Siostry z lasu

Ta książka była pełna magii. Czytałam ją z zapartym tchem, przez treść się wręcz przepływało, bo tak ciekawie została napisana. Bardzo fajna historia, chociaż krył się w niej też ból, to jednak była ładna. Poznajemy tutaj Tove i jej siostry, a także ich babcię, które są.. Czarownicami? Dziewczyna cóż.. Nieszczęśliwe się zakochuje w pewnym mężczyźnie, z czego później wychodzą pewne kłopoty. On natomiast, okazuje się być kimś, kto poluje na takie osoby jak ona i jej rodzina. Czy przyszłość tych dwojga ma rację bytu? Czy to wgl jest możliwe? Dowiecie się tego wszystkiego, kiedy sięgniecie po książkę, do czego ja was zachęcam. No i co będzie dalej z przyszłością Tove? Czytajcie, a się dowiecie. Polecam 👍🏻. To było moje pierwsze spotkanie z piórem autorki, ale teraz chętnie poznam inne jej powieści.

Było to moje pierwsze spotkanie z piórem autorki, która urzekła mnie tą historią o trzech siostrach. To opowieść o magi, czarach i czarownicach ukryta w mazurskich lasach. Bachira, Traszka i Tove siostry zewnętrznie podobne do siebie niczym krople wody, ale ich serca i umysły różnią się i mają inne pragnienia. Każda miała inny dar i talent, który rozwijała pod czujnym okiem babci. Traszka rozumie mowę zwierząt, Bachira ma talent przemiany, a Tove - to piastunka kości, która odprowadza duszę na drugą stronę. Czasy, w których przyszło im żyć nie są dla nich łaskawe. To czasy polowań na czarownice, gdzie ludzie boją się tego czego nie ogarnia ich umysł. Kiedy w ich domostwie pojawiają się łowcy czarownic, siostry zmuszone są do ucieczki. I tu cała historia się rozpędza, ale nie mogę zdradzić wam nic więcej. Sami musicie wybrać się w tą podróż z trzema czarownicami. Ja tą podróż odbyłam i jestem z niej zadowolona. Historia jak najbardziej na jesienny długi wieczór. Nie należy jednak do tych ciepłych opowieści, jest mroczna i pełna bólu. Dużo opisów dotyczących mazurskich lasów i rytuałów dotyczących czarów, więc można się wczuć w klimat. Troszkę zabrakło mi akcentu, który by ocieplił tą historię. Zakończenie jest dość otwartę i myślę, że może doczekamy się kontynuacji dalszych losów sióstr. Znajdziecie w niej przesłanie - to co ma się wydarzyć to się wydarzy. Przed przeznaczeniem i losem nie ma ucieczki. To podróż po meandrach ludzkiej głupoty, dwulicowości i braku tolerancji dla inności.

„Mazurskie lasy skrywają wiele tajemnic, ale największą z nich są obdarzone nadprzyrodzonymi mocami kasztanowłose Traszka, Bachira i Tove.” . Trzy siostry. Z pozoru identyczne, ale zupełnie różne. Każda z nich bowiem ma inne usposobienie, ale też obdarzona została zupełnie innymi mocami. Traszka rozumie mowę zwierząt, Bachira posiada dar przemiany, natomiast Tove zostaje piastunką kości i pomaga przedostać się zbłąkanym duszom na tamten świat. Wychowywane przez babkę, wiodą spokojne życie, aż do czasu, gdy zostają zaatakowane przez szajkę „pogromców czarownic”. Czy uda im się uciec i ocalić życie? Ocalić życie, ale przede wszystkim zachować siostrzeństwo i zasady wpojone przez ich piastunkę?… . „Siostry z lasu” autorstwa Adrianny Trzepioty to niezwykle mroczna i wciągająca opowieść pełna magii. Autorka zabiera nas w niej do świata słowiańskich wierzeń, gdzie miłość toczy walkę dobra ze złem. . Już od pierwszych stron przenosimy się do krainy mazurskich lasów, gdzie natura grała pierwsze skrzypce. Do świata guseł, przesądów i prastarych wierzeń. Do miejsc, gdzie to szeptuchy posiadały największą moc uzdrowienia, gdzie były czczone, wynoszone na piedestał, ale także przepędzane i mordowane w krwawych obrzędach. . Powieść ma niepowtarzalny klimat. Nie jest to prosta historyjka, lecz pełna bólu, cierpienia, smutku i tęsknoty historia o kobiecie, która w imię miłości jest w stanie dokonać niemożliwego. . Bardzo dobrze mi się ją czytało, zaciekawiła mnie od pierwszych stron. Jednak muszę przyznać, że zakończenie dosyć mocno mnie rozczarowało. Nie przyniosło jednoznacznej odpowiedzi, a nawet nie było w nim zakończenia wszystkich wątków, jakby zostały one urwane w połowie - niestety nie znalazłam nigdzie informacji o kontynuacji powieści, więc tym bardziej pozostawia ono pewien niedosyt.

Lubicie książki z słowiańskim motywem? „Siostry z lasu” to książka, w którym czuć słowiański klimat. Opowiada ona historię trzech dziewczyn: Traszki, Bachiry i Tove. Te trzy postacie obdarzone są przyrodniczymi zdolnościami. Traszka jest wrażliwa i pomocna. Rozumie mowę zwierząt. Bachira to ta rozważna, która posiada dar przemiany. Ostatnia, Tove zostaje piastunką kości. Podąża śladami czarownic, które zostały zamordowane w bestialski sposób. Chce je pochować zgodnie ze starodawnymi zwyczajami. Mieszkają one wraz z babką na Mazurach. Wiodą spokojne życie do czasu, aż na ich życie czyha zbójnicka szajka. Zaznają one również miłości, która przyniesie ból i śmierć. Jak potoczą się losy trzech sióstr? Kogo spotkają na swojej drodze? Jakie tajemnice odkryją? Przekonacie się sami Oprócz wspaniałego, słowiańskiego klimatu bardzo podobały mi się te trzy kobiety. Każda inna, każda jest barwną postacią. Autorka bardzo dobrze ukazała tutaj motyw zakazanej miłości, który pochłonął mnie całkowicie. Byłam ciekawa czy w ogólne takie uczucie może przetrwać. Książka potrafiła trzymać w napięciu. A to za sprawą mroczności i tajemniczości. Zakończenie jej za to nie jest zaskakujące, ale nie przeszkadza to w całkowitym odbiorze lektury. Jedyny minus to fakt, że zabrakło mi tutaj nutki optymizmu. Autorka chyba za bardzo skupiła się na ukazaniu dramatu postaci. Ale to jest moje zdanie. Jestem ciekawa jak Wy odbierać te lekturę, bo myślę, że może ona mieć swoich fanów jak i przeciwników.

Wierzysz w to, że niektóre osoby mogą być obdarzone mocami, które pomagają im lepiej zrozumieć zwierzęta, ludzi, otaczający nas świat? Że niektóre przedmioty, czy minerały wykazują określone działania? Czy jednak twardo stąpasz po ziemi i uważasz, że żadne moce nie istnieją? „Siostry z lasu” Adrianny Trzepiota to książka, która skusiła mnie swoją okładką i słowiańską tematyką. Sięgając po nią liczyłam na coś naprawdę „wooow”, ale niestety troszeckę się zawiodłam. Fabuła zaczyna się dość ciekawie, ponieważ odrazu wyruszamy w polowanie na czarownice. Jednak za chwilę akcja mocno zwalnia, aby za chwilę znów ruszyć z kopyta. Jednak wtedy wszystko jak dla mnie staje się mocno przekombinowane. Coraz trudniej było mi się wczuć w fabułę, a czytanie stawało się coraz bardziej męczące. Zabrakło mi tutaj magii, słowiańskiej kultury, baśniowego klimatu i przede wszystkim optymizmu. Nie wiem dlaczego, ale Autorka mocno skupiła się na tym, aby zrobić z tej książki dramat pozbawiony promyka nadziei i radości. Czuć tutaj wyłącznie smutek, a szkoda, bo można było tchnąć w całość odrobiny szczęścia. W przypadku postaci nie potrafiłam zrzuć się z ani jedną z sióstr. Tak naprawdę bohaterowie tutaj przychodzą-odchodzą, nie ma możliwości, aby lepiej ich poznać. Wszyscy byli dla mnie nijacy, pozbawieni realizmu. Tove pomimo, że nie miała lekko w życiu to kompletnie nie byłam w stanie jej współczuć, czy wczuć się w jej postać. Do tego bardzo często odnosiłam wrażenie, że jej zachowanie jest nieracjonalne co mocno mnie irytowało. „Siostry z lasu” to coś zupełnie innego niż się spodziewałam. Samo pisanie o niektórych rzeczach nie powoduje, że w książce da się wyczuć magiczny klimat. Ja kompletnie tego nie czułam. Zabrakło mi też słowiańskiej kultury na którą tak mocno liczyłam. Niestety, ale tym razem muszę przyznać, że mocno się rozczarowałam. Książka jest do przeczytania, ale…