Rodzina Monet. Tom 2. Królewna. Część 1

Tragedia. Czy autorka umie w ogóle pisać? Albo chociaż, czy czyta inne książki, żeby wiedzieć, JAK pisać? W życiu nie przeczytałam tak płytkiej i infantylnej książki. Fabuła nudna, postacie płytkie i niedojrzałe, styl pisania… ech szkoda gadać. Nie rozumiem, czemu wszyscy tak się zachwycają tą książka i braćmi Monet. Ja najchętniej wysłałabym tam opiekę społeczną do tego domu no, bo serio napychać młodszej siostrze piach do buzi, poważnie? I to są dorośli, odpowiedzialni mężczyźni? Jednym słowem książka jest toksyczna i szkodliwa szczególnie dla młodych osób wchodzących dopiero w wiek dojrzewania. Nie polecam.

Nie wiem dlaczego, ale tom drugi jakoś bardziej mnie wciągnął. Wcześniej skupiałam się na wydarzeniach z książki, ale teraz dostrzegłam coś jeszcze. Autorka bowiem lubuje się w długich zdaniach. Niektóre miały nawet cztery linijki. Wszystko przez opisy w których zawiera swoje zdanie, dokładając porównanie co w danym momencie czuje, plus jak reaguje na to jej ciało. W ten sposób bardzo obrazowo widzieliśmy w wyobraźni jak wygląda dana sytuacja. Wspaniały styl pisarski, taki wyważony i dziewczęcy jednocześnie. Wiele rzeczy ona wciąż poznaje i traktuje to jako przygodę życia, którą lubi wchłaniać, czy też delektować się nią. Nie czujemy się odsunięci od akcji, tylko jakbyśmy przy każdym wydarzeniu byli obok rozgrywającej się sceny. Wątek z tajemniczym mężczyzną wychodzi już po kilku pierwszych stronach. Długo jesteśmy utrzymywani w niepewności jak ona zechce go traktować, gdyż znając pierwszą część, ma pełne prawo do tego, by nie pałać do niego uczuciem. Zachowanie trójki braci bywa tutaj nieco kapryśne, ale bardzo fajnie potrafili sprawić, że nerwy naszej bohaterki nie tyle opadły, co dały bardziej do myślenia, przez co sama siebie ustawiała do pionu. Często w myślach gdyba co jej wypada, a co nie. Bywa jednak, że emocje biorą górę, lecz bracia bywają na tyle dobrzy, że jakby układają ją do pionu. Sama Hailie często kogoś do nich porównuje, lub zaznacza pewne cechy jednego, czy drugiego. Czasami miałam wrażenie, że mówiąc o nich traktuje ich w myślach jako mężczyzn, a nie braci. Opisuje ich władcze ramiona, silny uścisk i bezpieczeństwo, którą odczuwa, gdy oni są obok. Niekiedy przeszkadzały mi tu drobne wulgaryzmy, które nie pasowały do osoby Haili, ale wydaje mi się, że miały podkręcić sytuację, by oddać jak bardzo jest zła i jak bardzo nowa w towarzystwie rodziny. Ich przepychanki podkreślały sens młodości, miały nas zainteresować i jakby zrelaksować. Dzieje się tu dużo więcej niż w części poprzedniej i naprawdę wkręciłam się w nią jeszcze bardziej. Niby są pewne aspekty, które sugerują wiek osiemnaście plus, ale myślę, że tutaj podpięła bym je pod szesnaście plus, tak jak zaznaczono na okładce.

Ta część zaczarowała mnie swoją słodyczą i nieoczekiwanym zwrotem akcji. Dowiadując się, że ojciec głównej bohaterki jednak żyje niemal spadłam z krzesła.

Niedawno coraz częściej zaczęłam sięgać po literaturę młodzieżową i muszę przyznać, że chyba staję się jej fanką. Książki z tego gatunku to zazwyczaj dobra rozrywka i przede wszystkim fajna odskocznia od „trudniejszych” książek oraz miła alternatywa dla erotyków. „Rodzina Monet” to jedna z najlepszych serii młodzieżowych jakie miałam okazję czytać. Weronika Marczak ma bardzo przyjemny styl pisania, dzięki któremu przez jej książki się płynie. Autorka porusza wiele ciekawych i ważnych wątków jak chociażby żałoba, zmiana otoczenia, czy odkrywanie własnych korzeni. „Nieważne, jakiej wagi ciężarki podniesiesz na siłowni lub jak często zapłaczesz w samotności. Siła to coś więcej, to determinacja, a ty, moja królewno, determinację masz we krwi. Jesteś Monet...” W drugim tomie autorka troszeczkę zwolniła akcję, dzięki czemu możemy lepiej poznać rodzinę Hailie. Odkrywamy rodzinne tajemnice i przede wszystkim dogłębniej przyglądamy się każdemu Monetowi. Zaczynamy rozumieć ich niektóre zachowania i przede wszystkim stajemy się świadkami zacieśnienia więzi pomiędzy rodzeństwem. Nasza główna bohaterka przeszła tutaj ogromną metamorfozę. Z dzieciaka stała się młodą kobietą, która może i dalej miewa dziecinne zachowania jednak jej tok myślenia stał się bardziej dojrzalszy i tak bardzo podobny do reszty Monetów. Bardzo fajnym zaskoczeniem i zwrotem akcji było pojawianie się w książce pewnego Moneta. Muszę przyznać, że kompletnie się tego nie spodziewałam i jego wprowadzenie troszeczkę namieszało, a z całą pewnością wywołało burzę emocji u Hailie. „Rodzina Monet. Królewna cz.1” to bardzo lekka książka, z którą mile spędziłam czas. Z ogromną niecierpliwością czekam na kolejną część, a Was zachęcam do sięgnięcia po serię.