Pomóż mi kochać

„Pomóż mi kochać” to wznowienie książki autorki wydanej wcześniej pod tytułem „Pożar w mojej głowie” i myślę, że oba tytuły bardzo pasują do tej historii. Bardzo przyjemnie czytało mi się tę książkę. Dostałam powieść, która przez cały czas budziła we mnie uczucia i to bardzo różne uczucia. Zapewne się powtórzę, ale uważam, że autorka umie w emocje. Sporo się działo, więc pochłaniałam rozdział za rozdziałem. Kamila wplotła w tę powieść kilka wierszy, więc były też momenty, w których zwalniałam, żeby chwilę podumać. Powieść ma główny watek, ale pojawia się kilka pobocznych, które są ważne i skłaniają do myślenia. Bohaterowie zostali wykreowani w ciekawy i bardzo realistyczny sposób. Miałam nawet wrażenie, jakbym niektórych znała ze swojego życia. A na końcówce pojawiły się łezki, czego się nie spodziewałam po książce obyczajowej. Jest tylko jedna rzecz, do której czuję, że muszę się odnieść. Chodzi mi o nazwanie nauczycielek przedszkola przedszkolankami. Jako, że sama pracuję w tym zawodzie musiałam zwrócić na to uwagę ;) Książkę gorąco polecam. Jestem pewna, że sięgając po „Pomóż mi kochać” przyjemnie spędzicie czas.

"Uważałam, że prawdziwe efekty przynosi tylko konkretne działanie. Nagle dotarło do mnie, że aby działać, trzeba najpierw uwierzyć. Uwierzyć w sens tego, co robimy. Uwierzyć w to, że warto zaryzykować. Nawet za cenę porażki." "Pomóż mi kochać" jest powieścią obyczajową, jednak dla mnie dodatkowo okraszona sporą dawką psychologii i to połączenie bardzo mi się podobało. Poznajemy tu Dorotę, kobietę strażaczkę, dość rozchwianą i gaszącą nie tylko ogień na akcji, ale i w sobie. Poza tym jest Rysiek, jej przełożony, który na każdym kroku pokazuje jej jak kobieta w męskim zawodzie w ogóle mu nie odpowiada. Są koledzy, którzy wspierają. Gdy już wzajemna niechęć osiąga punkt kulminacyjny, ta dwójka zostaje wysłana na obóz z trudną młodzieżą jako opiekunowie. Możecie się domyślać co tam się będzie działo, ale po co myśleć jak można przeczytać i dobrze się zabawić? Bo historia jest i zabawna i smutna. Okraszona dużą ilością dialogów, co bardzo lubię, rozmowy są i poważne i z ogromnym poczuciem humoru. Taki przymusowy "urlop" dał tej dwójce czas na przemyślenie wielu spraw, otworzył oczy na pewne sytuacje. Pomoc młodzieży okazała się też pomocą dla nich samych. Kamila Mitek zaserwowała podróż, gdzie każdy odkrywał w sobie coś nowego, uspokajał demony, szukał akceptacji i zrozumienia otoczenia oraz potrzebował miłości. To był czas na wyciszenie i zajrzenie w głąb siebie, wiele emocji towarzyszących książce było mi potrzebnych.

Już po pierwszy rozdziale polubiłam bohaterki, a w szczególności drugoplanową, twardą chłopczycę, bezkompromisową i szczerą Zośkę. Doroty życie jest na rozdrożu uczuciowym, bo niedawno rozpadł się jej związek. Mężczyzna nie akceptował jej wyboru, a ich różne wizje przyszłości, przekreślały udaną relację. Kobieta, zmagając się z problemami sercowymi i rodzinnymi, nie zauważa uczuć, które nieśmiało kiełkują, są dla niej zupełnie niezrozumiałe. Odpycha je, jakby parzyły, brak wiary w siebie i nieudany związek zamykają jej oczy na to, co tuż obok. Doskonale ujęta praca strażaków i kobiet w jednostce. Płeć piękna niejednokrotnie musi udowadniać, że nadaje się do tej pracy i walczyć ze stereotypami krążącymi wśród męskiego grona. Mężczyźni niechętnie wpuszczają kobiety do świata według nich zarezerwowanego tylko dla mężczyzn, ale gdy już to zrobią, okazują się wspaniałymi kompanami nie tylko w pracy. Bohaterki wykazują się dużą odwagą, by żyć po swojemu, by nie oglądać się na innych, na to, co mówią rodzice, znajomi, co wypada, a co nie. Nikt za kobiety nie powinien decydować, co jest dla nich dobre i kiedy będą szczęśliwe. Za podjęcie tego tematu jestem wdzięczna autorce, jest niezwykle ważny i będzie budujący dla wielu czytelniczek. Gdy zaczął się wątek obozu, przyjęłam go z lekkim grymasem. Jakież było moje zdziwienie, że za sprawą lekkiego pióra autorki dałam się wciągnąć w spartańską codzienność oraz problemy młodzieży. Skąd się bierze tak zwana trudna młodzież, czy to nie przypadkiem my dorośli za to odpowiadamy? Podjęty temat wymagał dużej dozy delikatności, co autorce udało się doskonale uczynić i nie obyło się bez wzruszeń z mojej strony. Piękna historia z pracą strażaków w tle. Silne kobiety, które walczą, by żyć po swojemu oraz przyjaźń, która buduje i mimo życiowych potknięć, potrafi postawić bliską osobę na nogi. Mądre przesłania płyną na kartach powieści. Problemy młodych ludzi uczą pokory wobec własnych i zmuszają do refleksji. Jedna osoba ciepłem i dobrym słowem może ocalić niejedno istnienie, popchnąć do działania i dodać chęci do życia. Lekko się czyta, łza w oku też się zakręcie, ale i uśmiech często wyskoczy samoistnie, bo dialogi pełne żartów i dobrej uszczypliwej ironii. Już wiem, że sięgnę po kolejną powieść Kamili Mitek, bo po lekturze zostają same pozytywne wrażenia.