Rzeczy, których nie dokończyliśmy

Przy czytaniu tej książki nie przeszkadza niewygodne krzesło czy sąsiad szalejący z kosiarką, przy niej zapomina się po prostu o całym świecie. Podział na dwie równie ciekawe linie czasowe, to jest to, co w takich opowieściach z tajemnicą w tle lubię najbardziej. Tu zagłębiamy się w historię Georgii, która po śmierci swojej prababki Scarlett, autorki romansów, zostaje nakłoniona do dokończenia jednej z jej powieści. W procesie tym ma uczestniczyć znany pisarz z tego gatunku, jednak ich zdania, szczególnie na temat zakończenia różnią się diametralnie, a w ich relacji zaczyna iskrzyć nie tylko z powodu książki. W drugiej linii czasowej przenosimy się do okresu drugiej wojny światowej i jesteśmy świadkami wielkiego uczucia jakie połączyło Scarlett i amerykańskiego pilota. Czas wojny jest jednak nieprzewidywalny i okrutny, a historia ich miłości poznawana z relacji bezpośredniej, jak i pisanych przez kochanków listów porusza do głębi. Obie te opowieści mimo dzielących je dziesiątek lat są nierozerwalnie związane ze sobą, nie tylko decyzjami przodków, trudnymi emocjami, ale też tajemnicą, która musiała kiedyś wypłynąć. Nie należę do osób wylewnych i łatwo się wzruszających, ale Autorka potrafiła poruszyć mnie na tyle mocno, że niejedna łza spłynęła po moim policzku, a zakończenie wywołało wręcz wulkan emocji. Ta piękna, choć momentami bolesna historia po prostu zapada w serce i w nim pozostaje, a ja dołączam do licznego grona osób oczarowanych nią do głębi.

Czy macie swoje "książki życia"? Takie, które być może są już bardzo wysłużone. Takie, do których często wracacie myślami, bądź po prostu nie możecie się powstrzymać i kolejny, kolejny raz wertujecie strony w poszukiwaniu ulubionych fragmentów... Dla mnie jedną z takich książek stała się właśnie ta... "Czuję ekscytację za każdym razem, gdy wkładam czystą kartkę do maszyny. To jak pierwszy pocałunek pierwszej miłości."- fragment książki Ostatnio książki, które czytam bardzo często otwierają mi oczy na to, że bez bólu nie ma miłości... Smutne to, ale coraz częściej jestem pewna tego, że tak właśnie jest. Że tam gdzie jest wielka miłość, jest także ból- o różnych obliczach, o różnym natężeniu, ale jednakże to właśnie on. Książka, która znajduje się na zdjęciu jest potwierdzeniem tej tezy, ponieważ jest w niej mnóstwo bólu. A także ogrom miłości i cała paleta przeróżnych emocji, które powodowały to, że nie mogłam się oderwać od jej czytania... Wpływ miała na to też jej fabuła- dwie historie, które umiejscowione zostały w dwóch różnych strefach czasowych- w czasach nowoczesnych oraz pośród spadających bomb II wojny światowej. Historie, które łączy bardzo wiele. Historie, które pokazują, że bez przeszłości nie ma przyszłości, a decyzje, które podejmujemy rzutują na kolejne pokolenia. "Wiesz, od zawsze uważałem wyrażenie [popadanie w uczucie] za oksymoron. Przecież powinno być [wznoszenie się w uczuciu]. Miłość powinna sprawiać, by człowiek czuł się wzniesiony pod niebiosa. A może to tak popularna fraza, bo w rzeczywistości rzadko jest tak, jak być powinno. Wszyscy na końcu się rozbijają." Bardzo wiele dobrego słyszałam o tej książce, przed jej lekturą. Widziałam wiele twarzy, po których płynęły łzy, bo ta powieść właśnie taka jest- nie da się w niej obejść bez łez. Zarówno tych w pozytywnych znaczeniu, jak i negatywnym. Wielokrotnie łamie serducho słowami, czynami bohaterów, aby później je poskładać. Ja, z mojej strony, mogę podpisać się pod tymi wszystkimi pochlebnymi o niej słowami i przede wszystkim łzami, do których dołączyły i moje... Ale chcę Wam powiedzieć jeszcze coś, to książka życia(mojego na pewno). To romans, który jest jednym z najlepszych, jakie czytałam. To historie, które muszę mieć w papierze, by wracać do nich multum razy. To oblicza miłości, o jakich zawsze sama marzyłam...

Uwielbiam, gdy w powieści akcja dzieje się dwutorowo, teraźniejszość przeplata się z niełatwą przeszłością, tworząc spójną, choć przecież zapętloną i szokującą całość. Takie zestawienie wielokrotnie skłania do zadumy, pozwala spojrzeć na obecne chwile z innej perspektywy, potrząsa i udowadnia, jak wielu rzeczy nie doceniamy. Rebecca Yarros nie oszczędza ani swoich bohaterów, ani zaintrygowanych czytelników, nakreśliła bowiem dwie odurzające historie, umiejscowione w dwóch odległych płaszczyznach czasowych, a wszystko to dopełniła solidną porcją skrajnych, odurzających uczuć, z jakich naprawdę ciężko się otrząsnąć. Tak, to wyjątkowa, magnetyczna lektura, która zarazem zniewala, trzyma w nieopisanym napięciu, jak i torpeduje lawiną skrajnych, obezwładniających emocji, unoszących się w powietrzu jeszcze długo po odłożeniu książki na półkę! Błyskotliwe, sugestywne pióro pisarki, mistrzowskie kreacje bohaterów, wyjątkowy klimat, dopełniony solidną porcją napięcia, a w tle uczucie, wystawione na zbyt wiele prób. Tak, to zdecydowanie historia, jaką mimo najszczerszych chęci, ciężko się delektować, ciekawość losów bohaterów błyskawicznie przyjmuje kontrolę nad czytającym, w efekcie czego kartki przelatują przez palce w zawrotnym tempie. "Rzeczy, których nie dokończyliśmy" to obezwładniający, miażdżący emocjonalnie rollercoaster, który pochłania się z zapartym tchem i wypiekami na twarzy. Przerażająca, przeszywająca na wskroś, napełniająca duszę bólem, a jednak niosąca iskierkę nadziei i kojąca niczym cenny balsam! Rebecca Yarros nakreśliła wyjątkową opowieść o pięknej, niewiarygodnej miłości, ogromnym poświęceniu, nadziei i wytrwałości, ulokowanych w bardzo przerażającym okresie w historii. Ta niezwykła powieść dotknie waszej najczulszej struny i zostanie w pamięci na bardzo długo! Prawdziwa uczta literacka! Polecam!

Ta książka nie bez powodu określana jest mianem romansu wszech czasów. Opisuje ona przepiękną i szczerą miłość, której przyszło rozwijać się w trudnych czasach wojennych. W czasach, kiedy każda rozmowa mogła być tą ostatnią, kiedy żaden kolejny dzień nie był pewny. Autorka pokazuje też współczesny świat, pogoń za sławą i pieniądzem, nieciekawe relacje z matką, ból po stracie, po zdradzie, trudność w ponownym zaufaniu drugiemu człowiekowi. Ukazuje też, jak wiele człowiek jest w stanie poświęcić w imię miłości – nie tylko tej damsko-męskiej. Lekkie pióro Yarros sprawia, że czytanie upływa w błyskawicznym tempie, a samo zakończenie sprawia, że łzy płyną strumieniami. Skrywana przez lata tajemnica wychodzi wreszcie na światło dzienne… Trudno mi napisać coś więcej, gdyż musiałabym zbyt wiele zdradzić, a to mogłoby odebrać przyjemność poznania tej opowieści. Dodam tylko, że nie każdy romans musi mieć pozytywne zakończenie, aby wyrył się w naszej pamięci. Ten na długo pozostanie w moich myślach, polecam całym sercem! „Niekiedy jedynym sposobem, by zachować to, czego ci trzeba, jest odpuszczenie tego, czego pragniesz.” „Wszyscy mamy prawo popełniać błędy. Jednak kiedy rozpoznajesz, czym są, nie trwaj w nich. Życie jest zbyt krótkie, by przegapić uderzenie pioruna i zbyt długie, by przeżyć je samotnie.”

"– Cho­dzi o to – cią­gnę­ła, lekko krę­cąc głową z ko­lej­nym kpią­cym uśmie­chem – że nie za­wsze roz­po­zna­jesz ten za­bój­czy dźwięk. Nie orien­tu­jesz się, co się dzie­je, aż znika. Sły­szysz bul­got, który w jakiś spo­sób prze­ko­nu­je cię, że nad­cho­dzi ko­lej­ny od­dech, że nic ci nie jest. Że to da się na­pra­wić, praw­da? Zatem wal­czysz, trzy­masz się resz­tek po­wie­trza, które ci jesz­cze zo­sta­ło. – Do oczu na­pły­nę­ły jej łzy, ale unio­sła głowę, aby je za­trzy­mać, przy każ­dym zda­niu prze­rzu­ca­jąc stro­nę. - Wal­czysz i się sza­mo­czesz, po­nie­waż to fa­tal­ne, głę­bo­ko za­ko­rze­nio­ne uczu­cie, które na­zy­wasz mi­ło­ścią, nie chcesz paść od po­je­dyn­cze­go ciosu. To by było zbyt mi­ło­sier­ne. Praw­dzi­wą mi­łość trze­ba zdu­sić, trzy­mać pod wodą, aż prze­sta­nie wierz­gać. Tylko w ten spo­sób zdo­łasz ją zabić.." •• "Unio­słem rękę i pa­trzy­łem na zdję­cie ślub­ne Geo­r­gii, przy­po­mi­na­jąc sobie jej wcze­śniej­sze słowa. 《Ist­nie­je dźwięk, który wy­da­je serce, gdy po raz pierw­szy uświa­da­mia sobie, że nie jest już bez­piecz­ne z osobą, któ­rej ufało》." ▪︎▪︎ Nie ma co się rozpisywać na temat tej książki, ponieważ żadne, ale to absolutnie żadne słowa, nie są w stanie oddać jej piękna. Ta historia dosłownie przepuszcza czytelnika przez emocjonalne sito, po którym trudno się pozbierać. Ja przeczytałam ją ponad tydzień temu, a wciąż gdy tylko o niej pomyślę mam łzy w oczach. Niby zdaję sobie sprawę, że to fikcja literacka, ale ci bohaterowie, ich trudne wybory i niewyobrażalne poświęcenie, najzwyczajniej w świecie łapią za serce od pierwszych stron. A gdy wydawało mi się, że wylałam już wszystkie możliwe łzy, nadeszła końcówka, której kompletnie się nie spodziewałam, a po której wpadłam w autentycznych szloch. Skrzyżowanie "Pearl Harbor" i "Pamiętnika", które rozbije na kawałki wiele serc. Ponadczasowy i niezapomniany romans, którego nigdy nie zapomnicie💔❤️‍🩹