Skradziona tożsamość. Polskie dzieci w rękach nazistów

Są książki, obok których nie da się przejść obojętnie. Książki, które czyta się zarówno z zapartym tchem jak i z niedowierzaniem, że to wydarzyło się naprawdę. Książki, które dostarczą wielu emocji i nie będą to miłe uczucia. Książki, które uważam, że powinien je przeczytać każdy, zwłaszcza ta osoba, która lubi poszerzać swoją wiedzę o tym co miało miejsce w czasie II Wojny Światowej. I do takich książek bez wątpienia należy „Skradziona tożsamość. Polskie dzieci z rękach nazistów”. Przeczytałam już wiele powieści, których akcja dzieje się w pierwszej połowie XX wieku i myślałam, że już wszystko wiem i już nie będą u mnie wywoływać takich emocji. Ale ten okres chyba zawsze będzie poruszał. Zwłaszcza jeśli bohaterami tych książek będą małe dzieci. Autorka na przykładzie kilkunastu ofiar ukazuje zwyrodnienie systemu, który przedmiotowo traktował tych, których wybrano do pełnienie funkcji nad ludzi. W książce przedstawione jest los dzieci, które zostały odebrane rodzicom i wychowywane na wiernych poddanych III Rzeszy. Jest to spis dramatycznych wspomnień, trudnych wyborów, bólu i cierpienia. Opisy te wywołują wiele emocji i są pewną formą oskarżenia wyznawców Fuhrera. Książka zawiera liczne ilustracje przedstawiające opisywane osoby, co sprawia, że jeszcze bardziej przeżywa się tamten okres. Jeśli lubicie czytać książki, których akcja dzieje się na początku XX wieku, to bardzo polecam „Skradziona tożsamość. Polskie dzieci z rękach nazistów”.

W książce poruszony jest temat organizacji Lebensborn, której zadaniem było stworzenie „rasy panów”. W ośrodkach tych kobiety (oczywiście idealne pod względem aryjskiej rasy) rodziły dzieci esesmanów, ale także zajmowano się zawłaszczaniem m.in. polskich dzieci, które po licznych badaniach także spełniały te mocno wyśrubowane wzorce. Najczęściej maluchy, chociaż zdarzały się także przypadki starszych dzieciaków, siłą, często podstępem po prostu odbierano biologicznym rodzicom. Kolejnym krokiem w całym tym procederze było zmienienie imienia i nazwiska, a następnie zniemczenie. Wszelkie przejawy polskości, własnej tożsamości były mocno karane. Dzieci niejednokrotnie głodzono czy bito - wszystko po to, by wymusić na nich posłuszeństwo. Gdy w końcu cały proces przeobrażenia w oddanego poddanego „tysiącletniej Rzeszy” kończył się sukcesem, dochodziło do adopcji przez niemiecką rodzinę. . W książce opisane są historie kilku małoletnich bohaterów. Ściskają za serce, ale przede wszystkim ukazują cały ten haniebny proceder, za który tak na prawdę sprawcy nigdy nie ponieśli kary. Przedstawiają też niewymierne szkody, jakie na całym życiu wyrządzono tym dzieciom. Utraciły one swoją tożsamość, a niejednokrotnie, po odzyskaniu swoich biologicznych rodziców, nie potrafiły, a wręcz nie chciały wrócić do dawnego życia, znały bowiem to jedno, u swoich niemieckich opiekunów… . Mimo iż znałam temat ośrodków Lebensborn, to książka i tak wywarła na mnie ogromne wrażenie. Ogrom krzywd, bólu i cierpienia, jakie wyrządzono wszystkim pokrzywdzonym rodzinom, nie naprawi już żadne zadośćuczynienie, jednak liczy się pamięć i szerzenie prawdy historycznej.