Szantażystka

„Szantażystka” to debiut Marty Ryczko i myślę, że jest to udany debiut. Jest to bardzo dobry kryminał z motywem zaginięcia kobiety. Izaura Chmielewska pewnego dnia nie wraca do domu. Jej mąż nie od razu zgłasza jej zniknięcie. Sprawą zajmuje się Konrad Lis, który zeznania przyjmuje nie na komisariacie, a w domu Maurycego Chmielewskiego. Co się stało z jego żoną? Uciekła od męża? A może została porwana lub zamordowana? Żyje? Co ją łączy z dwiema intrygującymi kobietami? Pytań wiele, a odpowiedź nie przychodzi za szybko. Mamy tutaj również Annę, która zawsze chciała być dziennikarką śledczą, ale na razie pracuje w dziale plotkarskim. Pewnego dnia podsłuchuje rozmowę znanej aktorki z tajemniczą kobietą. Kilka dni temu jej drogi krzyżują się z Konradem Lisem. Akcja książki biegnie dwutorowo, co bardzo lubię w każdym gatunku. Tutaj śledztwo prowadzone jest przez dwie osoby, co pozwala nam poznać dwie perspektywy. W trakcie czytania mnożą się intrygi i tajemnice. Cały czas nie podobał mi się mąż zaognionej. Miałam wrażenie, że coś ukrywa. Autorka genialnie wykreowała tego bohatera. Z Anną trochę mniej się polubiłam. Była dla mnie ni jaka. Taka trochę zagubiona, ale może taka miała być. „Szantażystka” to kryminał z zaskakującymi zwrotami akcji. Trudno zgadnąć co tak naprawdę wydarzyło się w życiu Izaury i gdzie nagle zniknęła. Tępo akcji jest zróżnicowane. Czasami bardziej dynamicznie, a czasami wolniejsze. Były również momenty, w których nieco się pogubiłam, ale ogólnie uważam, że książka jest warta uwagi. Autorka ma duży potencjał i już wypatruje kolejnych jej powieści.

„Siostry pod wschodzącym słońcem” to powieść, która potrafi zostać na dłużej z nami. To historia o odwadze, o podejmowaniu trudnych decyzji. Jest to powieść, której akcja osadzona jest w czasie II Wojny Światowej, ale tym razem przenosimy się do Singapuru. Poznajemy Norah, która umieszcza swoją córkę na statku płynącym do Australii. Sama z kolei próbuje się uratować wsiadając na statek towarowy. Niestety, ale zostaje on zbombardowany, a ci którzy przeżyli zostali pojmani i trafiają do obozów jenieckich. I jak się łatwo domyśleć ludzie, którzy trafili w takie miejsca nie mieli łatwo. Tak jak pisałam na wstępnie, książka zostaje w pamięci jeszcze długo po jej przeczytaniu. A wszystko to za sprawą wstrząsających opisów traktowania więźniów. A najgorsze jest to, ze nie jest to fikcja. To wydarzyło się naprawdę. I przez świadomość tego, książka dostarcza większych, silniejszych emocji. Nie jest to również łatwa lektura. Porusza ona temat okrucieństwa w czasie wojny. I nigdy bym nie sądziła, że człowiek człowiekowi może zgotować taki los. Oprócz bestialstwa więźniowie walczyli również z głodem i chorobami. Ale pomimo, ze zostali obdarci z godności starali się sobie wzajemnie pomagać. Dzięki temu zachowali resztki człowieczeństwa. Jeśli nie boicie się ogromu emocji to bardzo polecam „Siostry pod wschodzącym słońcem”.