Przy stole z tyranem

Mao Zedong ,, Ostra papryka, której używa i nadużywa, symbolizuje w jego mniemaniu rewolucyjny zapał, a pikantny smak czerwonego pieprzu, który pali podniebienie i żołądek, poddaje próbie metal, z którego jest odlany prawdziwy komunista. Niezbyt ostre potrawy- przeciwnie- zdradzają nijaki charakter i karygodną słabość, wręcz prawicową". Jean Bedel Bokassa ,, Poza oficjalnymi przyjęciami posiłki Bokassy nie mają w sobie nic ekstrawaganckiego: najczesciej poprzestaje na grillowanym mięsie z liśćmi manioku, codziennym wikcie rodzin ze swojego kraju". Adolf Hitler ,, Do końca swoich dni wielki miłośnik herbaty i mleka zachowa obojętność wobec przyjemności płynących z picia alkoholu, mimo że zdarza mu się zamoczyć usta w kuflu piwa. " Nicolae Ceausescu ,, Lubi się oddawać prostym przyjemnościom, takim jak jedzenie nadziewanej kapusty, kury z rosołu, głowizny cielęcej z siekaną pietruszką, sałatki z wołowiny z majonezem, ciorby rybnej(...) obżarstwu towarzyszy lanie, które gospodarz, wyposażony w giętką gałązkę spuszcza jednemu z gości leżącemu twarzą do ziemi, uderzając go delikatnie w pośladki". Józef Stalin i Saddam Husajn, posiłkitych dwóch panów pozostawię w tajemnicy. Nie mogę przecież zdradzić wszystkiego;-) Powiem wam, że to nie tylko książka, która opowiada o jedzeniu tych osobistości. To jednak również kawałek historii w której oni panowali poczynając od czasów dzieciństwa, gdzie każdego z nich męczył głód. Jedni z tego powodu serwowali sobie później wystawne i drogie kolacje, a inni woleli skromność i prostotę. Niekiedy jedzeniu towarzyszyły śmierć i krzywdy na które inni patrzyli z przyjemnością. To takie lekko opisane sceny z domieszką ironi. Każdy rozdział zapoczątkowuje nowa osobistość o której o dziwo czyta się z przyjemnością. Ukazani są bowiem w scenerii pozytywnej i negatywnej. Nie ma tu żadnych ozdobników, czy niepotrzebnych opisów. Bardzo lekkie pióro sprawia, że czyta się ją bardzo szybko. Ja czułam jakbym dosłownie oglądała dziennik telewizyjny, brakowało tylko dźwięku, który te opowieści by rozdzielał. Pozycja warta przeczytania, która sprawi, że ci ludzie pokażą nam się w świetle, którego nikt nie ukazywał. Dobre dopełnienie historii.

,,-nie masz pojęcia, co czuję!- rzuciła rozeźlona.- Jestem niepotrzebna! Wyrzucili mnie jak zużytą rzecz. Jak... jak...- Szukała porównania, rozglądając się po pokoju.- Jak schodzone buty!" Dagmara czuje się obrażona i wręcz poniżona przez swojego przełożonego, który bez zbędnych ceregieli dał jej wypowiedzenie z pracy. Grzegorz jej mąż stara się jak może by ją pocieszyć. Dla niej to jednak jak koniec świata. Jest kobietą pewną siebie i nigdy nie chciała być niczyją utrzymanką. Jest na to zbyt dumna. Na szczęście jej główka wciąż pracuje na wysokich obrotach, dlatego postanawia zaryzykować i stawia wszystko na jedną kartę. Otwiera kawiarnię, choć otoczenie w którym się znajduje wciąż ją z tego powodu krytykuje. Na dodatek cudowna teściowa, która już swoje przeżyła, nie zamierza jej niczego ułatwiać. Gdyby mogła, to pouczałaby ją nawet przy smarowaniu chleba masłem. Tym sposobem dochodzi do niepotrzebnych napięć między nimi. Czas na przygotowanie wigilii się skraca, a właścicielka kawiarni zaczyna się załamywać. Staje się dla wszystkich jasne, że mogą nie zdążyć na czas. Opisana jest również inna rodzina, nie ostatnia, która wraz z noworodkiem z powodu pewnych problemów musi przeprowadzić się do teściów. Na domiar złego każdy tutaj jest otoczony wiązanką trudności, których zamiast ubywać, przybywa. I wychodzi na to, że każdy z bohaterów ma jakieś niedogodności. Następnie dojdą nowe postacie, które będę wręcz wyczekiwane dla czytającego. Czy zatem jak na dobrych ludzi przystało zrobią miejsce przy stole dla nowych gości? Chyba każdy lubi świąteczne historie. U nas również atmosfera przedświąteczna nie kipi miłością, dlatego bardzo dobrze rozumiałam każdą z rodzin. Autorka wszelakie relacje międzyludzkie opisała bardzo przejmująco. Czuć tutaj miłość, ból, smutek, rezygnację i nerwy. Bywa, że trzeba poważnie przeklnąć, by móc wyrazić to, co wewnątrz nich się kłębi. Choć to nie grudzień, to jednak nie potrzeba odpowiedniego czasu, by tą powieść przeczytać. Bardzo uczuciowo opisana z krótkimi rozdziałami i ciepłym przekazem:-)