Pomoc domowa. Sekret

Freida McFadden wraca do nas z kontynuacją przygód Millie Calloway w "Pomoc domowa. Sekret". Millie studiuje pracę socjalną, od zawsze bowiem pragnęła pomagać ludziom, którzy znaleźli się w tarapatach. Po tym, jak z hukiem wylatuje z posady gosposi/niani, sama znajduje się w nie lada kłopotach, więc gdy po jakimś czasie dostaje posadę u obrzydliwie bogatego małżeństwa Garricków, może odetchnąć z ulgą, tyle że jeszcze nie wie, że wpadła z deszczu pod rynnę. Dziwne zachowanie pani domu nie tylko w głowie Millie rodzi podejrzenia i związanych z nimi setki pytań. Ta dziewczyna, jak nikt inny przyciąga kłopoty, kłopoty będące wynikiem chęci niesienia pomocy, tym którzy najbardziej jej potrzebują, nawet wtedy, gdy ktoś sobie tego nie życzy. Bywają bowiem domy tak brudne, że tylko Millie jest w stanie zrobić w nich porządek. Wymieść wszystko, co zamieciono pod dywan, przewietrzyć zatęchłą atmosferę pełną kłamstw, sekretów i niedomówień, oczyścić brudne sumienia oprawców, zaprowadzić ład i porządek. I choć dobrze znamy schemat jej działania, to jednak potrafi nas jeszcze zaskoczyć.

Pierwsza część tej serii bardzo mi się podobała, dlatego z ogromną ciekawością sięgam po kontynuację, mając nadzieję, że kolejna historia utrzyma podobny poziom. Millie nadal szuka swojego miejsca w życiu, a to wciąż nie jest dla niej zbyt łaskawe. Choć bardzo chciałaby wyjść na prostą, to na jej życiowej drodze wciąż sporo zakrętów. Od zawsze chciała pomagać ludziom, którzy znaleźli się w tarapatach, co niejednokrotnie ją samą naraziło na kłopoty, a w te to ona umie, jak mało kto. Czy moment, w którym na jej drodze stanie Douglas Garrick, będzie tym przełomowym wydarzeniem? Całkiem możliwe, bo mężczyzna wydaje się dobrym człowiekiem, a już na pewno cudownym i oddanym mężem. Millie zaczyna pracę jako pomoc domowa w luksusowym penthousie i już od samego początku ma jeden zakaz, nie może zaglądać do sypialni, w której przebywa obłożnie chora żona jej pracodawcy. Muszę przyznać, że kto (lub co) za drzwiami sypialni się znajduje, niezwykle mnie intryguje. W miarę rozwoju fabuły atmosfera staje się gęsta od napięcia i bliżej niesprecyzowanego niepokoju a niepewność tego, co zaraz się wydarzy, lub kto się pojawi, sprawia, że czuję dreszcz na plecach. Finał pierwszej części mocno mnie zaskoczył, ale dał również pewien obraz kierunku, w którym będzie zmierzać druga część. Tak myślałam. W pewnym momencie wydawało mi się nawet, że wiem już wszystko i rzeczywiście. Prawdą jest tylko to, że mi się wydawało. Wciągnęła mnie ta pełna napięcia, intryg i manipulacji historia, a co się nawkurzałam, to moje. Dostarczyła pola do refleksji nad tym, jak dobrze znamy ludzi, którymi na co dzień się otaczamy i nad zachowaniem człowieka, tak w ogóle. Jeśli lubisz zaskakujące thrillery psychologiczne, to historia Millie z pewnością jest dla ciebie. Porządek, który nie jedno ma imię. Mroczny klimat. Sekrety. Kłamstwa. Manipulacje. Gra pozorów. Niepewność. Wysoki puls. Obgryzione paznokcie. Dacie się przekonać? Ze swojej strony polecam bardzo i niecierpliwie czekam na więcej. Cóż mogłabym powiedzieć na koniec, gdybym mogła użyć tylko jednego słowa? Pozamiatane...

„Pomoc domowa. Sekret” to kolejny thriller, który przeczytałam w tym roku i który sprawił, że kapcie spadły mi z nóg. Jak się zacznie go czytać to nie można przestać. Bardzo podoba mi się tutaj styl pisania, który z jeden strony jest lekki, a z drugiej idealny dla thrillerów psychologicznych. Natomiast fenomenalne dialogi i pokręceni bohaterowie dostarczają wielu emocji. Millie to młoda kobieta, która skrywa pewien sekret. Sekret ten wpływa na znalezienie pracy. Dlatego gdy zostaje zatrudniona jako pomoc domowa przez Douglasa Garricka robi wszystko by utrzymać te posadę. Pracodawca ma jeden warunek. Nie może do sypialni, w której przebywa jego chora żona. Jak się łatwo domyślić Millie nie mogła stać obojętnie gdy widziała plamy krwi na koszuli, a za zamkniętych drzwi dociera odgłos płaczu. To co zobaczyła odmienia wszystko. Książka posiada mroczny klimat. Zarówno wtedy gdy główna bohaterka jest w penthousie jak również wtedy gdy jest poza godzinami pracy. Z każdą kolejną stroną napięcie rośnie. Oprócz głównego wątku bardzo podobało mi się jak autorka ukazała związek Millie z Brock. Książka zawiera wiele zwrotów akcji. Zwłaszcza druga połowa jest pełna zaskakujących zdarzeń. A samo zakończenie wbija w fotel. Jest nieprzewidywalne i idealnie kończy tę „szaloną” historię. Bo tak bym nazwała to co się wydarzyło w tej książce – szaleństwo. Jeśli szukacie dobrego thrillera psychologicznego, od którego nie można oderwać się to polecam „Pomoc domowa. Sekret”. Ja ten tytuł przeczytałam w jeden dzień.

Dobry thriller będzie Cię trzymał w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Dobry thriller nieraz zrobi Ci wodę z mózgu, a potem jeszcze w niej zamiesza. Dobry thriller zostawi Cię w końcu z opadem szczęki, a jedyne co będziesz w stanie wydusić z siebie to „wow”. I po przeczytaniu najnowszej powieści Freidy McFadden „Pomoc domowa. Sekret” na nic więcej nie było mnie stać. Na szczęście od tego czasu minęło kilka dni i szczęka wróciła na swoje miejsce, a myśli zaczęły się układać i jestem w stanie napisać Wam coś więcej niż słowa radości, że już cieszę się na lekturę pierwszej części, której nie miałam okazji przeczytać. Ale wiedzcie, że otwieracie tę książkę na własną odpowiedzialność, bo podobnie jak pomoc domowa Millie uchylając drzwi penthousu, w którym ma sprzątać, nie spodziewacie się, co Was czeka. A tam skrywa się sekret mroczniejszy niż ten, który trzyma Millie w miejscu nie pozwalając jej pójść do przodu w życiu osobistym i zawodowym. I wiele można kobiecie zarzucić oprócz tego, że w sprzątaniu jest bardzo dokładna i na krzywdę ludzką nigdy nie pozostaje obojętna. Dokąd doprowadzi ją wrażliwość i sprzeciw wobec stosowania przemocy? Jaka tajemnica skrywa się za wiecznie zamkniętymi drzwiami penthousu, zza których czasem dobiega płacz kobiety? Czy to Millie zbagatelizuje swojego wroga, a może to on nie doceni jej? Przebieg zdarzeń śledzimy z perspektywy Millie, która zajmująco, ironicznie i z inteligentnym humorem opowiada nam o swoim życiu osobistym i zawodowym. Czyta się błyskawicznie, kartki umykają jedna za drugą, a gdy nagle perspektywa się zmienia okazuje się, że widzieliśmy jedynie jedną stronę medalu, a nic nie jest takie, jakim się wydaje. Autorka od początku utrzymuje atmosferę napięcia i oczekiwania na to, co niechybnie musi się wydarzyć i gdy myślimy, że właśnie to otrzymujemy zaskakuje nas totalnym zwrotem akcji, przy którym ten pierwszy etap wydaje się być usypianiem czujności czytelnika. Gdy akcja nabierała przyspieszenia moje serce dostosowywało się do jej dynamiki, gdy następował nagły jej zwrot stawało zdumione na moment. A zakończenie? Cóż, tu nadal jestem w stanie powiedzieć jedynie „wow”. I najlepiej nie wierzcie tylko moim słowom, a sprawdźcie sami, jakie emocje obudzi w Was ten po trzykroć dobry thriller.