Północ w Everwood

"Północ w Everwood" M. A. Kuzniar przyciągnęła mnie okładką. No bo kto by mógł się jej oprzeć! I przyznaje się bez bicia, że głównie dlatego wzięłam ją do recenzji. Obawiałam się trochę tego co znajdę w środku. Na szczęście zupełnie niepotrzebnie. Jedna noc zmienia całkowicie życie Marietty. Ucieka ona do baśniowego świata gdzie pozornie może spełniać swoje marzenia. Jednak zbyt późno spostrzega, że tak naprawdę to jest piękna klatka z której nie sposób się wydostać. A król krainy jest okrutnym tyranem, który krzywdzi swoich poddanych. Na szczęście magia jest wszędzie i dzięki niej można wszystko naprawić. A gdy pojawia się miłość, to co było niemożliwe staje się prawdziwe. Z początku byłam lekko przerażona historią która zaczyna się w epoce gdy kobiety nie miały praw i nosiły gorsety. To nie za bardzo moja bajka. Ale w miarę czytania, książka nabierała coraz więcej magii. Gdy Marietta trafiła do Everwood ja już byłam kupiona. Te piękne opisy słodkiej, lecz okrutnej krainy mnie zachwyciły. Czułam się jakbym znów była małą dziewczynką i czytała baśnie. Znajdziemy tu miłość, przyjaźń, marzenia które się spełniają oraz bunt przeciwko niesprawiedliwości i oczywiście happy end. Mocno kibicowałam Marietcie. Postąpiła bardzo odważnie walcząc o siebie. Stała się moją inspiracją, bym jeszcze bardziej walczyła o moje marzenia. Ogromnie się cieszę, że tym razem książka która jest piękna na wierzchu okazała się taka również w środku. Dołączy do mojej kolekcji pięknych okładek.

„- Balet jest w twoich kościach; płynie w twojej krwi. Dla tancerza jest esencją jego tożsamości, rozłożonej na jej najpier­wotniejsze, najbardziej fundamentalne części. Nie można się tej esencji pozbyć, tak jak nie da się pozbyć duszy. Poczuj to. Poczuj ten wspaniały ból płynący z najczystszej formy miłości, bo tym właśnie jest taniec klasyczny.” Cudownie było sięgnąć po „Północ w Everwood” i na chwilę przypomnieć sobie dzieciństwo, gdzie uwielbiałam święta i czekałam na nie z ogromną niecierpliwością. Do czasów, gdy oglądałam bądź czytałam „Dziadka do orzechów”. „Północ w Everwood” to baśniowa opowieść dla dorosłych, która pomimo że mówi o przyjaźni, miłości oraz odwadze to jednak kryje w sobie mroczniejszą stronę. Autorka bardzo zgrabnie łączy ze sobą wiele kwestii, a przy tym stworzyła świetną fabułę, którą czyta się niezwykle dobrze. Wszystko dlatego, że Kuzniar ma bardzo lekki i przyjemny styl pisania. Dialogi nie wypadają sztucznie i wszystko tutaj najzwyczajniej do siebie pasuje. Od samego początku bardzo dużo się tutaj dzieje. Całość podzielona jest na dwie części, które zasadniczo się od siebie różnią, ale dobrze się uzupełniają. Pomimo mroku, który tutaj występuje przeważa ten baśniowy i mroźny klimat, który idealnie wpasowuje się w obecną porę roku. Sama kraina, którą stworzyła Kuzniar wywarła na mnie niesamowite wrażenie. Jej opisy sprawiły, że dosłownie się do niej przeniosłam i czułam wszystkie zapachy, słyszałam każdy dźwięk i byłam naocznym świadkiem wydarzeń. I można by pomyśleć, że skoro będzie magicznie to pewnie także lekko cukierkowo. Jednak nic z tych rzeczy. Pomimo, że mamy delikatną warstwę słodyczy to przebija się przez nią słabość, okrucieństwo i ogromna brutalność. Wszystko to powoduje, że powieść nabiera realizmu i czytelnik przekonuje się, że wiele słów z niej płynących ma odzwierciedlenie w prawdziwym życiu. Realizmu nadają także postacie, które zostały bardzo dobrze wykreowane. Nasza główna bohaterka została dopracowana w najmniejszym szczególe, ale autorka nie pominęła także postaci drugoplanowych. Każda z nich była realna i kryła dobrą, bądź mroczną duszę jak to w prawdziwym życiu bywa. „Północ w Everwood” to książka, która bardzo mnie zaskoczyła. Mówi o skomplikowanych relacjach rodzinnych, walce o marzenia i trudnych decyzjach. Jednak zaraz obok tego przenosi nas do magicznej krainy, która sprawia, że przenosimy się do zupełnie innego świata i zapominamy o własnych problemach. Powieść ta z całą pewnością na długo zapadnie w mojej pamięci i będzie miała szczególne miejsce w sercu. Polecam!