Szklane ptaki. Opowieść o miłościach Krzysztofa Kamila Baczyńskiego

,, Ubrania na chłopcach spaliły się całkiem, ich skóra zamieniła się w popiół. Ciała mieli sine od tego popiołu. A potem krwawe. I na początku nawet nie krzyczeli. To taki szok, co tłumi ból. Krzyk przyszedł później. Dziewczyna wciąż go słyszy w sobie. Przykrywała później umierających kolegów mokrymi prześcieradłami, by im trochę ulżyć, ale ropa, krew i krzyk wnikały szybko w polowe łóżka. Nawet morfina nie pomagała. I taka jest teraz Warszawa ". Oj ale to była wzruszająca książka. Opisana w bardzo ciepły i poetycki sposób. Miłość wyczuwało się na każdym kroku, bez względu na to kogo dotyczyła hisoria. Miłości matki do dziecka, które wymodliła zwracając się do Boga w którego inni wierzyli. Po kilku poronieniach był on dla niej prawdziwym błogosławieństwem. Kolejne miłości opisuje nam sam Krzysztof Kamil Baczyński. Było ich klika, każda coś dla niego znaczyła i każda pozostawiła po sobie złamane serce i tęsknotę. Tylko ta ostatnia, chuda i wątła kobieta o znikomych piersiach i chudej postawie zaryła mu się w pamięci, pozostawiając mu coś w spadku. Oczywiście przeczytamy również o odczuciach samej Basi, gdzie inni odmawiali sobie jedzenia, by tylko ona mogła posilić nienarodzone jeszcze dziecko. To pozycja pisana właśnie z tych trzech perspektyw, słowami tych trzech osób, których los zaszczycił nikłym szczęściem, by później swobodnie móc je odebrać. Jak sądzicie, czy pozwolili sobie na to? Czy czasy wojny były dla nich łagodne, czy sprawiały, że ktoś raz w tygodniu w dzień pracujący nie wkładał nic do ust? Każda z tych miłości była inna, ale oddaliby wszystko, by tylko móc zakończyć ją szczęśliwie. Ta tęsknota o której czytałam nie tylko im rozdzierała serce. Lata 1941 dla nikogo nie były najlepsze. Czytamy tu również o wielu tajemnicach skrzętnie ukrywanych przed światem. Autorka zadała sobie ogrom trudu, by tak dokładnie i pięknie jednocześnie tą historię zobrazować. Osoby wrażliwe ogromnie ją przeżyją. Sama niedawno walczyłam o oddech mojego dziecka, więc tym bardziej odebrałam ją bardzo osobiście. Nie pamiętam, kiedy powieść tak mocno mną wstrząsnęła. Ukazała piękno bólu i rozpaczy, wyczekiwane nadzieje i tęsknotę za ulotnością. Ogromnie mocno ją polecam...

O pięknej i tragicznej miłości, którą zabiła wojna Moi Drodzy! Napisałam już w swoim życiu setki recenzji, ale chcąc Wam opowiedzieć o najnowszej książce Katarzyny Zyskowskiej czuję ogromną tremę. Nie jest mi łatwo, bo boję się, że nie będę w stanie słowami oddać w pełni jej geniuszu . A jest ona przepiękna, smutna i romantyczna, eteryczna, bardzo intymna i chwytająca za serce. Mało który Autor potrafiłby słowami tak cudownie opowiedzieć dzieje jednego z najbardziej utalentowanych polskich poetów, który oddał życie w obronie Ojczyzny. "Szklane ptaki" to zbeletryzowana biografia Krzysztofa Kamila Baczyńskiego oraz jego żony i matki. Dwóch najbliższych mu kobiet, które niewątpliwie go kochały, ale jedna z tych miłości była niestety toksyczna. Obie były prawdziwe i nieudawane. Jednak nie mogły obok siebie w zgodzie ze sobą współistnieć i funkcjonować. Rywalizacja nie wychodziła im na zdrowie i utrudniała i tak paskudną rzeczywistość. Krzysztof zakochał się nagle i niespodziewanie, mocno i na poważnie. Z ukochaną Basią dość szybko zdecydowali o tym, że chcą wziąć ślub. Rodziny obu stron nie były zachwycone. Zwłaszcza matka przyszłego pana młodego. Zaborcza Stefania Baczyńska wpadła dosłownie w czarną rozpacz. I nie chodziło jej o argumenty, że wojna i ciężkie czasy. Dla niej ożenek syna równał się z jego utratą. Tragizowała jakby jej ukochany Krzyś miał być dla niej stracony bezpowrotnie. Basi przyszło mierzyć się z teściową z piekła rodem, tajnymi studiami, działalnością męża w konspiracji, ale i utratą bliskiej istoty, okropnościami wojny i śmiercią młodych ludzi, których znała. Jeśli jesteście ciekawi losów tego małżeństwa, jeśli chcecie odkryć osobę znanego poety jakiego do tej pory nie znaliście zapraszam do lektury powieści od której ja nie mogłam się oderwać. Czytając chłonęłam wojenną rzeczywistość, ludzkie losy naznaczone śmiercią i tragedią. Nie będę ukrywać, że z moich oczu płynęły łzy. Dużo łez. Bo w tej historii jest tak wielka moc tragizmu, okrutności losu, a zarazem piękna i romantyzmu. Ci młodzi ludzi nie mieli czasu na szczęście, dlatego każdą chwilę życia wyszarpywali by poczuć to, co byłoby im dane bez pośpiechu w czasie pokoju. Narracja tytułu jest trzyosobowa. Autorka oddaje głos każdej z trzech głównych postaci. Każdemu z trojga bohaterów pozwala przedstawić swoje myśli, pragnienia, marzenia. Wyżalić się, wyspowiadać z tego, co ich boli, co rani. Dzięki temu na całą rzeczywistość patrzymy z trzech stron, a każda z nich jest inna i odmienna. Raz po raz przyrównywałam parę Baczyńskich do historii Romea i Julii, To byli dla mnie tacy wojenni Capuletti, którzy poczuli smak prawdziwego uczucia. Niestety los szybko im je zabrał, a parę złączyła dopiero śmierć i grób. W wielu momentach lektury zastanawiałam się jak Basia i Krzyś spędziliby ze sobą życie gdyby nie wojna, czy ich miłość by nie zgasła, czy nie pogubiliby się w wirze życia. Ta książka nie ma minusów i wad. Jest niecodzienna i niesztampowa. Eteryczna, delikatna i brutalna zarazem, pełna uczuć i namiętności, ale i prozy życia, która ma to do siebie, że bywa okrutna. Czytałam ją z prawdziwą przyjemnością, a lekturze towarzyszył tak wielki ogrom emocji, że nie wygasały one do dziś. Myślę, że refleksje z lektury długo zostaną w mojej głowie, a ja tę publikację zapamiętam na zawsze. Z serca Wam ją polecam. To wyjątkowa książka po którą musicie sięgnąć. Koniecznie znajdźcie dla niej czas i zatopcie się w jej treści.