Samotnia

To nie jest moje pierwsze spotkanie z autorką. Miałam okazję czytać serię o Krystynie Lesińskiej. Muszę nadrobić jeszcze trzeci tom. Ten cykl jest genialny. Gdy dostałam propozycję recenzji najnowszej książki pisarki nie zastanawiałam się długo. Już sam tytuł "Samotnia" brzmiał intrygująco. Leon Cichy jest autorem poczytnych kryminałów. Jednak gdy żona się z nim rozwodzi postanowił wyjechać i zrobić sobie od wszystkiego urlop. We Włoszech poznaję Julię. Idąc na fali wakacyjnych emocji spontanicznie bierze z nią ślub. Po powrocie do Polski Leon ulega wypadkowi w którym praktycznie traci wzrok. Musi nauczyć się żyć w nowej rzeczywistości, jednak cały czas ma poczucie, że coś jest nie tak. Czy jego żona jest naprawdę tą którą poznał we Włoszech? Coraz więcej intryg i zagadek z przeszłości wychodzi na jaw. Jak to się skończy? Książkę postanowiłam wysłuchać w audiobooku. I pozornie był to dobry pomysł gdyż bohater z racji tego, że stracił wzrok nagrywa wszystko na dyktafon. Wysłuchując tego powinnam bardziej wciągnąć się w fabułę. Czy tak się stało? I tak i nie. Do samego głosu lektora dołożono inne odgłosy które występowały w tekście. Szum wiatru, odgłos kroków czy dzwoniącego telefonu. Dodatkowo był podkład muzyczny który pewnie miał potęgować napięcie. Jednak mnie te odgłosy denerwowały i odciągały od samej fabuły. Często były dość przerysowane. No ale skupmy się na samej historii. Autorka miała bardzo wysoko postawioną poprzeczkę. I niestety nie znalazłam w tej książce tego co szukałam. Nawet rozwiązanie zagadki mnie nie usatysfakcjonowało. Za dużo tu było przemyśleń, gdybań, analiz głównego bohatera. Miałam czasami wrażenie, że wałkował ciągle to samo. Ta historia mnie nużyła. Liczyłam na dobre zakończenie a tak naprawdę przeszło tutaj bez echa. Choć się go nie domyślałam to jednak uważam, że autorka nie wykorzystała potencjału historii. Podsumowując, to nie była zła książka, ale znając inne powieści pisarki wymagam od niej więcej. I z chęcią sięgnę po kolejną, bo wiem, że może być lepiej.

To nie jest moje pierwsze spotkanie z autorką. Miałam okazję czytać serię o Krystynie Lesińskiej. Muszę nadrobić jeszcze trzeci tom. Ten cykl jest genialny. Gdy dostałam propozycję recenzji najnowszej książki pisarki nie zastanawiałam się długo. Już sam tytuł "Samotnia" brzmiał intrygująco. Leon Cichy jest autorem poczytnych kryminałów. Jednak gdy żona się z nim rozwodzi postanowił wyjechać i zrobić sobie od wszystkiego urlop. We Włoszech poznaję Julię. Idąc na fali wakacyjnych emocji spontanicznie bierze z nią ślub. Po powrocie do Polski Leon ulega wypadkowi w którym praktycznie traci wzrok. Musi nauczyć się żyć w nowej rzeczywistości, jednak cały czas ma poczucie, że coś jest nie tak. Czy jego żona jest naprawdę tą którą poznał we Włoszech? Coraz więcej intryg i zagadek z przeszłości wychodzi na jaw. Jak to się skończy? Książkę postanowiłam wysłuchać w audiobooku. I pozornie był to dobry pomysł gdyż bohater z racji tego, że stracił wzrok nagrywa wszystko na dyktafon. Wysłuchując tego powinnam bardziej wciągnąć się w fabułę. Czy tak się stało? I tak i nie. Do samego głosu lektora dołożono inne odgłosy które występowały w tekście. Szum wiatru, odgłos kroków czy dzwoniącego telefonu. Dodatkowo był podkład muzyczny który pewnie miał potęgować napięcie. Jednak mnie te odgłosy denerwowały i odciągały od samej fabuły. Często były dość przerysowane. No ale skupmy się na samej historii. Autorka miała bardzo wysoko postawioną poprzeczkę. I niestety nie znalazłam w tej książce tego co szukałam. Nawet rozwiązanie zagadki mnie nie usatysfakcjonowało. Za dużo tu było przemyśleń, gdybań, analiz głównego bohatera. Miałam czasami wrażenie, że wałkował ciągle to samo. Ta historia mnie nużyła. Liczyłam na dobre zakończenie a tak naprawdę przeszło tutaj bez echa. Choć się go nie domyślałam to jednak uważam, że autorka nie wykorzystała potencjału historii. Podsumowując, to nie była zła książka, ale znając inne powieści pisarki wymagam od niej więcej. I z chęcią sięgnę po kolejną, bo wiem, że może być lepiej.

Zamknijcie oczy. Czujecie się bezpiecznie w ciemności, która zapadła, czy może w Wasze myśli wkradł się pewien niepokój? A jak byście się czuli, gdyby tak wyglądało teraz Wasze życie? Gdybyście musieli nauczyć się funkcjonować w ciemności, akceptować własne ograniczenia i uzależnienie od innych w sprawach, które dotychczas wydawały się oczywiste? Tak okrutnie potraktowany został przez los Leon Cichy, autor kryminałów i bohater najnowszego thrillera psychologicznego Anny Kańtoch. Jego życie odmienił wypadek samochodowy, w wyniku którego utracił wzrok i dotychczasowe życie. Czy prócz tego traci także rozum, czy rzeczywiście kobieta, która podaje się za jego żonę tak naprawdę nią nie jest? Czy pisarska wyobraźnia w tym przypadku okaże się dla niego przekleństwem? Autorka wprowadza nas nie tylko w emocje osoby, która uczy się świata na nowo, ale przede wszystkim w zawiłą i niepokojącą spiralę zdarzeń, które świadczą o tym, że podejrzenia Leona mogą być uzasadnione. Tylko komu z otoczenia może zaufać, skoro nie ufa samemu sobie? Skoro nie potrafi odróżnić prawdy czy przebłysków z przeszłości od fragmentów pisanych przez niego książek? Anna Kańtoch znakomicie oddała duszną atmosferę zacieśniającą się wokół głównego bohatera. Atmosferę wypełnioną podejrzeniami, domysłami i w końcu zbrodnią. Dzięki nagraniom będącym formą notatek Leona jego perspektywę odczuwamy niemal wszystkimi zmysłami. Niemal, bo i u czytelnika zamiast wzroku włącza się wyobraźnia, wyostrza zmysł słuchu, węchu, dotyku i smaku. Czy uda mu się odnaleźć prawdę pomimo otaczających go ciemności? Tytuł „Samotnia” nie odnosi się jedynie do leżącego nieco na uboczu domu głównego bohatera, ale przede wszystkim do izolacji narzuconej mu przez stan zdrowia. Do samotności, którą odczuwa pozostając w mroku, gdy inni widzą światło. Do niezrozumienia, gdy mówi o swoich podejrzeniach, a inni myślą, że utracił rozum. Część książki przeczytałam, część wysłuchałam w formie audiobooka i było to równie mocne przeżycie. Szczególnie dźwięki towarzyszące słowom lektora wzmacniały przekaz. Wystarczyło zamknąć oczy i wczuć się w emocje bohatera. To najlepsza powieść Autorki, z tych, które dotychczas czytałam.

Anna Kańtoch to z wykształcenia orientalistka, autorka książek fantasy i nie tylko. „Łaska” jej pierwsza książka pozbawiona elementów fantastycznych została nominowana do Nagrody Wielkiego Kalibru oraz zdobyła nagrodę Kryminalna Piła. Niestety tej powieści i innych kryminalnych historii nie miałam okazji czytać. Pierwszą przeczytaną przeze mnie książką była wydana w zeszłym roku „Jesień zapomnianych” trzeci tom cyklu z Krystyną Lesińską, która mnie zachwyciła. Kiedy więc usłyszałam, że 26 kwietnia br. premierę będzie miała najnowsza powieść autorki, wiedziałam, że muszę ją przeczytać. ”Samotnia” to książka trochę inna niż poprzednie, powiedziałabym, że bardziej thriller, niż kryminał. Leon Cichy to autor poczytnych kryminałów, można by powiedzieć, że do tej pory życie układało się po jego myśli. Poślubił dziewczynę, którą poznał w gimnazjum, a jego pierwsza powieść okazało się sukcesem. Przez lata prawie wszystko mu się udawało, jednak po trzydziestce coś się zmieniło. Żona bez podania wyraźnej przyczyny zażądała rozwodu i dopadła go pisarska niemoc. Wyprawa do Włoch, romantyczna znajomość z młodą dziewczyną, zakończona niespodziewanym ślubem wydaje się Leonowi być świetnym nowym otwarciem. Niestety pierwszego wieczoru po powrocie został potrącony przez samochód. Po przebudzeniu okazuje się, że nie dość, że niewiele pamięta, to jeszcze stracił wzrok. Przy jego łóżku czuwa świeżo poślubiona żona, która opiekuje się nim również po powrocie do domu. Niestety wraz z upływem czasu mężczyzna nabiera pewności, że za jego żonę poszywa się ktoś inny. Czy ma rację, czy to tylko wymysł pozostającego w szoku umysłu? Czy uda mu się rozwiązać tą zagadkę, mimo, że trudno samemu mu poradzić sobie z najprostszymi, codziennymi czynnościami? Pierwszym moim skojarzeniem po przeczytaniu opisu tej powieści było oczywiście „Misery” Stephena Kinga i film nakręcony na jej podstawie. Nie zdradzę Wam jednak, czy Anna Kańtoch poszła w swojej powieści w podobnym kierunku, czy jednak rozwiązanie zagadki okazuje się zupełnie inne. Powiem Wam tylko, że powieść czyta się rewelacyjnie, trudno się od niej oderwać. Autorce udało się stworzyć duszny, niepokojący klimat, pełen zagrożenia i niepewności. Czytelnik czuje lęk i obawy głównego bohatera, który jest świetnie wykreowany. Do tej pory samodzielny, odnoszący sukcesy, nagle w najprostszych czynnościach okazuje się zależy od drugiej osoby, na dodatek takiej, co do której nie jest pewny kim jest i jakie ma intencje. Rozdziały książki zatytułowane są jako nagrania z kolejnym numerem, jest ich aż 101. Narracja jest pierwszoosobowa. Na początku nie byłam pewna o co z tym chodzi, jednak szybko okazało się, że bohater po prostu nagrywa swoje przemyślenia i streszczenie bieżących wydarzeń na dyktafonie, gdyż z wiadomych względów nie jest w stanie ich zapisać. Również ten element sprawia, że czytelnik w pełni potrafi wczuć się w skórę głównego bohatera i zdawać sobie sprawę z powagi sytuacji, w jakiej on się znalazł. Przy okazji lektura może stać się świetnym pretekstem do rozważań o relacjach międzyludzkich, odosobnieniu, poczuciu zagrożenia i tym jak łatwo jest wszystko w życiu podważyć i jak mało sytuacji i zdarzeń można odbierać jako jednoznaczne. Jest to rewelacyjny thriller psychologiczny, który pozwala nam w pełni odczuć emocje głównego bohatera, jego samotność i niepewność. Tytułowa „Samotnia” staje się tutaj metaforą odizolowania od ludzi i poczucia samotności. Zakończenia pokazuje nam jak niejednoznaczna może być miłość i oddanie, a rozwiązanie zagadki dosłownie wywołało u mnie gęsią skórkę. Świetny styl autorki, konkretny i zwięzły sprawia, że książkę świetnie się czyta, a nagłe zwroty akcji, mylenie tropów i zupełnie zaskakujące zakończenie sprawiają, że jest to książka, która na dłuższy czas zapada w pamięć. Polecam gorąco.

Jeśli chodzi o czytanie to w większości czytam wspólnie z dziećmi, ale staram się coraz częściej sięgać po książkę dla siebie. Historia zaczyna się od wspomnień początków pandemii i opowiadana jest przez Leona Cichego, który po wypadku stał się niewidomy. Od momentu w szpitalu towarzyszy mu tajemnicza kobieta, Julia, ale czy to rzeczywiście jego druga żona, która wróciła z nim z Włoch? Moja dociekliwość wzmaga się już od kilku pierwszych stron, bo okoliczności wypadku Leona są owiane tajemnicą, a sam nic nie pamięta. Czy ktoś w końcu wyjaśni, co naprawdę się stało feralnej nocy, która odmieniła jego życie na zawsze? 34-letni pisarz wiódł dotąd szczęśliwe życie do momentu, gdy rozpadło się jego małżeństwo po 20 latach znajomości i Alina opuściła ich dom, Samotnię. Leon wraca myślami do życia sprzed wypadku, aby zrozumieć wątpliwości co do osoby, z którą mieszka. Czy to nadal jego kolejna świeżo upieczona żona i jakie ma ona zamiary? Może to jednak ponosi go wyobraźnia? Czy kuzynowi Piotrkowi uda się odnaleźć wyjaśnienie tajemnicy Leona? Czy jednak spotka go odosobnienie i poczucie opuszczenia oraz sam będzie musiał rozwiązać swoje problemy? Dawno nie czytałam tak dobrego kryminału z domieszką thrillera. Nie mogłam się doczekać końcówki, bo miałam coraz więcej pytań. Autorka buduje napięcie przez ponad 370 stron i to w idealnym stopniu. Jestem pod wrażeniem, to moja pierwsza lektura Anny Kańtoch i na pewno przyjrzę się jej pozostałym tytułom, które wyszły spod jej pióra. Dla miłośników kryminałów i książkoholików chcących choć na moment oderwać się od rzeczywistości. Ja totalnie przepadłam. Polecam!