Rozmowy z seryjnymi mordercami. Żony i kochanki

„Kobiety intuicyjnie wyczuwają takich ludzi na kilometr, przynajmniej w normalnych sytuacjach. Mimo to pragnienie miłości może czasem zamącić im w głowach”. Co tu dużo mówić… lubię książki autora i jeśli ktoś szuka książki z taką tematyką to zawsze polecam. Jeśli chodzi o tą to bardzo mi się podobała. Nic nowego. Widziałam wiele komentarzy, że akurat tę książkę autora czyta się błyskawicznie- i podpisuje się pod tym. Jakoś tak szybciej mi szło niż z tamtymi. Wiem, że trudno jest się pogodzić z tym i przyjąć do świadomości, że coś z moim mężem jest chyba nie tak… jego wymówki są dziwne, coś mi nie pasuje. Gdzie on znika? Skąd ta dana rzecz wzięła się w naszym domu? Dlaczego dostałam używaną (!) biżuterię w prezencie skoro nie mamy pieniędzy na życie? Skąd to ma? Dlaczego jego odpowiedź jest dla mnie niejasna… ale serio? Nie zauważyć pewnych rzeczy przy których czerwona lampka powinna się zapalić? Nie rozumiem tych kobiet. Miłość miłością ale kurcze… Oczywiście nie wszystkie są tak… głupie? Zaślepione? Nie udają? Uciekają, odchodzą. Ale w pewnych przypadkach to aż nieprawdopodobne, że one nic nie podejrzewały! A te które wiedzą o tym i nie mają z tym problemu… to już w ogóle hit! Lubię te książki bo wypowiedzi autora są takie luźne… jakby wiecie, on nie ukrywa tego, że Ci faceci mają „nierówno pod sufitem” nazywa wszystko po imieniu, nie owija w bawełnę. Lubię jego sarkastyczne wypowiedzi. Ogółem jeśli chodzi o książki Christophera to jak dla mnie każda książka byłaby 11/10 gdyby były w niej zdjęcia (chociażby tych osób), głębsze opisy danych zbrodni itp ale moja psychika jest skrzywiona przez studia policyjne i te wszystkie tematy (zdaje sobie z tego sprawę haha). Mimo wszystko bardzo polecam!

Uwielbiam czytać wszystkie książki Christophera Berry-Dee. Na kolejne jego dzieło troszkę się naczekałam, ale powiem wam szczerze, że było warto. Podobnie jak autor uwielbiam zaglądać w umysły morderców, seryjnych morderców i psychopatów oraz dowiadywać się co nimi kierowało, dokonując zbrodni. Każda książka tego autora daje mi taką możliwość. Długo się zastanawiałam nad tym, czy partnerki seryjnych morderców i psychopatów wyczuwały coś, że z ich partnerami dzieje się coś niedobrego? Czy zachowywali się jakoś dziwnie, czy raczej wchodząc do domu, zakładali maski i udawali kochających mężów i ojców? W swojej najnowszej książce "Rozmowy z seryjnymi mordercami. Żony i kochanki." Christopher Berry-Dee odpowiedział na moje pytania. I wiecie co? Jestem bardzo przerażona. Czy kobiety morderców są aż tak naiwne, ślepe i nieogarnięte? Większość opisanych kobiet nie zauważyła zmian u swoich partnerów. Szok. Mało tego, niektóre z nich nie zauważyły zwłok ukrytych w ich domach, a nawet dziwnych nowych wykopów w ogródkach. Nie mogę tego ogarnąć. Przecież rozkładające się zwłoki wydzielają potworny zapach, smród. Jak mogły nie wyczuć dziwnego zapachu w domu? Były aż tak nieczułe? Jedna z opisanych bohaterek nie poznała głosu własnego męża w telewizji ani nie rozpoznała przedmiotów, bez których nigdy nie wychodził z domu. To już jest szczyt głupoty. Pozostaje pytanie, czy bała się o własne życie i udawała, że go nie rozpoznała? Czy po prostu była nieogarnięta? Jego pierwsza żona od razu zadzwoniła na policję. To taki szczególik. Przypadek? Zachęcam do przeczytania tej książki. Tam znajdziecie mnóstwo takich smaczków. Od razu ostrzegam was, że opisane historie nie nadają się dla nieletnich czytelników i dla ludzi o słabych nerwach. Opisane są tutaj makabryczne zbrodnie. Jeżeli nie lubicie tego typu książek, to po prostu ich nie czytajcie. Szkoda waszego czasu. Tutaj znajdziecie przerażające historie między innymi: Sharon Major i Johna Cannana, Keli Boyd i Kennetha Bianchi oraz Lindy Yates i Roberta Lee Yatesa juniora. Oczywiście w książce znajdziecie mnóstwo innych przypadków. Czy myślicie, że tylko mężczyźni mordują? Przeczytajcie tę książkę, a poznacie kilka "Czarnych Wdów". Czy również mężczyźni są ślepi? Po przeczytaniu tej książki wnioskuję, że niestety tak. Nie wiem, jak wy, ale ja przed poznaniem danej sprawy lubię wiedzieć z kim mam do czynienia, dlatego zawsze sprawdzam, jak wyglądał dany morderca/morderczyni. Widząc danego psychopatę łatwiej mi poukładać sobie w głowie jego historię. Czy też tak macie? Czy tylko ze mną jest coś nie tak? Książka "Rozmowy z seryjnymi mordercami. Żony i kochanki." przypadła mi do gustu. Już teraz nie mogę doczekać się kolejnego reportażu tego autora. Z czystym sercem polecam wszystkie książki Christophera Berry_Dee - mommy_and_books.

„Śmierć jest namacalna, żal nie”. Psychopaci są wśród nas.. ci szalenie inteligentni i ci niemiłosiernie głupi, ale zawsze kompletnie nieprzewidywalni. Niektórzy noszą maski normalności pod którymi ukrywają sekretną, perwersyjną naturę. Potrafią być wiarygodni i przekonujący. Romantyczni i liryczni. Stosują niekoniecznie wyrafinowane metody uwodzenia. No cóż, liczy się efekt końcowy. . Pragnienie miłości zaburza racjonalny ogląd rzeczywistości. Któż nie wie z autopsji, że rzuca się też na oczy.. Bo, gdy zaczyna się jak w bajce, od szampana i róż – kto myśli, że jego życie wkrótce może zamienić się w koszmar jak z powieści Stephana Kinga.. że ktoś w minucie potrafi zmieniać się z doktora Jekylla w pana Hyde’a. Pewność, że miłość Twojego życia ma sumienie białe jak śnieg, bywa dotkliwie niepewna. Oczywiście po drodze są sygnały ostrzegawcze, zapalają się czerwone lampki – czujność osłabiona przez emocjonalne uniesienie sprawia jednak, że są one często ignorowane, a niekiedy co gorsza tolerowane.. Skąd wiadomo, że ktoś, kogo pokochaliśmy nie jest człowiekiem amoralnym, aspołecznym, patologicznym kłamcą, manipulantem, zaburzoną jednostką - mordercą. Kameleonem. Przestępcą uwielbiającym bawić się w kotka i myszkę z policją? No właśnie, nigdy nie wiadomo.. Christopher Berry-Dee w swojej najnowszej książce „Rozmowy z seryjnymi mordercami. Żony i kochanki” serwuje nam prawdziwe historie w znakomitej większości kobiet, które żyły pod jednym dachem z seryjnymi mordercami, które ich kochały, miały z nimi dzieci, piekły im babeczki i.. do pewnego momentu rzeczywiście nie znały krwawej prawdy. Autor ich nie potępia, ale też nie usprawiedliwia, nie tłumaczy, niekiedy wręcz nie ogarnia rozumem ich postępowania, ale w gruncie rzeczy upatruje w nich jednak ofiary, które bardziej lub mniej nieświadomie dotarły na skraj przepaści i zostały zepchnięte w jej wypełnione mrokiem objęcia.. „Tematem tej książki jest głównie cierpienie (...)”. Polecam.