Tam, gdzie słońce złoci liście

Ellis Abbey w chwili zamieszania zostawia swoją kilkumiesięczną córeczkę Violę na parkingu koło lasu. Gdy orientuje się,że zostawiła swoje dziecko małej już nie ma. Czy ta sytuacja będzie gwoździem do rozpadającego się małżeństwa? Porwanie Violi pogrąża Ellis w bólu, rozpaczy i poczuciu winy. Postanawia wyruszyć w samotną wędrówkę zostawiając za sobą męża i kilkuletnich synów. W odległym zakątku stanu Waszyngton mieszka siedmioletnia Raven. Opiekuje się nią matka,która izoluje ją od świata zewnętrznego. Nie wolno jej mówić o prośbach kierowanych do ziemi, o jej ojcu. Obie kobiety konfrontują się ze swoimi tęsknotami, ich drogi krzyżują się w najmniej odpowiednim momencie. 🌲🌲🌲🌲🌲 Znacie twórczość G. Vanderah? U mnie jest to pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Nie mogę powiedzieć że było idealne. Zdecydowałam się przeczytać tą książkę ze względu na dużą ilość pozytywnych recenzji do wcześniejszej powieści autorki. Miałam wysokie oczekiwania którym jak się okazało ciężko było sprostać. Historię mamy podzieloną na opowieść Córki Dzikiego Lasu oraz Córki Kruka. Pierwszą część czytało mi się bardzo dobrze. Byłam zaciekawiona od pierwszych stron. Sądziłam,że gdy taki poziom się utrzyma książkę pochłonę w dwa dni. Gdy zaczynały się przeskoki w opowiadanych historiach zaczęło pojawiać się znużenie tą historią. Wiele opisów, sytuacji była dla mnie zbyteczna. Nie wnosiła za wiele do historii. Gdy trzy rozdziały były świetnie napisane przychodziły kolejne, które czytałam prawie na siłę. W końcowej części książki nazbierało się sporo bohaterów, że się zdążyłam zgubić. Musiałam zrobić przerwę i pomyśleć kto jest kim. Prawdopodobnie na to miała wpływ długość czytania tej powieści bo jednak zajęło mi to dwa tygodnie. W "Tam, gdzie słońce złoci liście" znajdziemy ogromną ilość cierpienia po stracie dziecka, walkę z nałogiem, próbę naprawienia relacji rodzinnych. Jednak gdyby ktoś zapytał mnie z czym kojarzy mi się ta książka powiedziałabym jednym słowem: z naturą. Mamy tutaj mocny nacisk na przyrodę, zwierzęta, naturalny styl życia. Myślę,że w żadnej innej książkę nie znajdziecie więcej biofilii jak tutaj. Książka jest warta przeczytania ale na pewno nie dla wszystkich. Jest napisana dość specyficznym piórem jak dla mnie. Można się do niego przyzwyczaić i z nim polubić. Czy żałuję,że sięgnęłam po tą powieść? Nie. Myślę,że jest warta zainteresowania. Może ktoś bardziej doceni ją niż ja. Zachęcam was do zapoznania się z tą historią i czekam na wasze wrażenia z lektury.

"Tam, gdzie słońce złoci liście" to moje drugie spotkanie z twórczością Glendy Vanderah. Oba te spotkania mnie oczarowały. Jej książki wyróżniają się na tle innych. Ich przekaz jest niezwykle głęboki, a pióro autorki, mimo poruszanych tematów, jest lekkie i czaruje niezwykłymi opisami. W swoich książkach Glendy porusza temat natury. Widać, że jest z nią bardzo blisko. Wczuwa się w nią. Zachwyca. Jednocześnie ta natura staje się idealnym tłem jej powieści, dajac im niesamowity wydźwięk. W "Tam, gdzie słońce złoci liście" poznajemy losy Ellis i Raven. Ich historie wywołują wiele emocji, stając się przy tym jeszcze bardziej realnymi. Te historie dopracowane są w każdym calu. Ellis jest matką, której dziecko zostało porwane. Za całe wydarzenie, obarcza winą siebie, co tylko pogłębia rodzącą się w niej depresję. Sięga dna, od którego próbuje się odbić. Jest przekonana, że jedyne, co potrafi to krzywdzić swoją rodzinę. Dlatego, aby uchronić przed sobą męża i kilkuletnich synów, samotnie rusza na górską wędrówkę... Raven jest siedmiolatką, która dorasta w domu, gdzie matka zakazuje jej mówienia prawdy o swoim pochodzeniu. Wpaja jej wyjątkowość. Niepowtarzalność. I wiarę w ducha. Drogi Ellis i Raven, pod wpływem sił natury, miłości i rodziny, zbiegają się ze sobą. Jak na siebie zareagują? Czy odnajdą wspólny język? Widać, że autorka włożyła wiele serca w swoje kolejne dzieło. W doskonały sposób przelała na papier emocje, które towarzyszą każdej z bohaterek. Zagłębiła się w nich. Zatraciła. W genialny sposób odzwierciedliła to, co dzieje się w psychice zarówno Ellis jak też Raven i w genialny sposób to opisała. "Tam, gdzie słońce złoci liście" wywołuje gęsią skórkę, ale też sprawia, że w oczach pojawiają się łzy. Autorka udowadnia w niej, że po każdej burzy świeci słońce, niezależnie od tego, ile czasu ta burza trwa. Tutaj nie ma czasu na nudę. Akcja nie zwalnia ani na chwilę, a poruszane przez Glendy tematy nie raz skłaniają do refleksji. Uwierzcie, że przy tej książce nie da się przejść obojętnie. Serdecznie ją Wam polecam.