Spirala zła

Ósma część cyklu z Martinem Servazem „Spirala zła” miała swoją premierę 12 marca, a Autor w ramach promocji swojego najnowszego dziecka pojawił się na Poznańskich Targach Książki. Z przyjemnością uczestniczyłam w spotkaniu prowadzonym przez Martę Matyszczak, a mój egzemplarz książki wzbogacił się o sympatyczną dedykację Autora. Od razu wspomnę, że możecie czytać tę książkę bez znajomości wcześniejszych części i w niczym nie będzie przeszkadzało to w jej odbiorze, bo Autor wspomina o tych zdarzeniach, szczególnie związanych z osobistym życiem głównego bohatera, o których powinniśmy wiedzieć, by nie odczuwać najmniejszego dyskomfortu przy czytaniu. Ja mam za sobą trzy pierwsze tomy cyklu i przeskok do ósmego, który trzyma zadziwiająco wysoki poziom wywołał jedynie chęć nadrobienia luki. Autor wciąga nas w świat horroru zacierając granice pomiędzy tym, co rozgrywa się na ekranie, a brutalną rzeczywistością. Zaczynają ginąć ludzie związani z nagraniem filmu tak perwersyjnego, pełnego przemocy i zła, że nigdy nie pozwolono, by trafił do szerszego grona odbiorców. Jego reżyser, kultowy i ekscentryczny Morbus Delacroix odciął się przed laty od świata i mediów osiadając w Pirenejach. Niespodziewanie zaprasza do swojej samotni studentkę filmoznawstwa zafascynowaną jego filmami. Prowadzone przez Servaza śledztwo fascynuje równie mocno, jak kolejne chwile spędzone przez Judith w domu reżysera, a mroczny i duszny klimat grozy towarzyszy nam na każdym kroku. Autor sączy w nasze serca ciemność, strach, a momentami wręcz obrzydzenie obnażając spiralę zła, która może zrodzić się w najbardziej spaczonej ludzkiej psychice. I choć tajemnicza przeszłość i kontrowersyjna twórczość rzucają cień podejrzeń na reżysera, to oczywiście u Miniera nic nie jest takie, jak się z początku wydaje, a skrywana niemal do końca tożsamość sprawcy niejednego zaskoczy. Martin Servaz pozostaje solidnym fundamentem powieści, dzięki któremu stopniowo odkrywamy kolejne elementy tej diabolicznej układanki. Prócz znakomitej i zdecydowanie niepokojącej rozrywki, w której mimo opisów brutalnych zbrodni i perwersyjnych zachowań Autor nie przekracza jednak granicy dobrego smaku powieść stanowi również przyczynek do zastanowienia się nad granicami moralności, zawiłością ludzkiej natury, czy motywem winy i kary. I choć dynamiczna akcja, która szczególnie w drugiej części nabiera przyspieszenia nie pozwalała oderwać się od lektury, to utrzymujący się i narastający klimat grozy prawdziwie przyszpilił mnie do fotela, by zakończeniem po prostu mnie w niego wbić. A jeśli oglądacie horrory to wartością dodaną „Spirali zła” jest lista stu pięćdziesięciu filmów grozy, które Autor obejrzał w ramach researchu do swojej najnowszej powieści. Wiele z nich obejrzałam, ale jestem niezmiernie wdzięczna za tę nietuzinkową polecajkę, bo o niektórych tytułach nigdy wcześniej nie słyszałam.

Kryminały Bernarda Miniera są dla mnie prawdziwą ucztą. Od początku coś się dzieje, brak tutaj zbędnych opisów, dynamika akcji jest taka jaką lubię. Trupy, ślepe tropy, zaskakujące zwroty akcji i to napięcie, które nie opuszcza ani na krok. Autor nie oszczędza czytelnika opisami drastycznych scen. Rozwiązanie zagadki nie jest oczywiste i trudno się domyśleć kto jest mordercą. Akurat okazała się nią osobą, której w ogóle nie brałam pod uwagę. No i samo zakończenie… Gdy myślałam, że to już koniec emocji, autor postanowił podać kolejną dawkę napięcia. „Spirala zła” to już 8 cześć cyklu z Martinem Servazem. Dla mnie była to jednak pierwsza zagadka do rozwiązania z tym bohaterem. Po lekturze jednak wiem, że sięgnę na pewno po kolejny tom, jak również nadrobię początkowe. Tuluza, Zakład Psychiatryczny. To tutaj zostają znalezione zwłoki z licznymi ranami jednego z pacjentów. Mężczyzna jednak nie od tych ran zmarł, a od użądlenia pszczół, które znajdowały się w jego gardle. Sprawą zajmuje się policjant Martin Servaza. Czy będą kolejne trupy? Będą. W Pirenejach mieszka znany reżyser horrorów Morbus Delacroix. Pewego dnia wybiera się do niego studentka Judith. Znawczyni i fanka jego dzieł. Ku jej zdziwieniu reżyser nie tylko zgadza się z nią spotkać, ale również zaprasza do swojej górskiej samotni. Kobieta przyjechała do niego nie tylko z powodu swojej pracy na studiach, ale również z egoistycznych pobudek. Jakich? Co łączy te trzy osoby? Co ukrywa Judith? I kto jest mordercą? A może jest ich paru? Książkę czyta się z zapartym tchem. Posiada krótkie rozdziały, które sprawiają, że czyta się ją bardzo szybko mówiąc sobie jeszcze jeden, jeszcze jeden. Na koniec autor puścił wodze fantazji. Zaskoczył mnie totalnie. Akcja książki jest dość dynamiczna, ale to co dzieje się na końcu to jest wielkie WOW.