Koło czasu. Tom 8. Ścieżka sztyletów

To chyba jedyny tom z tej serii, którego czytanie maciupeńko mi się dłużyło. W ogóle co dziwne, to tutaj zdania bywały bardzo długie. Autor co prawda zawsze takie pisze, jednak tutaj naprawdę aż brakowało oddechu. W większości skupił się bardzo na opisach miejsc. Używa do tego ogromu porównań, podczas których chwilami można stracić orientację o czym się aktualnie czyta. Z reguły poprzednie tomy dzieliły się na połowę opisów i połowę treści, a tutaj treści jest nieco mniejszy obszar. Jak już zaczęłam sobie wyobrażać to, co aktualnie opisywał, potrafiłam wpadać w zachwyt, było mi miło, odbierałam jakby dobrą energię, która wręcz poprawiała mi humor, ale kiedy wracałam do scen, to jakoś tak oddalałam się od ich przekazu. Również imiona niektórych postaci były ciężkie do przeczytania w początkowej fazie, później już je zapamiętałam. Niestety w książce nie będzie kolorowo. Najeźdźcy zaczną opanowywać Ebou Dar, a trzy postacie muszą wyjechać, gdyż jedna z nich ma zasiąść na tronie. Od samego początku ich trasy będzie odczuwalne napięcie, gdyż przeczuwałam, że ktoś na nich napadnie, tylko niekoniecznie spodziewałam się czegoś takiego. Rand już kiedyś przegnał najeźdźców, więc i tym razem chce to uczynić. I ponownie nie będzie to takie proste, autor coraz bardziej podnosi poprzeczkę bohaterom. Jak by nie spojrzeć na ich decyzje, to praktycznie każda nie będzie zbyt dobra. Będzie jeszcze wiele emocji, które za każdym razem wchodzą na piętro wyżej. Niektórym przyjdzie stawić czoło armii, inni będą się chcieli zjednoczyć i cokolwiek nie postanowią będzie okraszone dość solidnymi opisami. Bohaterów jest tutaj naprawdę sporo i każdy ma coś do opowiedzenia i zrobienia. Tak naprawdę ciężko ją jednoznacznie określić, gdyż wielowątkowość może jednych zniechęcić, a inni powiedzą, że autor w końcu przyspieszył. To najkrótszy dotychczas tom i chyba działo się w nim najwięcej. Ciekawi mnie końcowy wątek, który wskazuje, że w kolejnej części będzie jego kontynuowanie. Znając jednak autora, wszystko może się wydarzyć:-)

Ścieżka sztyletów nie jest najlepszym tomem z dotychczas wydanych z całego cyklu Koło Czasu. W książce z pozoru wiele rzeczy się dzieje i śledzimy wielu bohaterów, a jednak trudno mi było usiąść do niej i ją skończyć. Jordan opisuje wszystko bardzo dobrze i ciekawie, ale w ósmym tomie zdecydowanie widać, że wiele wydarzeń można było krócej opisać i nie potrzeba było do tego aż siedmiuset stron. Owszem, dowiadujemy się wielu nowych informacji o świecie, wydarzeniach, bohaterach, czy magii. W tym wszystkim jednak Jordan trochę za bardzo skupił się na przedstawianiu świata, a za mało na wydarzeniach, które popchnęłyby fabułę do przodu. Zdecydowanie można poczuć, że książka cierpi na syndrom środkowego tomu i na bardziej spektakularne wydarzenia trzeba jeszcze troszkę poczekać. W ósmym tomie śledzimy zakończenie wątku związanego z Czarą Wiatrów, wojna z Seanchanami nabiera rozpędu, Egwene stara się odnaleźć w nowej roli jako Zasiadająca na Tronie Amyrlin, a Rand musi rozwiązać rosnący problem szaleństwa wśród Ashamanów. Jak zatem widać dzieje się dużo i to na różnych płaszczyznach. Jednak jak wspomniałem wcześniej, Ścieżka sztyletów chwilami się dłuży, akcja biegnie swoim nieśpiesznym tomem i w sumie po przeczytaniu książki ma się trochę wrażenie, że fabuła niewiele posunęła się do przodu. Nie oznacza to jednak, że jest to kiepska książka. Jest po prostu dobra i trzeba usiąść do jej lektury z nastawieniem, że tym razem czekają nas nieco mniej emocjonujące wydarzenia. Ścieżka sztyletów jest tomem zdecydowanie słabszym od dotychczas wydanych z cyklu Koło Czasu Roberta Jordana. Śledzimy wiele różnych wydarzeń, dużo się dzieje, a jednak fabuła praktycznie nie zostaje popchnięta do przodu i na ciekawe wydarzenia przyjdzie nam jeszcze poczekać.