Stowarzyszenie Srok: Two for joy

„Two for Joy” to finałowa część dylogii Stowarzyszenie Srok. Podobnie jak w przypadku pierwszego tomu akcja nie pędzi tutaj jak szalona, jednak każdy rozdział przynosi coś nowego i intrygującego. Napięcie budowane jest stopniowo, aby uderzyć jakimś nowym zwrotem w najmniej oczekiwanym momencie. Tutaj tak naprawdę nic nie jest takie jak mogłoby się początkowo wydawać, a zagrożenie może pojawić ze strony, z której nigdy byśmy się go nie spodziewali. To właśnie dzięki temu książkę czyta się błyskawicznie i z ogromną przyjemnością oraz zainteresowaniem. Dwie główne bohaterki w dalszym ciągu ujmują mnie swoimi dobrze rozwiniętymi porterami. Przyglądamy się ich przyjaźni, współpracy, determinacji i niesamowitej odwadze. To naprawdę dwie silne, kobiece postacie, które szczerze polubiłam. Co mogę Ci jeszcze więcej powiedzieć o tej książce? Chyba już nic poza tym, że jest to naprawdę świetna seria młodzieżowa. Gdybym chciała opowiadać więcej to najzwyczajniej odebrałabym Ci frajdę z czytania, a tego przecież nie chcę. "Two for Joy" to świetne zakończenie dylogii Stowarzyszenia Srok, którą polecam Ci z całego serducha. Klimat Plotkary i vibe Hogwartu robią tutaj ogromną robotę, a gatunek Dark Academia chyba stanie się jednym z moich ulubionych. Jeszcze raz serdecznie 𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗔𝗠!

Two for joy to drugi a zarazem finałowy tom osadzony w szkole, która skrywa więcej tajemnic niż nam się wydaje. Po dość wstrząsającym zakończeniu pierwszego tomu, sami nie wiemy czego spodziewać się dalej. Ale jeśli kolejny tom wydaje się bardziej przewidywalny to jesteście w wielkim błędzie. W tym tomie również obserwujemy rozwój wydarzeń z dwóch perspektyw Ivy oraz Audrey. Akcja coraz bardziej się zagęszcza nie tylko wokół podejrzanych czy dowodów ale i stowarzyszenia srok. Jak w pierwszej części ciężko było znaleźć winowajcę, tak w drugim jest ich aż za dużo i co ciekawe każda osoba poniekąd ma motyw i idealnie pasuje. Ivy z osoby którą tylko tolerowałam stała się taką której w ogóle nie rozumiem i nie lubię. Momentami zachowywała się jak dziecko. A podczas czytania czujemy że ma więcej niż jedną maskę. Jej wybuchy złości i brak komunikacji bardzo utrudniał wczucie się w fabułę. Natomiast Audrey była jej przeciwieństwem i czuło się to jak stawia na nowy start w swoim życiu. Ich przyjaźń nie raz została wystawiona na próbę i chociaż podstawy były mocne to brak komunikacji wszystko popsuł. Zagadka domniemanego morderstwa nabiera kolorów ponieważ kolejna uczennica najpierw jest zaginiona a później dosłownie płonie wraz z kluczowymi dowodami. I to w jakiś sposób utrudnia nam połączenie faktów, ale i pokazuje kontrast między żałobą osoba lubianej przez wszystkich i takiej która ma nieliczne grono znajomych. Końcówka książki jest najlepsza, najbardziej szokująca i sprawia, że nie możemy uwierzyć w to jak autorki nas podeszły. Drugi tom Two for joy jest kontynuacją godną uwagi, szczególnie z powodu zakończenia. Fabuła jest wciągająca i angażująca, bo chcemy wiedzieć kto i dlaczego. Choć w książce pojawiają się drobne minusy to wcale nie zniechęcają do lektury. Bardzo mi się podobało i cieszę się że mogłam przeczytać od razu kontynuację oraz to że zostałam zaskoczona. Polecam ♥

Pierwszy tom Stowarzyszenia rozbudził mój apetyt, poznałam już dobrze główne bohaterki i niebezpieczną zagadkę, którą starały się rozwikłać. Od razu po odłożeniu jednej powieści, sięgnęłam po jej kontynuację, bo faktycznie autorki mocno mnie zaciekawiły, chciałam jak najszybciej dopaść mordercę i poznać prawdę o tytułowych srokach. Drugi tom był... zaskakujący to mało powiedziane. Moja ocena jest trochę niższa od tej wystawionej poprzedniej książce, bo mam wrażenie, że w natłoku wydarzeń zapomniano o ważnej cesze, która wyróżniała tę historię. Dalej prowadzona jest narracja z dwóch punktów widzenia, rozdziały głównych bohaterek przeplatają się ze sobą, ale tak jak kiedyś widziałam wyraźną różnicę pomiędzy Ivy a Audrey, tak tutaj kilka razy musiałam się upewniać, kogo w tej chwili śledzę. Nie wiem, czy to autorki przestały dbać o rozróżnianie dziewczyn, czy może mnie samej ciężko było dostosować się do nowego tłumaczenia (różne osoby tłumaczyły poszczególne tomy). Im dalej zakończenia, tym więcej też drobnych potknięć, na które musiałam przymykać oko. Nic z tego nie odebrało mi jednak przyjemności z lektury. Czytałam w każdej wolnej chwili, nie czułam upływu czasu, zrelaksowałam się, do końca nie byłam pewna zakończenia. Jestem ciekawa, co o nim myślą inni czytelnicy. Autorki wielokrotnie podkładały mylne tropy, ale czy dotyczące TEJ OSOBY były na tyle wiarygodne, żeby w ogóle brać jej udział pod uwagę? Ta dylogia udowodniła mi, że nawet bez fantastyki i przy pozycji typowo dla młodzieży mogę się dobrze bawić. Polecam szczególnie fanom dark academia.