Rzeczy najlepsze. Proza i wiersze

Wybór najlepszych opowiadań, esejów i wierszy jednego z najwybitniejszych polskich pisarzy, Jarosława Iwaszkiewicza, zebranych w jednym tomie. Wśród nich są między innymi Panny z Wilka, Tatarak, Brzezina, Matka Joanna od Aniołów, Kościół w Skaryszewie.

[Ze Wstępu]
Choć na pytanie, czy czuje się prozaikiem, czy poetą, Jarosław Iwaszkiewicz odpowiadał, że najbliższy jest mu gest Jeana Cocteau, który swe teksty prozatorskie nazywał „poezją w prozie”, dramatyczne „poezją w dramacie” – i tak dalej, krytyka dość jednomyślnie uznaje go za klasyka formy zwanej long short story. Długiego opowiadania – na tyle pojemnego, by połączyć linię fabularną z rozbudowanym światem wewnętrznym postaci, na tyle ekonomicznego, by stworzyć wrażenie, że to, co się w nim dzieje, jest konieczne. Iwaszkiewicz nie pozostawia przy tym wątpliwości, że nie fabuła jest istotą tych utworów. Celebruje momenty spowolnienia, wciągając w wewnętrznie sprzeczne duchowe monologi. Zostawia miejsce dla ich mowy, milczenia i dla mówienia, które jest aktywnością zastępczą, określonego w jednym z opowiadań dziwaczną metaforą „dziurawienia letniego obłoku”. Ma znaczenie to, na co patrzą, gdzie i jak mieszkają, jak wygląda ścieżka, droga lub ulica, którą idą, i jakie mają wspomnienia. Zwykle się o tym mówi, dlatego każde milczenie natychmiast rzuca się w oczy, uświadamia, że jest to rzeczywistość utkana z powiedzianego, z przeczuć oraz domysłów – utkana w proporcjach, które niekiedy wydają się idealne.