Nawłociowe wzgórze. Stefania. Tom 1

Główną bohaterką jest Stefania Popielarczyk i to jej losy będą przeplatały się w całej powieści. Jej historia powoduje ciarki na mojej skórze i to jak niesprawiedliwie i okrutnie układa się czasami życie. Nie można jednak powiedzieć, iż nie miała ona w swoim życiu przyjemnych i szczęśliwych chwil. Jednak to co późnij się wydarzyło przekracza moje wyobrażenie. Jej losy śledzimy od wiosny 1945 roku, kiedy to jej rodzina osiedla się na Ziemiach Odzyskanych na Mazurach. Już wtedy po traumatycznych przeżyciach wraca ona z przymusowych robót w Prusach Wschodnich w ciąży. Te przeżycia powodują, iż przestaje ona mówić. Nie oznacza to jednak, że dostaje ona od rodziny tylko wsparcie i może spokojnie, stopniowo próbować zapomnieć o tym co się wydarzyło. Wydawałoby się, że najgorsze za nią, a czas zagoi rany i będzie tylko lepiej. Jednak to całkiem mylna hipoteza. To, ile musi ona znieść na swoich barkach przekracza moje wyobrażenie. Autorka od początku do końca trzyma czytelnika w napięciu, fundując ogrom emocji. Dorzuca do tego rodzinną klątwę, ubóstwo, nietolerancję, głód, grasujących szabrowników, ucisk władzy. Jest to opowieść o walce o życie i przetrwanie. Mamy tutaj ładnie wykreowanych bohaterów, bardzo różnorodnych, którzy wzbudzają w nas zarówno dobre jak i bardzo złe emocje. Jeśli chcecie się dowiedzieć czy główna bohaterka podniesie się z tych traumatycznych przeżyć i czy będzie potrafiła jeszcze kochać i odwzajemniać czyjąkolwiek miłość to przeczytajcie koniecznie książkę Pani Małgorzaty Manelskiej. Mi pozostaje czekać z niecierpliwością na drugi tom z tego cyklu.