Proszę, pokochaj mnie, tato!

Ile jesteście w stanie zrobić dla własnego dziecka? Matka jest w stanie zrobić wszystko, dosłownie wszystko nie patrząc na konsekwencje. Kochani Przychodzę do Was dzisiaj z recenzją mojego kolejnego, cudownego patronatu, który wyszedł spod pióra Marty Maciejewskiej. Jest to ciąg dalszy historii Anki, którą w pierwszej części życie zrównało z ziemią. Jesteście ciekawi jak potoczyły się jej losy? Pierwsza część skończyła się bardzo emocjonalnie i pozostawiła nas z niedosytem i wielkim znakiem zapytania, co będzie dalej. ,,Proszę, pokochaj mnie, tato!" zaczyna się mocnym tupnięciem i również wielką niewiadomą, która budzi strach w czytelniku. Nasuwa nam się pytanie, ale dlaczego? Co takiego wydarzyło się, że nasza bohaterka dopuściła się takich czynów. Autorka podsunęła taki fragment na poczatku, że już nie pozwolił mi odłożyć książki na bok. Marta Maciejewska ukazuje nam w tej części początki lepszego życia Anki. Skończone studia, wymarzona praca, wspaniały mąż, cudowne dzieciaki, piękny dom. To co było źle jakby odeszło w zapomnienie. Jednak czy na pewno? Nie! Przyszedł taki dzień, że znów stanęła oko w oko z przeszłością, a życie znów z niej zakpiło. Autorka tak buduje napięcie strona za stroną, że po prostu aż ręce drżą przy czytaniu. Czyta się na jednym wdechu z meliską w ręku. Nie żartuje! A w niektórych momentach wyje się jak bóbr. Poza tym od połowy książki to już dosłownie tsunami emocji, dzieje się tyle, że po prostu brakuje słów by skomentować zachowanie bohaterów. Jednych chce się udusić, drugim zapukać do rozsądku, a jeszcze innym współczuć i czekać tylko aż może zaświeci im słońce. Jest kilka pojedynczych wątków, które wkraczają w fabułę na chwilę, ale robią robotę. Autorka w tej części nie oszczędziła żadnego z bohaterów. Jednak zakończenie bardzo mnie usatysfakcjonowało. Czekałam na taki obrót sprawy. Po raz kolejny autorka swoją książka daje nam wiele do przemyślenia. Między strony tej powieści wsunęła kilka bardzo ważnych przesłań dla czytelnika. Między innymi uświadamia, że kłamstwo zawsze kiedyś wyjdzie na jaw, że miłość matki do dziecka nie zna granic, pójdzie do samego diabła, aby tylko pomoc dziecku, że sprawiedliwość dosięgnie kiedyś każdego,że trzeba mieć nadzieję i czekać na te lepsze jutro i że razem z bliskimi da się znieść wszystko. Wspaniała pozycja, której mogłam patronować. Dziękuję za tę możliwość. To zaszczyt podpisać się kolejny raz pod Twoją powieścią i to powieścią, która poruszy każde serce.

“Byłam kimś więcej niż samotną nastoletnią matką, która nawet nie wie, kto jest ojcem jej dziecka. W dużym mieście nikogo to ani nie szokowało, ani niespecjalnie interesowało. Każdy zajmował się swoimi sprawami.” Anka Zwolenkiewicz ma już wszystko, co potrzeba jej do szczęścia. Dom na przedmieściach, kochającą rodzinie i wymarzoną pracę, w której się spełnia. Jednak co to za szczęście, kiedy demony przeszłości czają się w zakamarkach duszy, a jej szczęście opiera się na kłamstwach. Co się stanie z tym szczęściem, kiedy ukrywane tajemnice wyjdą na jaw? Ile jest w stanie poświęcić matka dla własnego dziecka? "Jak zawsze. Moje życie składało się z samych trudnych wyborów. Znowu, tak jak przed laty, wszystko zależało ode mnie.” “Proszę, pokochaj mnie tato” to druga część historii Anki Zwolenkiewicz. To historia matki, która dla swojego dziecka jest w stanie zrobić wszystko i za wszelką cenę, choćby sama miała cierpieć. Historia, która choć z początku jest przewidywalna, to chwyta za serce i wywołuje łzy. Autorka serwuje nam tu taki, emocjonujący rollercoaster że głowa mała. Chwilami wyłam jak bóbr, za chwilę miałam ochotę powybijać niektórych z bohaterów, by jeszcze za chwilę, mieć ochotę ich przytulić i pocieszyć. Po przeczytaniu “Proszę, pokochaj mnie mamo” wiedziałam że Marta Maciejewska postawiła sobie wysoko poprzeczkę i uwierzcie mi podołała zadaniu. Książkę czytałam z zapartym tchem, paczką chusteczek higienicznych i butelką wody (aby od płaczu nie wysuszyć się jak śliwka). O bohaterach nie będę się rozpisywała, bo nie bardzo chce spoilerować. Na koniec powiem Wam że książka zapada w pamięci na długo, pozostawia wiele przemyśleń i pytań. Czy ja też bym tak postąpiła? Czy zachowywałabym się jak Anka? Myślę że tak…. Pióro autorki, kto zna ten wie że jest lekkie a książka spod jej pióra, po którą sięgamy jest nieodkładalna, wyrywa w sercu dziurę, by wraz z ostatnią kartką trochę je posklejać. Na koniec dodam że chętnie poznałabym historię Natki. Autorka wplotła tu naprawdę ciekawy wątek, który pozostawił we mnie małego głoda🤭. Polecam ❣️

💚„Proszę,pokochaj mnie,mamo!” mną wstrząsnęła,pokazując jak życie bywa okrutne.Natomiast w jej kontynuacji „Proszę,pokochaj mnie,tato!” przywołała wspomnienia z mojego życia pokazując,że dobro dziecka jest zawsze najważniejsze.Zrozumiecie w pełni te słowa,gdy już będziecie po lekturze 💚Czytając książkę miałam łzy w oczach,ponieważ obrazuje siłę matki i ochronę dziecka.Dla którego zrobi się wszystko,by nie cierpiało,nawet kosztem własnego szczęścia.Pokazuje również jak kłamstwo ma krótkie nogi. 💚Powieść uczy,że trzeba być szczerym dla bliskich nam osób.Nie warto bać się prawdy,ponieważ czas nie jest wcale dobry na wyjawienie jej.Jest wręcz odwrotnie-czas zabliźnia rany,lecz nie goi. 💚Emocje płyną z każdym rozdziałem,gdyż trzeba podejmować szybkie i mało przemyślane decyzje.Wtedy nigdy nie powinniśmy być sami.Musimy nauczyć się przyjmować pomoc i dać sobie pomóc w kryzysowych sytuacjach.Wsparcie rodziny jest kluczowe,by móc budować szczęśliwą przyszłość! 💚Książka jest bardzo życiowa i wzruszająca historią,która skłania do refleksji nad prawdomównością wobec najbliższych.Zatajanie przeszłości nie przyniesie niczego dobrego,bo los weryfikuje podejmowane decyzje w naszym życiu.I czasem w imię dobra możemy skrzywdzić bliskie nam osoby. 💚 „Proszę,pokochaj mnie,tato!” jest historią,która z całego serca wam polecam.Gwarantuje,że poruszane w niej tematy dadzą wam do myślenia i pokażą jaka droga nie powinniśmy iść oraz jakie decyzje nie podejmować! Czytajcie…bo ta lektura jest tego warta! P O L E C A M