Ten drugi

Powiem wam, że książka jest wymagająca i jednocześnie lekka w odbiorze. Przede wszystkim ja odczułam w niej smutek i jakby nawet ocenę samej postaci jako kogoś nieco gorszego, zawsze tego drugiego, zawsze inaczej przeżywającego każde wydarzenie. Autobiografia jest napisana z perspektywy samego autora. Nie wiem, czy ktokolwiek zauważył coś takiego, ale jakikolwiek wątek, opis, czy obraz czegokolwiek było poddawane jakby pod dwojaki osąd. Jakby zawsze coś było dobre, ale... Niby powinien być smutny, jednak... Jakby miał taką potrzebę tłumaczenia się przed kimś, lub pokazywał to, czego od niego oczekują, lecz dokładał to, co sam chciał pokazać. Przebija tutaj wielka szczerość, ta obrana bardziej z głębi serca niż rozumu. Wydaje mi się, że biografia miała być opisana prostym stylem, by jak najwięcej ludzi mogło zrozumieć go od wewnątrz, jednak czuć tutaj to wyższe wykształcenie, jakby chciał ukryć inteligencję, którą posiada, jakby chciał pokazać jaki chce być, a nie jakim go zrobili. To wszystko sprawiło, że czytamy ją z większą uwagą. Nie chcemy jej tylko przeczytać, ale poznać, by zrozumieć dlaczego jest tym drugim. Nie mamy tu przytoczonych samych faktów, tylko ukazana jest jako powieść obyczajowa na faktach autentycznych. Pisze tutaj o bardzo osobistych sprawach, nawet o kwestii swojej brody, której długość ludzie brali na języki. Oceniali go przez pryzmat wyglądu, a nie tego kim był sam w sobie. On sam bardzo przeżył śmierć swojej matki i czasami roztrząsał co by było, gdyby podęłaby inne decyzje. Myślał o tym, że może nadal by była. ,,Tęskniłem za matką codziennie, ale tego dnia, tuż przed tym nerwowym spotkaniem w Frogmore, zatęskniłem za nią gwałtownie i nie potrafiłem powiedzieć dlaczego. Jak wiele rzeczy związanych z nią, trudno było to ująć w słowa". Na początku każdej części znajdziemy piękne zdjęcie. W każdej z nich mamy jakby inny etap życia, począwszy od bycia dzieckiem, do tego obecnego już. Mamy tu bardzo dużo dialogów i opowieść, która rozerwie wasze serca. Prawda nad prawdę, której inni nie znają, bądź nie chcą poznać. Bardzo ją polecam!

"Niezależnie od przyczyn moja pamięć jest jaka jest, robi to, co robi, gromadzi i przechowuje to, co uważa za stosowne, i tyle samo prawdy jest w tym, co pamiętam i jak pamiętam, ile w tak zwanych obiektywnych faktach. Rzeczy takie jak chronologia czy przyczyna i skutek to często tylko baśnie, które opowiadamy sobie o przeszłości. "Przeszłość nigdy nie umiera. Nie jest nawet przeszłością". Kiedy nie tak dawno odkryłem ten cytat na BrainyQuote.com, poraził mnie on jak grom. Pomyślałem: kim, do kurzej maci, jest Faulkner? I w jaki sposób jest spokrewniony z nami, Windsorami?" ▪︎▪︎ Zacznę od tego, że nie jestem jedną z osób, które jakoś specjalnie ekscytują się tematem rodziny królewskiej, dlatego przyznaję, że po tę książkę sięgnęłam z czystej ciekawości. "Ten drugi" to rodzaj pamiętnika, gdzie wydarzenia, którymi swego czasu żył cały świat, poznajemy z perspektywy księcia Harrego. Od dzieciństwa, przez trudy dorastania, szalone lata młodości, aż do momentu spotkania Meghan. Główna opowieść zaczyna się w sierpniu 1997 roku, kiedy tragiczny wypadek, na zawsze zmienił życie dwóch chłopców. Na ile sytuacje i zachowania konkretnych osób, o których jes tu mowa, są autentyczne, trudno ocenić. Prawda, jak to ma w zwyczaju, pewnie leży gdzieś pośrodku. Cała historia niesie ze sobą natomiast obraz, niezwykle samotnego i pogubionego, chłopca a później młodego mężczyzny. Sporo tutaj ciekawostek i smaczków, które dla pasjonatów tego tematu, będą prawdziwą gratką, dla pozostałych czytelników będzie to przyjemna lektura, napisana w lekkim i przystępnym stylu. Interesujący głos w sprawie, w której każdy wydaje się mieć własne zdanie.

Książka, na którą mocno czekałam i która ani trochę mnie nie zawiodła! Mimo tego, że ma prawie 500 stron, to czyta się ją błyskawicznie. Biografia, która jest jak powieść akcji. Ja nie mogłam się od niej oderwać. Genialna narracja, która momentalnie wciąga nas w życie Harrego. Całość podzielona jest na 3 rozdziały. Pierwszy rozdział skupia się na dzieciństwie i młodości Harrego, To tutaj też zobaczymy, jak przeżył stratę matki i jak duży wpływ na jego dalsze życie miały nieprzepracowane traumy z dzieciństwa. Drugi rozdział to okres jego stawania się niezależnym i dorosłym. Nie wiedziałam, że tak zasłużył się dla wojska i, że był na tylu misjach. Widzimy też jego szaleństwa, o których mogliśmy czytać w prasie i pierwsze miłości. Ostatni rozdział to oczywiście jego życie z Megan. Życie, o którym marzył i którego tak bardzo pragnął. Tak wiem, że na książkę wylała się fala hejtu i negatywnych komentarzy. Dla mnie jest to naprawdę ciekawa i interesująca biografia. Po tych negatywnych komentarza, które wcześniej czytałam, spodziewałam się, że Harry będzie tutaj tylko wszystkich krytykował, wylewał swoje żale i mówił, jak bardzo jest nieszczęśliwy i zły - tu tego nie ma! Oczywiście pojawia się tu krytyka, ale wszystko jest wyważone i co dla mnie jest ważne, to jest tutaj również bardzo, bardzo dużo pozytywnych słów na temat swojego brata i całej rodziny królewskiej. Bardzo pozytywnie mówi to Królowej i o tym, że z Williamem mieli naprawdę bardzo dobrą i braterską relację. Wiem też, jak dużo osób negatywnie odebrało tłumaczenie tytułu książki - naprawdę ktoś NIE sięgnie po lekturę, bo tytuł jest nie tak przetłumaczony? Dziwne... Ja polecam i pochłonęłam ją błyskawicznie! Warto wyrobić sobie swoje własne zdanie. :)

Na biografię Księcia Harrego czekał chyba cały świat. Rodzina Królewska cały czas jest na świeczniku i sama czasami śledzę ich losy, ale nie do przesady. Raczej poświęcam uwagę najważniejszym wydarzeniom. Książe Harry w książce „Ten drugi” zafundował nam wiele historii związanych ze swoją rodziną. Od czasów kiedy był małym chłopcem, bardzo związanym ze swoją Świętej Pamięci matką, po kłótnie i rywalizacje z bratem, okres dojrzewania, buntu, pracy nad samym sobą, aż wreszcie związek ze swoja ówczesną żoną Meghan Markle. Mam mieszane uczucia co do tej książki i szczerze mówiąc nie wiem komu wierzyć. Ale osobiście uważam, że problemy rodzinne powinny pozostać w rodzinne. Rozumiem, że Książe Harry ma żal do rodziny królewskiej o to jak potraktowali jego i jego żonę, ale czy to jest powód do tego, żeby przelać swoje bolączki na papier? Moim zdaniem nie, ale nie każdy musi się ze mną zgodzić. Jednak odnosząc się do samej treści uważam, że książka jest napisana w poprawny sposób. Podzielona jest na rozdziały. Każdy dotyczy innego etapu życia głównego bohatera.

Ta książka jest swego rodzaju spowiedzią. W ciągu swojego dotychczasowego życia Harry robił różne rzeczy, jedne godne pochwały, drugie już niekoniecznie. W tej książce próbuje się on z nich wytłumaczyć. Przyznam szczerze, że po przeczytaniu tej autobiografii, otworzyły mi się oczy na niektóre sprawy. Życie w rodzinie królewskiej to jednak nie bajka. Zdecydowanie książka warta polecenia.