Potem

Bardzo mi się ta książka spodobała. Autorka wspaniale przekazała emocje bohaterów. Ich ból w momencie, kiedy doszło do wypadku i ojciec Lacey zginął. Jej fascynację, w momencie, kiedy do klasy wkroczył chłopak przy którym całkowicie straciła zdolność mówienia. Ich wewnętrzne dramaty, gdyż brak pana domu przełożył się nie tylko na życie naszej bohaterki. Książka została napisana z jej perspektywy, więc dokładnie wiemy co czuje. Znamy jej myśli, sposób postrzegania świata i ocenę koleżanek, które jakby w ogóle jej nie rozumiały, bądź były tak zaabsorbowane własnym życiem, że nie zwracały na nią uwagi. Tutaj dodam, że bohaterzy zostali świetnie wykreowani. Każda postać jest inna, ma inne cechy przodujące, albo się ją lubi, albo nie. Autorka zwróciła naszą uwagę w jaki sposób niektórzy nas słuchają, jak udają, że słyszą, co się do nich mówi i jak całkowicie ignorują sprawy innych. Lacey często buja w obłokach, gdyż roztrząsa sprawę z wypadkiem. Obwinia się o śmierć ojca i zastanawia co by było, gdyby pospieszyła się z wyjściem z domu tego okropnego dnia. W końcu co tydzień mieli swój wspólny czas z ojcem na co każdy z nich bardzo się cieszył. Nigdy nie brała pod uwagę możliwości, że kiedyś mogłoby się to tak szybko skończyć. Te rozważania nieco ją niszczą, jednak nie potrafi o nich rozmawiać. Momentem przełomowym jest tutaj postać nowego kolegi w klasie. Sam od razu wydaje się być nią zainteresowany. Jego zachowanie wydaje się Lacey urocze i takie odważne jednocześnie. Oj bardzo chciałam, by tych dwoje połączyło coś więcej, lecz czy autorka na to pozwoliła? A może po drodze do szczęścia postanowiła poutykać jeszcze kilka smutków? Pamiętajcie, że jakkolwiek dalej się tu potoczyło, to można było włożyć to w prawdziwe wydarzenia. Tutaj nie ma niestworzonych historii, prawda aż bije w oczy. Każdy z nas mógłby być główną bohaterką i wielu podobnie radziłoby sobie w życiu jak ona, czy cała jej rodzina. Wszystko okraszone leciutkim stylem zawsze z nutką niecierpliwości z naszej strony. To opowieść na jeden dzień, którą bardzo się przeżyje i która potrafi mocno wciągnąć. Bardzo ją polecam!

Już od pierwszych stron wiedziałam, że książka mnie pochłonie, że nie będę chciała wypuścić jej z rąk. Styl pisania autorki bardzo mi pasuje, szybko się czyta, dialogi ciekawe, naturalne, fabuła toczy się płynnie. „Potem” to doskonały tytuł, bo słowo żałoba, które się nasuwa, nie bardzo mi tu pasuje. Świat kreci się dalej, mimo że dla jednych on się zupełnie zatrzymał. Już nigdy nie będzie tak samo, każdy poranek i wieczór i wspólne rodzinne weekendy. Gdy zabraknie jednej osoby, to wszystko się zmienia. Jak żyć, jak funkcjonować, jak znaleźć sens, by wstać rano, co potem…. Ogromna moc żalu tląca się w bohaterach, pretensji o niesprawiedliwość losu i moment, w którym trzeba zrobić krok do przodu i zaakceptować nową sytuację. Każdy na swój sposób radzi sobie ze stratą, nieważne czy dorosły, czy dziecko, każdy cierpi. Dziwne, bo mimo smutku, który czułam przy czytaniu, po skończonej lekturze przytuliłam książkę do siebie. Ciepło, które dostałam, nadzieję, wsparcie od bohaterów i poczucie, że ta sytuacja dotknęła wiele osób i nie jesteśmy z tym sami, rozlała się pod moim sercem. Książka porusza, a refleksja zawita wraz z zamknięciem ostatniej strony na dużej. Moc przyjaźni mocno zarysowana, bohaterowie młodzi, ale już z bagażem smutnych przeżyć. Czasem obcy ludzie, a ich wsparcie pomaga bardziej niż obecność najbliższych, łatwiej się z nimi rozmawia, powierza troski. Ta symboliczna wyciągnięta dłoń może tak wiele. Polecam wszystkim tę opowieść, którzy stracili bliską osobę, bo ukoi ich ból, pomoże przetrwać i rozpocząć nowy dzień. Piękna, smutna historia, ale z nadzieją na przyszłość, wynosząca na wyżyny przyjaźń, która może tak wiele. Mamy poczucie, że nie jesteśmy sami, a mur bezradności, marazm, brak chęci do życia, pomału pęka, robiąc szczelinę, by promień nadziei przedostał się przez z tą twardą skałę smutku i żalu. Ta historii może spotkać każdego z nas i może dlatego, jej prawdziwość tak trafia do czytelników, bo ze zrozumieniem wsłuchujemy się w uczucia bohaterów i pragniemy, by im się udało, by było im lżej.