Pustka

„- To co Ty właściwie robisz? - Zbieram Twoje łzy. Czasami przecież płaczesz, gdy tęsknisz za nim.” Dziewczynka tęskni za swoim zmarłym kotkiem, wylewa całe morze łez... Przychodzi do niej Pustka. Pustka jest bezksztaltną plamą w białym kolorze i zupełnie nie przypomina kota. Jest nawet trochę przerażająca. Jest ogromna i wypełnia niemal całe otoczenie. Czasami znika, a potem znowu jest widoczna. Pustka cierpliwie odpowiada na wszystkie pytania dziewczynki. Tłumaczy jej czym jest i skąd się wzięła. Czy Pusta zawsze będzie taka ogromna? Czy kiedyś zniknie? Pusta to nieodłączna towarzyszka straty i tęsknoty. Pojawiaja się, gdy w naszym życiu zabraknie kogoś ważnego. Pustka zajmuje to miejsce w czasoprzestrzeni, które wcześniej zajmował ktoś, kogo kochaliśmy. Wkrada się w nasze serce i owija się wokół zranionej duszy, która cierpi z powodu przejmującej tęsknoty. Dorosłym ciężko jest poradzić sobie z poczuciem straty, tęsknoty i wszechobecnej pustki. Takich uczyć doświadczają też niestety dzieci... Jak pomóc dziecku pogodzić się ze stratą? Jak pomóc zrozumieć czym jest uczucie straty? Na przeciw takim pytaniom wychodzi autorka Marianna Sztyma, która objaśnia wszystko w niezwykle obrazowy i delikatny sposób. Książka wzrusza, ale też daje ukojenie i nadzieję, że pewnego dnia, ta ogromna, biała „plama” stanie się małym zierenkiem, mieszkającym w naszym sercu, wspomnieniem o kimś ważnym. Z czasem ból będzie mniejszy, a smutek zrobi miejsce dla radości. Powoli, powoli odejdzie też żal i tęsknota. Nietuzinkowe i przejmujące ilustracje są idealnym uzupełniłem treści.

Pustka. Chowa się w sercu i zakamarkach duszy. Przypomina o ulotności chwili i przemijaniu. Pieczętuje trudne doświadczenia straty. Jest wierną kompanką tęsknoty, towarzyszką łez. Nic, nigdy nie jest w stanie jej wypełnić. Zapewne wielu z nas dorosłych jej doświadczyło, bo śmierci nie da się uniknąć. A gdy jej następstwa dotykają dzieci? Jak rozmawiać o stracie, żałobie i tęsknocie? Jak pomóc dziecku oswoić te trudne emocje? Marianna Sztyma w swej książce pt. "Pusta" w niezwykle subtelny sposób obrazuje pustkę, która towarzyszy pewnej dziewczynce. Bohaterka bardzo tęskni za swoim kocim przyjacielem. Pustka puka do jej pokoju. Jest białą bezkształtną plamą, która w niczym nie przypomina ukochanego zwierzaka. Towarzyszy dziewczynce w jej codzienności. Nie znika, ale zapewnia, że stanie się mniejsza. Porównanie pustki (tęsknoty) do zmniejszającej się wraz z upływem czasu białej plamy jest bardzo trafne. Tęsknota za kimś, kto odszedł na zawsze nigdy nie minie, ale będzie inna z każdym rokiem. Jej miejsce będą po części zajmować wspomnienia. Niezwykle oszczędna w słowach, ale jakże mądra i potrzebna książka pozwoli naszym pociechom oswoić się ze stratą. Udowadnia, że żałoba, tęsknota i towarzysząca im pustka nie są powodem do wstydu, a naturalnymi, choć niezwykle trudnymi uczuciami.