Sarah Bernhardt. Niezrównana aktorka

Kurcze, nie sądziłam, że tak bardzo przepadnę z tą książką! To niby biografia ale napisana w formie powieści obyczajowej z wątkami psychologicznymi. Strasznie przypominała mi klimat z książek Virginii C Andrews, gdzie również młoda dziewczyna była traktowana przedmiotowo. Tutaj poznajemy historię Sarach Bernhardt, która jest jeszcze młodziutka. Mieszka w dość biednym domu ze swoim ulubionym pieskiem i nagle jej spokój zostaje przerwany. Kobieta, która podaje się za jej matkę przybywa, by opłacić jej dalszy pobyt w tym miejscu. Jej opiekunka w ogóle się na to nie zgadza, wręcz żąda, by ona zabrała swoje dziecko do siebie. Nie mając wyjścia decyduje się na ten drastyczny dla niej krok. Ciężko jest opisać emocje jakie rozdzierały serce Sary, gdyż została zabrana z jedynego bezpiecznego według niej miejsca. Będąc już w domu matki, ta zaznacza jej, że musi mówić do niej po imieniu. Poznaje dziwne zasady panujące w domu i szereg mężczyzn, których obecności nie rozumie. W momencie, kiedy jeden z nich przekracza sferę jej komfortu, coś się zmienia. Za karę zostaje umieszczona w religijnej szkole z internatem. Tam jednak to, czego się dowiaduje, całkowicie zmienia jej punkt widzenia. Poznaje sekret matki i reszta układanki staje się dla niej jasna. Od tej pory książka nabiera rozpędu i im dalej, tym nasz podziw dla niej rośnie. Oczywiście los przygotował dla niej jeszcze kilka niespodzianek. Jedną z nich był dzidziuś, którego nie planowała. Jednak nauczona sama o siebie dbać robi co może, by spełnić się w roli aktorki. Jak sądzicie, czy udało jej się wybić? Naprawdę bardzo mi się książka podobała. Napisana lekkim stylem z dodatkiem nuty oczekiwania. Czasami mamy podpowiedź, że coś się później wydarzy, więc czytamy dalej w niepewności co to może być. Wraz z wiekiem postaci dojrzewa również jej sposób myślenia. Widzimy w którym momencie dorasta, co staje się dla niej ważniejsze i jak sobie radzi z przeciwnościami, których non stop przybywa. Gdybym nie wiedziała o kim jest książka, to nigdy nie wzięłabym jej za biografię. Chciałabym, aby każda powieść obyczajowa była pisana w takim kontekście. Bardzo ją polecam!!!

Sarah Bernhardt — to nazwisko zna chyba każdy wielbiciel historii teatru. Kobieta nietuzinkowa, która sama siebie stworzyła. Przyszła na świat jako córka kurtyzany, bezskutecznie szukająca u niej ciepła i odrobiny zrozumienia. Finalnie Sarah odnalazła miłość w aktorstwie, a stało się ono nie tylko sposobem na przetrwanie w trudnym świecie, ale też ogromną pasją, pasją wręcz uskrzydlającą, pomimo rzucanych przez los kłód… Po kilku latach znowu trafiam na twórczość Christophera W. Gortnera, czyli poczytnego pisarza głęboko zainteresowanego realnymi postaciami kobiecymi. Skomplikowanymi, o burzliwych, acz ciekawych życiorysach. Wystarczy wspomnieć Marlenę Dietrich, Marię Fiodorowną, Coco Chanel, aż wreszcie, Sarah Bernhardt. Gortner, w mojej opinii, to człowiek bardzo utalentowany, ponieważ posiada przydatną umiejętność rozumienia poplątanych emocji, a następnie przelewania ich na papier. A co cięższe, emocji cudzych. Byłam naprawdę zaintrygowana, jak poradził sobie z historią wybitnej aktorki, która stawiała wszystko na jedną kartę, nie bacząc na konwenanse. Tradycyjnie, autor oddał głos głównej bohaterce, co sprawia wrażenie czytania znalezionego w czeluściach kufra dziennika. A akcja jest niesamowicie wartka, trudno oderwać się od lektury, nie sposób odczuwać nudy, nawet przez moment. Oczywiście, pamiętajmy, że mamy do czynienia z biografią fabularyzowaną — nie należy uznawać każdego przedstawionego detalu za pewnik, aczkolwiek trzeba także przyznać, iż Christopher Gortner przyłożył się do pracy. Znakomicie pokazał nam dziewiętnastowieczny Paryż, w jego kulturalnym aspekcie, ale też stricte historycznym. Na kartach powieści, oprócz Sarah, przewija się sporo „encyklopedyjnych” postaci, z którymi aktorka miała zażyłe relacje, choćby słynny Aleksander Dumas. Zauważyłam pewną ważną zasadę, jaką kieruje się autor — najprawdopodobniej chce zaprezentować bohaterów w zgodzie z ich ludzką naturą. Dlatego nie wiem, czy polubiłam Bernhardt. Była dość narcystyczna, chwilami bezduszna, jednak nie da się odmówić jej ambicji, trzeźwego spojrzenia na rzeczywistość. Cóż, rzadko kiedy grzeczne owieczki docierają na szczyt — Sarah chyba by podpisała się pod tym trochę cynicznym stwierdzeniem. Nadal jeszcze mentalnie tkwię w lekturze, analizując wiele zdarzeń. I mam nadzieję, że już wkrótce ponowię spotkanie z literaturą Christophera, bo warto!