Puste miejsce po zajączku

Tęsknota jest niczym łatka, której nie sposób zerwać. Jest jak plaster, którego nie można odkleić, mimo podejmowanych wciąż prób. To uczucie towarzyszy nam już zawsze, gdy pożegnamy kogoś bliskiego sercu. I tylko od nas zależy, czy będziemy trwać w rozpaczy, czy tę tęsknotę nieco oswoimy. Jak to zrobić? Czy to możliwe? Nakładem Wydawnictwa Jedność ukazała się książka Johna Dougherty'ego pt. "Puste miejsce po zajączku", poruszająca z dużą delikatnością trudny dla wielu dzieci i dorosłych temat rozstania, straty, śmierci oraz towarzyszącej im pustce. Historia zaczyna się całkiem zwyczajnie. Czytelnicy poznają w niej nietypową parę przyjaciół: Tupcię i Hupcia. Choć tak różni od siebie pod każdym względem, razem świetnie się dogadują i spędzają ze sobą każdą wolną chwilę. Niespodziewanie przychodzi dzień w którym Tupcia zniknęła. Zaskoczony i rozżalony Hupcio nigdzie nie może znaleźć swojej przyjaciółki. Widzi tylko dziwną, czarną dziurę w miejscu, gdzie powinna być Tupcia. Mały żółw wpada w ponurą rozpacz, płacze, tęskni i w nowej sytuacji czyje się bezsilny. Na szczęście ze swym smutkiem nie zostaje sam. Niedźwiedzica Gerda, sporo starsza, z bogatszym bagażem doświadczeń, podpowiada Tupciowi, co może zrobić, by jego przyjaciółka nie była tylko czarną, przerażającą pustką. Mądra to książka, wypełniona ciepłem i subtelnością. Historia w niej zapisana dotyka duszy głęboko i wzrusza, mimo, że wcale nie jest w swym przekazie pesymistyczna. Ukazuje cały wachlarz niełatwych emocji głównego bohatera. Podkreśla jak ważne jest wsparcie bliskich w trudnych chwilach. Pięknie też obrazuje, jak można oswoić pustkę i tęsknotę, by była nieco mniej bolesna. Zachwyca swoją uniwersalnością, gdyż nie dotyka wprost tematu śmierci. Może być pomocną lekturą w najróżniejszych życiowych sytuacjach, którym towarzyszy uczucie straty: odejście pupila, zmiana miejsca zamieszkania, długotrwała rozłąka. Porwie nie tylko ujmującą wierszowaną treścią, ale także wspaniałymi ilustracjami Thomasa Docherty'ego. Niech ta książka znajdzie dom w każdej dziecięcej bibliotece. Jest tego warta.

Czy zgadzacie się z powiedzeniem “Czas leczy rany”? Myślę, że to pokrzepiające słowa, ale co wówczas z emocjami, które dotykają nas tu i teraz? Smutek po odejściu bliskich, rozstania bez pożegnania i uczucia z nimi związane to niezwykle ważne tematy w literaturze dziecięcej, a mam wrażenie, że niewiele jest takich książek. Śmierć pojawia się rzadko, to trudny temat, za który trzeba się umiejętnie zabrać, by pokrzepić zranione serca, zwłaszcza te najmłodsze. Wydawnictwo Jedność przychodzi nam tutaj z pomocą. Przyjaźń Hupcia i Tupci jest niezwykła, są nierozłączni i mimo różnic charakteru przeżywają niezapomniane chwile pełne radości i zabawy. Jednak nadchodzi moment, gdy żółwik Hupcio nagle traci kontakt z przyjaciółką. Jego ukochany zajączek po prostu niespodziewanie znika, a miejsce Tupci zastępuje dziura. Hupcio przechodzi przez różne fazy emocji, najpierw niedowierzanie, potem złość i rozpacz. Nie rozumie, co się stało i walczy sam ze sobą. Pojawia się w jego życiu mądra niedźwiedzica, która cennymi radami potrafi pocieszyć zranionego żółwia i pomóc mu zrozumieć, jak dalej żyć bez niezastąpionej Tupci. To piękna i wartościowa historia, która powinna znaleźć się w każdej biblioteczce. Tekst świetnie się rymuje, czyta się go miło i płynnie, a ilustracje są zachwycające, pełne idealnie zgranych barw i uroczo przedstawionych bohaterów. Widać, co czują, a pomysł na zobrazowanie Tupci, która odeszła jest fantastyczny. Ujęcie pustki po śmierci bliskiej osoby w postaci dziury to świetna przenośnia. Poznanie zakończenia historii na pewno Was oczaruje, bo będzie jak balsam na cierpiące serce. Bardzo mocno polecam.

Jedna z najpiękniejszych premier 2023 roku! Ciepła, mądra i wspaniale zilustrowana. W przemyślany, pełen wrażliwości sposób opowiada dzieciom o stracie, kolejnych etapach żałoby i w końcu, o ukojeniu, które można znaleźć we wspomnieniach. Żółw Hupcio i zajączka Tupcia byli najlepszymi przyjaciółmi. Zawsze razem, wspierali się i dopełniali. Jednak pewnego dnia Tupcia zniknęła, a w jej miejsce pojawiła się pusta, zimna, pełna nicości dziura w kształcie zająca. Hupcio nie wiedział, co począć i przez jego serducho zaczęła przelewać się cała gama emocji. Od niedowierzania, przez złość i błaganie, aż po obezwładniający smutek. Żółw chciał wiedzieć, jak pozbyć się tej okropnej, pustej dziury i odzyskać przyjaciółkę. I wtedy na jego drodze stanęła niedźwiedzica Gerda, przynosząc ze sobą mądrość i pocieszenie. Pozwoliła Hupciowi wypłakać się i poczekała, aż będzie gotowy wysłuchać jej rady. Wytłumaczyła mu, że bez względu na to, co zrobi, „dziura” i tak pozostanie. Nie da się od niej uciec, ale można wypełnić ją na nowo pięknymi wspomnieniami. I właśnie w nich znaleźć radość i ukojenie. Ta prosta, ale trafiająca do dzieci metafora, pomoże zrozumieć istotę straty, żalu i akceptacji sytuacji. Bardzo doceniam fakt, że opowieść została skonstruowana w sposób, który pozwala zastosować ją do straty w szerokim znaczeniu. Będzie pomocna, nie tylko w przypadku śmierci bliskiej osoby, ale także przy różnego rodzaju rozstaniach, stratach przyjaźni, domowych pupili, czy przy dalekich przeprowadzkach. Oprócz wzruszającego, pisanego wierszem tekstu, książka ma też absolutnie zachwycające ilustracje. Pełne emocji, światła i przepięknej palety kolorów. To najpiękniejsza książka-plasterek na dziecięce smutki. Takie ciepłe utulenie słowami. Gorąco ją Wam polecam, szczególnie jeśli Wasze przedszkolaki mierzą się z trudnymi sytuacjami.