Poszukiwacz Zwłok

Można być poszukiwaczem przygód, złota, ludzi, ale zwłok? O co w tym chodzi? To zawód, wyuczona profesja, przydomek, a może samozwańczo nadany tytuł? Ale czy praca takiego poszukiwacza zwłok naprawdę wiąże się ze znajdywaniem ludzkich szczątków? Na zlecenie, za pieniądze czy dla zwykłej przyjemności? Przyznam, że już sam tytuł najnowszej powieści kryminalnej Mieczysława Gorzki wywołał w mojej głowie lawinę niecodziennych pytań. Zaintrygował, zafascynował, ale przede wszystkim, zachęcił do lektury. Tytułowy „Poszukiwacz Zwłok” to postać dziwna, pełna swoich natręctw, myśląca zupełnie inaczej niż statystyczny Kowalski. Maciej Lesicki, bo takie są personalia bohatera, tak naprawdę miał kiedyś na imię Ariel. Zbieg różnych złych wydarzeń doprowadził do tego, że postanowił odciąć się od swojego dotychczasowego życia i zapoczątkować całkowitą zmianę. Analogicznie jak Kmicic stał się Babiniczem, tak Ariel – Maciejem. Na co dzień jest psychologiem, który w wielu aspektach współpracuje z policją. Pewnego dnia zgłasza się do niego kobieta, która oferuje bardzo duże pieniądze w zamian za odnalezienie zwłok Marysi, córki znanego biznesmena i wiceministra sprawiedliwości. To głośna sprawa sprzed ponad dziesięciu lat. Pieniądze rozwiązałyby wszystkie problemy, które pojawiły się w jego związku z kilkanaście lat młodszą Sonią. Skusił się. Ale czy jest świadomy konsekwencji jakie wiążą się z tą decyzją… „Miała przeczucie. Po raz kolejny jej wilczy nos nie zawiódł. Przyjemnie było znowu się przekonać, że wśród rasowych policyjnych psów suki mają o wiele lepszy węch i instynkt.” Wilczyca, jak zwykli ją nazywać koledzy z pracy, prowadzi sprawę seryjnego mordercy nastolatek – Poltergeista. Spotyka się to z dużym oburzeniem ze strony jej kolegów, zwłaszcza komisarza Żołnierza, poprzedniego dowódcy grupy ds. Poltergeista (został odsunięty od sprawy). Laura bardzo szybko trafia na trop zabójcy, ale wszystko wskazuje, że ktoś go ostrzegł i Poltergeist nagle zniknął… „Poszukiwacz zwłok” to opowieść o nienawiści, której korzenie wżarły się głęboko w serca ludzi. To nienawiść przesłoniła im cel życia, wartości. Zostali wciągnięci w spiralę zła, która automatycznie zmieniła ich życie na zupełnie inne niż sobie wyobrażali. I najgorsze jest to, że wszyscy doskonale zdają sobie z tego sprawę. A jednak mimo to dalej brną w zabójczą pułapkę. Autor pokazuje nam niewybielony świat policjantów – skorumpowanych, chciwych, od lat współpracujących z gangsterami. Tylko niektórymi wciąż kierują się zasadami i mają motywację, by być dobrymi glinami. Najgorsze jest to, że problem dotyczy również wyższych rangą policjantów, prokuratorów, a nawet członków rządu. Kreacja bohaterów w tej książce jest wysoce przemyślana. Postaci zostały bardzo szczegółowo scharakteryzowane, dzięki czemu dobrze je poznajemy. Wiemy co myślą, jaki mają charakter, jakie są ich fobie. To nam pozwala polubić lub znienawidzić tych bohaterów. Mamy tu dużo akcji, trupów i trochę polityki. Podczas lektury w kilku momentach chciałam krzyczeć „NIE! CZEMU?”. Autor zupełnie nie chciał współpracować z moimi pomysłami na tę książkę. Miał lepsze! Zaskakiwał, wywołując burzę emocji. Taką z piorunami. Również zakończenie mnie bardzo zaskoczyło. Spodziewałam się rozwiązania zagadki, tymczasem dalej w mojej głowie siedzi seryjny morderca nastolatek. I żarliwie się modlę, aby nie trzeba było długo czekać na kontynuację. Nie zaznacie nudy spędzając czas z tą lekturą. Będzie trochę strasznie, z dreszczykiem emocji i bardzo ciekawie. Szczerze polecam!