Saga klonowego liścia. Tom 1. Łódzka przystań

OTULENI NADZIEJĄ Anna Stryjewska, to autorka , która jest dla mnie gwarantem dobrej lektury. Szczególnie ucieszyło mnie, że swoją najnowszą książkę wydała w wydawnictwie Skarpa Warszawska, które bardzo cenię. „Łódzka przystań” to pierwszy tom „Sagi Klonowego Liśćia”. Kolejny raz pisarka zabiera nas do Łodzi. Tym razem jest to Łódź okresu drugiej wojny światowej oraz lat tuż po niej. Wiosna 1944 roku. Dziewiętnastoletnia Stefania idzie na spotkanie z Felkiem, swoim chłopakiem. Na miejsce nigdy nie dociera, ponieważ pada ofiarą niemieckiej łapanki i trafia do obozu. W nowej rzeczywistości, w miejscu, gdzie wypełzają najgorsze ludzkie instynkty, poznaje bratnią duszę Kazię. Kobiety trzymają się razem, wspierają i motywują. To ta wspólnota serc pomaga im przetrwać każdy okrutny dzień w miejscu, o którym zapomniał nawet Bóg. Obie dziewczyny podejmują trudną i ryzykowną decyzję o ucieczce. Cena, którą przyjdzie im zapłacić będzie wysoka, ale czy wolność da się jakkolwiek przeliczyć? Od obozu i trudnych lat wojny, poprzez ponure i mroczne czasy stalinizmu, aż do lat sześćdziesiątych poznajemy losy Stefanii Rudzkiej. Kobiety, której determinacja i wola przeżycia są imponujące. Przyjaźń, miłość, przywiązanie do rodziny, to wszystko kształtuje ją i pozwala przetrwać najgorszy czas życia. Jednak czy powojenna rzeczywistość w Polsce aż tak bardzo różni się od tej wojennej? Zniszczone budynki wydają się niczym w porównaniu ze zdewastowanymi ludźmi, których życie po wojnie nigdy nie było już takie samo. Ofiary obozów, ludzie, którzy stracili rodziny, smutne produkty niemieckiej maszyny śmierci. Wszyscy oni usiłują od nowa stworzyć swój świat, odbudować życie i iść do przodu mimo swoich traum. Anna Stryjewska zgrabnie kreśli portrety ludzi złamanych lecz nie porzucających nadziei. Młoda kobieta taka jak Stefania, która chce po prostu żyć, śmiać się i kochać, musi zostawić za sobą przeszłość, której piętna nie da się zetrzeć. Łódź, robotnicze miasto, które przed wojną zamieszkiwało bardzo wielu Żydów. To miejsce, które bardzo dobitnie ten czas wojny odczuło. Jeden z głównych ośrodków przemysłowych w kraju nie został zniszczony tak jak Warszawa, lecz mieszkająca w nim ludność została zdziesiątkowana. Na terenie getta więziono łącznie przez cały okres jego istnienia około dwustu tysięcy ludzi. Było to najdłużej działające getto na ziemiach Polski. Było również największym gettem zaraz po warszawskim. Na jego teren przywożono Żydów z takich krajów jak Austria, Czechy, Luksemburg, a także z samej Rzeszy. W późniejszych latach przekształcone w obóz pracy, pozostaje do dziś ponurą pamiątką człowieczej degrengolady, Na kartach powieści Anny Stryjewskiej Łódź zawsze pozostaje obecna. Bardzo cenię autorów, którzy w taki głęboki, analityczny sposób potrafią pisać o swoich miejscowościach. O ich uroku i brzydocie. Ta Łódź Stryjewskiej to miasto kontrastów, miasto trudne, ale i miasto ukochane. Pisarka zabiera nas w niesamowitą podróż po Łodzi na przestrzeni dwóch dekad. Ulicami miasta, które z nadzieją podnosi się po wojennej zawierusze. To miasto, które dla swoich mieszkańców zawsze będzie ostoją, mimo przeżytych krzywd. I ci ludzie – jest Stryjewska mistrzynią w generowaniu plastycznych postaci- nie poddający się pomimo tak wielu przeciwności. Rodzina, która stanowi siłę. Miłość, która uskrzydla, ale potrafi także ranić i przyjaźń, taka prawdziwa, na całe życie, która leczy najgłębsze rany. Te relacje międzyludzkie są w tej książce przepięknie opowiedziane. Postać Stefanii oparta jest na losach kobiety, która żyła naprawdę. I ta wiedza sprawia, że jeszcze dogłębniej odczuwamy całą tę historię. Młoda kobieta, której przyszło żyć w tak nieszczęsnych czasach, która przeżyła największy koszmar jaki dziś jest nam nawet trudno sobie wyobrazić, próbuje poskładać swoje życie. Kibicujemy jej, śledzimy jej historię z zapartym tchem i tak bardzo chcemy, by jej się udało. Czasami wydaje się, że życie nie może nas już bardziej skrzywdzić. Tymczasem ono, niczym jakiś okrutny władca marionetek, wciąż na nowo rzuca nam kłody pod nogi. A my, maleńkie istotki, dążymy jedynie do szczęścia. Droga Stefanii będzie drogą bardzo wyboistą i pełną zakrętów. Zachęcam do poznania jej. To bardzo wzruszająca powieść. Pełna nostalgii, smutku, ale także dająca ogromny zastrzyk nadziei. Cudownie pisze Anna Stryjewska. Jej książki są jedyne w swoim rodzaju. To najprawdziwsza artystka uczuć. Osoba o głębokiej wrażliwości, którą zaraża swoich czytelników. Każda jej powieść zostawia po sobie ślad w naszych sercach. „Łódzka przystań” to kolejne misterium emocji. Niecierpliwie czekam na kolejny tom sagi. Wiem, że się nie zawiodę. Bardzo polecam Wam tę powieść. Nie bójcie się tego, że dotyka tak trudnych spraw. Warstwa fabularna porwie Was jak niejeden thriller, a przecież tę historię napisało samo życie. Wspaniale, że trafiła w ręce tak utalentowanej autorki, która potrafiła wydobyć z tej opowieści wszystko, to co najważniejsze i w barwny, poruszający i autentyczny sposób przekazać ją nam. Gorąco polecam.