Samotnik

Książka, która pozwoli dzieciom poczuć się, jak na babcinych kolanach. Gdy ciepłym, lekko przyciszonym głosem, opowiada wnukom o tym, co wydarzyło się dawno, dawno temu, w niewielkiej wsi na skraju lasu… Mieszkańcy wioski byli ubodzy, ale szczęśliwi. Po trudach dniach, lubili odpocząć na ławce i cieszyć się pięknem przyrody. Jednak był jeden dom, który różnił się od innych. Nie miał drzwi, ani okien, a mieszkający w nim Samotnik, gdy już zdecydował się wyjść, robił to przez komin. Samotnik był bardzo stary i nie znosił ani ludzi, ani zwierząt. Zdradzę Wam w tajemnicy, że nie lubił też samego siebie. Mieszkańcy wioski przestrzegali przed nim dzieci i nawet one poddały się w końcu w próbach nawiązania rozmowy, chociaż bardzo im go było żal. Pewnego mroźnego dnia, po ogromnej wichurze, dom Samotnika dosłownie rozsypał się na kawałki. I chociaż starzec stał pośrodku zgliszczy, brudny i żałosny, jego oczy dalej ciskały gromy w kierunku nadbiegających ludzi. Co stanie się z Samotnikiem? Czy ktoś odważy się zaoferować mu pomoc? A jeśli tak, to czy on ją przyjmie? Czy cokolwiek jest jeszcze w stanie zmienić jego złe, zgorzkniałe serce? Koniecznie przekonajcie się sami! Ta wyjątkowa retrobajka z serii „Mgnienie dobra”, uczy dzieci, że nikt nie jest z gruntu zły. Że każdy ma swoją historię i nigdy nie jest za późno, by zmienić swoje życie na lepsze. Pokazuje, ile dobrego może uczynić jeden gest życzliwości i jak wiele możemy nauczyć się od najmłodszych. Książka została bardzo ładnie wydana. Ma twardą oprawę i piękny papier. Duża czcionka sprzyja nie tylko początkującym czytelnikom, ale i seniorom, a ilustratorka totalnie podbiła moje serce obrazem Samotnika w bokserkach w żółte kaczuszki. Jeśli szukacie pięknie opowiedzianej historii, polecam gorąco!