Sara, Kuba i rozróba Czytam, bo lubię

Lubię czytać moim chłopcom długie książki. Lubię ten ich wieczorny pośpiech, by szybko znaleźć się w łóżku i posłuchać „co dalej”. Lubię toczące się dyskusje, gdy opowieść już się skończy. Dlatego, coraz częściej sięgamy po dłuższe formaty. Pokażę Wam dzisiaj książkę, z którą spędziliśmy ostatnie siedem wieczorów. Należy do cyklu „Czytam, bo lubię” Wydawnictwa Harperkids, która jest kontynuacją serii „Czytam sobie”. I chociaż, w teorii i praktyce, mój starszy syn mógłby przeczytać ją już samodzielnie, bo skierowana jest do dzieci w wieku 9-12 lat, ale nie mogliśmy sobie odmówić wspólnego, bliskiego czytania. W rodzinnym mieście Sary Szczęściary i Kuby Rozróby emocje sięgają zenitu. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują bowiem, że pojawił się w nim Bybołów. I, dla jasności, Bybołów wcale nie jest drapieżnym ptakiem, przekręconym przez usłużny słownik. Bybołów to niezwykle rzadkie zwierzę, po którym można spodziewać się… wszystkiego. Jedni są go bardzo ciekawi, drudzy winią go za wszelakie, mniejsze i większe, klęski oraz problemy. W dodatku poluje na niego FOBIA - tajna organizacja o charakterze międzydzielnicowym, której cechą charakterystyczną są szare ortaliony i niechęć wobec wszystkiego, co nieznane i nietutejsze. Bybołów może jednak liczyć na pomoc osób, które uważają, że należy chronić go, nawet jeśli nie istnieje. Wśród nich są Sara i Kuba, reporter Berek (prywatnie tata Sary), pilot wirolotu Fiołek i dozorca pilnujący parkingu, Pan Pręcik. Do miasta przyjeżdża także światowej sławy profesor Gładkostópka, która na uniwersytecie Wyspy Poka-Poka stworzyła Katedrę Bybołoznawstwa. Rozpoczyna się wyścig z czasem. Kto dotrze do Bybołowa pierwszy? Oczywiście jeśli istnieje. I co stanie się później? Jaką rolę odegrają w tym wszystkim brokatowe lakiery do paznokci? I co ustali profesor Gładkostópka? Ta książka aż kipi od humoru, często abstrakcyjnego. Autor świetnie zrównoważył w ten sposób temat przewodni książki, czyli strach przed nieznanym i nietolerancję. Jeśli szukacie niebanalnej, zabawnej książki dla starszaka, zdecydowanie mogę polecić.

Głowa puchnie od zawirowań w tej książce, brzuch boli od śmiechu, a ręce nie chcą oderwać się od kolejnych stron tej zakręconej, jak słoik z barszczem Gosi Gosposi, historii. "Sara, Kuba i rozróba", czyli najnowsza część serii "Czytam sobie" (dla tych, co już samodzielnie czytają), wciąga niczym popcorn w kinie. A ponieważ to historia nieprawdopodobna jak jajecznica bez jaj w wykonaniu Sary Szczęściary, to na kinowym ekranie z pewnością byłaby bardzo efektowna (zgłaszam wniosek do netflixa). Co więc tym razem (po rewelacyjnych "Zapiskach szczęściarza") zgotował nam Rafał Witek? Otóż opowieść o wielu smakach. Jest tu słodycz dziecięcej przyjaźni i Bybołów, co wygląda jak słodka maskotka (jednak to tylko pozory, toż to dzikie zwierzę). Jest też gorycz ludzkich lęków przed nieznanym i troska o zapachu placków ziemniaczanych. Wszystkie te smaki przenikają się i uzupełniają, aby finalnie dać soczystą opowieść z wyrazistymi bohaterami. A opowieść bynajmniej nie jest kulinarna, jak mogą sugerować poprzednie akapity. (Choć pieczenie pizzy jest w tej książce czynnością nad wyraz częstą). "Sara, Kuba i rozróba" to historia pewnego egzotycznego zwierzaka, który dziwnym trafem znalazł się w okolicach ulicy Małowąskiej. I choć nikt go jeszcze nie widział (niektórzy nawet wątpią w jego istnienie), to o efektach jego bytności każdy już słyszał. Otóż z balkonu ginie kurczak, który się właśnie rozmrażał, rowery mają przegryzione dętki, a kwiatki w ogródkach są połamane. Zatem dowody na istnienie Bybołowa są niepodważalne. Ci, którzy boją się nieznanego zwierza, chcą go złapać i wywieść (a może nawet przeprowadzać na nim eksperymenty). Na szczęście są też tacy, którzy się o niego zatroszczą i zrobią wszystko, aby pomóc mu wrócić na rodzinną wyspę. "Sara, Kuba i rozróba" to czytelnicza uczta. Jest tu tajemnica, podejrzani bohaterowie, dynamiczna akcja i dialogi, które mogą stać się kultowe. Jest nawet morderstwo. A przede wszystkim rozkładający na łopatki żart i fenomenalna zabawa słowem. Takie książki to czysta przyjemność i rozrywka na najwyższym poziomie!

Nie ma takiej osoby, która mnie przekona, że bajki nie są najlepsze na świecie! Wciąż nie mogę uwierzyć, że ktoś napisał tak niesamowitą książkę! Wyobraźcie sobie bowiem, że na świecie każdy boi się okropnej bestii, jaką jest Bybołów. Stwór ma cienistą skórę, szmaragdowe ślepia i wąsiki, które świecą w ciemnościach. Zakończenia jego długich uszu zdobią puszyste frędzle. Prawdopodobnie jest bardzo groźny i sprawia, że różne rzeczy znikają. Jak to potwór, jedne rzeczy zjada, drugie zabiera ze sobą. Czytamy tutaj o doniesieniach innych ludzi, którzy jakby go widzieli, jakby wyczuwali, ale ze względu na strach przed nim, od razu uciekali. Jedni biorą go za zwierzę i zbierają się, by go ochronić, gdyż podejrzewają, że to wymarły gatunek. Inni stoją na straży porządku i chcą go złapać, by przestał ich niepokoić. Jeszcze inni bardzo chcą go schwytać, by się mu przyjrzeć, przetrzymać go, a później gdy sprawa ucichnie... No właśnie, jeszcze tego później nie wymyślili. Mają nawet plan gdzie by można go przetrzymać, ale muszą zdobyć pewną rzecz, by za nimi poszedł. I chociaż wszystko dzieje się w największej tajemnicy, to jednak jest tajemniczy ktoś, kto im w tym wszystkim pomaga. I teraz najważniejsze, tak naprawdę nikt z nich nie ma pewności, czy Bybołów w ogóle istnieje. Wszystko opiera się na tym, że ktoś go prawdopodobnie widział, komuś się wydawało, że go słyszał, ale nadal pozostaje jedno ale. Te wszystkie rzeczy nie znikają same... Słuchajcie, to naprawdę niesamowita książka. Jest przepełniona zabawnymi sytuacjami. Bohaterzy są bardzo różnorodni, dla każdego z nich liczy się coś innego. To co mówią bywa bardzo absurdalne, abstrakcyjne i przekomiczne. I niby mamy tu opowieść o niewidzialnym strachu, ale niektórzy tu będą musieli się przemóc, odgonić to, czego się boją na rzecz tego, co tym obronią. Potrafią się wspierać, choćby robili to samemu sobie. Chcą pomagać mimo własnych obaw. I najważniejsze, użyte zostają tu słowa kluczowe, które mają swoiste znaczenie, jednak tłumaczone są w sposób, by nawet dziecko je zrozumiało za pomocą uczynku, nie regułki. Choćby organizacja Fobia, która myśli tylko o Bybołowie. Jakiekolwiek działania, które podejmują robią to tylko dla niego z myślami o nim. Nic ich nie interesuje, tylko ten potwór. Jestem pewna, że autor stworzył opowieść w jakimś celu, to nie jest tylko pusta historia. Nie wiem czemu, ale chodzi mi po głowie myśl o plotce, która powtarzana przez innych wielokrotnie, dla szerokiego grona osób wydaje się prawdą. Ma wiele ukrytych przekazów, lecz nawet jeśli ktoś znajdzie tylko jeden, obojętnie który, to już jest duży sukces, bo jego mózg tą informację przetworzy i zapamiętując obróci ją dla niego na plus. Nie wspomniałam jeszcze o zabawnych rysunkach, które nie tylko poprawią humor, ale i w sposób prosty pokażą dziecku jak może samo nauczyć się rysować. To z niej się dowie, że nie ma idealnych ludzi, oni nie mają idealnych cech, ani idealnego wyglądu. Tutaj szpakowaty nos może być atutem, tak jak pokaźnych rozmiarów brzuszek, czy też zwyczajne proste włosy. Cała opowieść jest poprowadzona niczym największa tajemnica i zabawa jednocześnie. Bardzo mi się ta książka spodobała, dlatego bardzo ją wam polecam!