Śmierć w Żelazowej Woli

Jeśli zacznę od nazwy wsi na Mazowszu, Żelazowa Wola, i poproszę o pierwsze skojarzenie, to usłyszę? Chyba nie może być inaczej. Fryderyk Chopin. Ta niewielka miejscowość położona na północny wschód od Sochaczewa nad rzeką Utratą była świadkiem narodzin wielkiego mistrza fortepianu. Tam też autor powieści, Tomasz Sobieraj, umieścił fabułę swoje kryminału, o niewyszukanym tytule Śmierć w Żelazowej Woli. To nie pierwsza powieść autora, który debiutował na rynku wydawniczym tytułem Kiosk na środku rzeki. Obie powieści i ich wątki raczej nic nie łączy, (nie czytałem debiutu jeszcze), ale jest jeden szczegół, który wpadł mi w oko. O tym jednak później. Pan Tomasz Sobieraj, zanim napisał swój debiut, komponował teksty piosenek. Pomysł na pierwszą powieść zrodził się... nad Wisłą podczas ogniska. Jak wynika z opisu o autorze, w szufladzie czekają kolejne powieści, a jedną z nich jest właśnie niniejsza. Na okładce od razu rzuca się w oczy postać, która przypomina wielkiego mistrza z Żelazowej Woli. Portret ten oddaje spore podobieństwo do Fryderyka. Mamy też klawiaturę fortepianu oraz czerwone plamy, które mają za zadanie pokazać, że będzie to bardzo krwawy kryminał. A czy taki był? Kilka słów o samej powieści. Są tacy, którzy dla muzyki gotowi są zabić. Do Żelazowej Woli przybywa młody pianista, Jan Drewnicki. Jest niestety spóźniony, ponieważ na trasie podróży wydarzył się wypadek. Jeden z jego koncertów został odwołany. Ledwo zdążył na drugi, który miał się odbyć w godzinach popołudniowych. Młody artysta jest poddenerwowany nie tylko z powodu wypadku i spóźnienia, ale otrzymał też pewne informacje, że pewien człowiek ma mu do zaoferowania zaginiony utwór Fryderyka Szopena. Z tego powodu ma przy sobie pewną kwotę pieniędzy, które są jego oszczędnościami życia. Niestety następnego dnia po koncercie ochroniarz obiektu, Emil Marchewka, patrolujący teren parku, znajduje zwłoki młodego pianisty. Co wydarzyło się po koncercie w Żelazowej Woli? Sam pomysł autora na książkę bardzo mi się podobał. Nie pamiętam, bym czytał powieść kryminalną z wątkiem muzycznym w tle. Wątkiem, który został bardzo dobrze przestawiony przez autora. Wspominałem o szczególe, który łączy obie powieści. Bohaterowi powieści mają bardzo nietypowe nazwiska, które jednym mogą się podobać, innym nie. Dajmy od razu przykład z niniejszej powieści: - dyrektor dworku w Żelazowej Woli, Anastazy Niedzisiejszy; - aspirant policji w Sochaczewie, Ireneusz Fatalny; - bibliotekarka, Kasia Manna. Powieść jest dosyć rozbudowana, bo liczy ponad 400 stron. Moja ocena jest subiektywna, ale akcja nie jest aż tak porywająca, wydaje się zbyt rozwleczona. Zaletą jest to, że zawiera teksty, które wzbudziły nie raz, nie dwa, mój uśmiech na twarzy. Można śmiało zaliczyć tę powieść do komedii kryminalnych. Nazwiska bohaterów, ich zachowanie i sposób, w jaki odnajdują się w życiowych, codziennych sytuacjach idealnie oddają sedno ich charakterów. I jeszcze mała prywata. Wedle różnych źródeł Fryderyk Chopin urodził się tego samego dnia, co ja. Jednak w różnych źródłach istnieje też inna data i już nie mogę za bardzo się tym chwalić...

No tego się nie spodziewałam biorąc się za kryminał o dość upiornej okładce.. Jak się okazało nie taki Chopin straszny, jak go malują😊. „Śmierć w Żelazowej Woli” to zabawna synteza romantyzmu europejskiego z polską błyskotliwością ludową i subtelnym, ale jednak ciętym dowcipem – komedia kryminalna otulona dźwiękami niepowtarzalnych i łatwo rozpoznawalnych utworów niekwestionowanego nowatora w dziedzinie twórczości fortepianowej Fryderyka Chopina. Witajcie więc w Żelazowej Woli, małej wsi z wielką atrakcją turystyczną. To tu, w miejscu niezwykłym i magicznym, na terenie parku-muzeum dochodzi do zbrodni. Ochroniarz obiektu, Emil Marchewka, podczas codziennego obchodu znajduje zwłoki wschodzącej gwiazdy polskiej pianistyki, młodego muzyka, który tego dnia dawał koncert w dworku Chopinów. Do akcji, z wypiekami na twarzy, trzymając fason, wkracza miejscowa policja. Ci zawodowcy, choć na takich nie wyglądają, jak wpadną w „ciąg logiczny” potrafią w skomplikowane rozważania. I ta ich kulejąca zdolność kojarzenia faktów, i ubogie wyszkolenie z taktyki terenowej, nie przysłania jednak wrodzonego talentu do parcia na sukces. Wszystko gra i buczy w rytmie owianego tajemnicą, zaginionego siedemnastego poloneza autorstwa Fryderyka Chopina. „Śmierć w Żelazowej Woli”, to lekki, muzyczny i zgrywny kryminał z nutą zaskoczenia, lotną melodią, dźwięczną i harmonijną modulacją od zabawy do majestatyczności, niespiesznym tempem, pełną gamą typowo polskiej zmyślności, kakofonią wrażeń, akordami fantazji i praktyczności, tonami miłostek, echem historii, etiudami rewelacji, quasi złotymi myślami i zaskakującym finałem. Polecam.