Strzygoń

Książka jest naprawdę świetna! Jeśli ktoś lubi motyw przewidywania przyszłości, to ciekawym kąskiem będzie tu kobieta o imieniu Polina. To była bardzo zagadkowa postać, która działała zanim nastąpiło nieszczęście. Fajnie by było spotkać kogoś takiego Za żadne skarby też nie mogłam przewidzieć kto kiedy mówił prawdę, lub co zaraz się wydarzy. Cała książka była opisana bardzo tajemniczo, motyw morderstwa mroził mi skórę i za nic w świecie nie potrafiłam się od niej oderwać. Zanim nadeszła tutaj burza, to często Polina o niej wspominała. Ale jak już nadeszła, to postacie zostały uwięzione w jednym miejscu. Każdy inny, z mrocznymi sekretami i fałszywym zachowaniem. Nic dziwnego, że ktoś tu zginął. Tylko pytanie brzmi, kto zabił? Oj sami zechcecie odkryć tą tajemnicę! Bardzo ją wam polecam, bo to świetny thriller:-)

Pełna tajemnic, intryg, mamy też garść nawiązań do słowiańskich wierzeń. Autor stworzył niebanalną historię, nierzadko wywołującą ciarki na całym ciele. Bohaterowie są bardzo wyraziści, a ten dreszczyk emocji, który praktycznie stale towarzyszy – niezwykły. Do samego końca nie sposób odgadnąć, kto jest sprawcą. Zakończenie kontentuje, a całość prosi się o ekranizację, Swietnie spedzony czas z ksiazka gwarantowany!

Lubicie literaturę nawiązującą do dawnych wierzeń … do mitologii słowiańskiej? Ja bardzo i dlatego z przyjemnością przychodzę do Was z książką „Strzygoń”. Artur Żurek zabiera nas na wschodnie rubieże Polski, do pensjonatu otoczonego bagnami. Pięcioro mieszkańców pensjonatu Strzygoń łączą wydarzenia, o których chcieliby zapomnieć. Każdy z nich ma tajemnice, każdy chciałby uniknąć niewygodnych pytań, każdy pragnie pozostać w cieniu. Zakątek miał zapewnić im choć chwilową ucieczkę od przeszłości, od niebezpiecznych ludzi, od niewygodnych pytań... od popełnionych błędów. Natura postanowiła ich w pełni odciąć od świata… uwięzieni wśród bagien, muszą zmierzyć się ze złem, ze zbrodnią oraz z własnymi demonami. „Brak snu w połączeniu z wielkim napięciem psychicznym utrzymującym się już trzeci dzień stanowił mieszankę wybuchową. Każdego mogła ona zamienić w potwora bądź bohatera. Czy ktokolwiek z nich był jeszcze sobą? Jeżeli nie sobą, to kim?” Odkrycie zwłok młodej dziewczyny w pensjonacie nie tylko doszczętnie burzy kruchy i pozorny spokój, ale również wymusza podjęcie działania. Działania dalekiego od etycznego, dalekiego od ludzkiego. Refleksja przychodzi po fakcie… pojawia się „świadomość, że ten nocny pochówek to dla wszystkich przekroczenie granicy. Już nie wrócą do tego, co było wcześniej.” Gorąco polecam lekturę książki „Strzygoń”, bo dostarcza ona emocji, od pierwszych stron rozbudza ciekawość i dodatkowo stawia pytanie o ludzkie postawy w ekstremalnych sytuacjach. Refleksja dotycząca kondycji człowieczeństwa jest smutna… „gdyby na świecie były strzygonie, wampiry, utopce, strzygi i inne złe moce, to już dawno pochowałyby się ze strachu przed ludźmi. Największym złem byli ludzie. Samo dla siebie i dla innych”. Ta historia zostawia czytelnika z materiałem do przemyślenie, a to bardzo cenię w literaturze. Prócz próby rozwiązania zagadki zbrodni, dostajemy pięć życiowych historii, pięciu (doświadczonych przez życie) bohaterów, których przeszłość na równi intryguje. Relacje między nimi są przedstawione niesamowicie realistycznie… relacja partnerska, między rodzeństwem, ojcowska… i ta ze stworzeniami pozaziemskimi… bo zło może mieć imię. Uwielbiam odniesienia do mitologii, a do słowiańskiej mam wyjątkową słabość. Dlatego tym bardziej zachęcam do lektury.

„(…) hipokryci są wszędzie, nie tylko na bagnach”. Polski „daleki” wschód. Nieczynny pensjonat w miejscu zapomnianym przez Boga, ale nie przez ludzi, otoczony bagnami i borem - Strzygoń. To ekscentryczne miejsce wybrał sobie za azyl pewien lekko zapomniany i od dawna niedoceniany pisarz, Henryk Zamroz, by – jak brzmiała wersja oficjalna – w spokoju dokończyć pisanie swojej najnowszej powieści. Pewnego dnia harmonię życia pisarza burzy przyjazd do pensjonatu nowych letników - małżeństwa z Krakowa, które zapragnęło spędzić kilka dni w otoczeniu dzikiej przyrody. A jakby tego było mało, wkrótce okolicę nawiedza nieprzeciętna nawałnica – ekstremalne urwanie chmury z deszczem, wiatrem i piorunami, które odcina od świata pensjonat Strzygoń i jego mieszkańców. Od tej chwili stają się oni skazani wyłącznie na swoje towarzystwo. Sprawa komplikuje się nie na żarty, gdy jeden z mieszkańców pensjonatu zostaje zamordowany.. a pozostali zaczynają sobie uświadamiać, że mordercą jest ktoś z nich.. „Strzygoń” to niezwykle klimatyczna powieść kryminalna wprowadzająca czytelnika w „szamańsko-bagienny nastrój”. Ile prawdy jest w opowieściach o bagnach, wampirach, duchach, utopcach, strzygach i innych złych mocach? Co można włożyć między bajki, a czego lub kogo trzeba się naprawdę bać? „Strzygoń” to opowieść o tym, że każdy ma tajemnice przeszłości i sekrety teraźniejszości. O zemście, która daje ukojenie. O życiu na smyczy swoich ograniczeń. O sytuacjach, które wymuszają decyzje ważące o ludzkim życiu. I o tym, że zło ma ręce i nogi – jest człowiekiem. Polecam.