Terytorium

"Terytorium" Agnieszki Pietrzyk to według mnie dobra powieść sensacyjna z domieszką kryminału. Autorkę cenię za styl, mroczne historie, nieoczekiwane zakończenia. Przeczytałam prawie wszystkie książki Pani Agnieszki i po każdą kolejną sięgam z dużą ciekawością. Tak również było w przypadku "Terytorium" i nawet nie wgłębiałam się w opisy, bo byłam pewna, że to mi się znów spodoba. Czy tak było? Początek był obiecujący - tajemnicza śmierć w lesie, dziwnie zaczynające się śledztwo, miałka pani prokurator. "Pojedynek" na mundury. Kto okaże się ważniejszy? Niebiescy czy zieloni? Do pewnego momentu wszystko mi grało. Jednak zabrakło tego dreszczyku, ciarek, a powieść sensacyjna jaką okazało się być "Terytorium" nie do końca była dla mnie. Nigdy nie pasjonowały mnie służby mundurowe i ich szczególne znaczenie dla naszego kraju. Nie porównywałam policji i wojska w taki sposób jaki znalazłam w tej książce i tu muszę przyznać, że autorka dała mi do myślenia. Wiadomo, że w każdym stadzie znajdzie się czarna owca. Jeśli ksiądz może być pedofilem, to przecież policjant może być złodziejem, a żołnierz mordercą. Kusi... Z mojego punktu widzenia wolę inną odsłonę twórczości Pani Agnieszki, co jednak nie dyskwalifikuje "Terytorium", bo z pewnością wielu czytelnikom przypadnie do gustu. Jest tu szybka akcja, ciekawie pokazane obie służby mundurowe - niestety (*dla tych służb) nie z tej dobrej strony. Ta historia nie do końca mnie porwała, jednak styl pisania Agnieszki Pietrzyk bardzo mi się podoba i patrząc na ogół i przesłanie jakie płynie z tej książki oceniam ją pozytywnie. Wyobraźnia działała, a ja byłam obok biegających po lesie mundurowych. Może bardziej jako obserwator niż uczestnik działań, ale zawsze obok. Książkę po prostu połknęłam, a ciekawość zwyciężyła. Końcówka mnie niestety nie usatysfakcjonowała. Sprawiedliwość jednak nie zwycięża. Polecam książkę jako odskocznię os rzeczywistości. No i oczywiście tym wszystkim, którzy interesują się tą tematyką.

Agnieszka Pietrzyk? Biorę w ciemno. Tym razem autorka serwuje nam coś innego, świeżego, nieoczekiwanego i jak zwykle robi to po mistrzowsku. Zapraszam do "Terytorium". Żołnierz Wojskowej Obrony Terytorialnej przypadkowo zabija cywila. Na miejscu zjawia się policja, jednak terytorialsi nie zamierzają z nikim współpracować, za wszelką cenę chroniąc swojego człowieka. Konflikt narasta, uprzedzenia i nienawiść biorą górę. Najcenniejszym nabytkiem staje się świadek zdarzeń, który nie zamierza stanąć po żadnej ze stron, ma bowiem swój własny interes do zrealizowania. Czy żołnierz strzelił, by ratować własne życie, a może po prostu chciał kogoś zabić i to zrobił? Pani Agnieszka zdaje się posiadać umiejętność pisania na każdy temat i to w taki sposób, że już się ślinię na myśl o jej kolejnych powieściach. Bardzo przyjemny styl, odpowiednie tempo, niespodziewane zwroty akcji, pozwalają nam poznać odpowiedzi na wszystkie pytania w wyznaczonym na to czasie. W niezwykle przemyślany sposób, po mistrzowsku stopniując napięcie, buduje nastrój nieuchwytnego zagrożenia. Są tu wszystkie elementy, które dobry thriller kryminalny mieć powinien, ale najlepsza jest tutaj intryga. Po mistrzowsku odmalowuje też psychologię postaci. Jest mrocznie i momentami "niewygodnie", a targające bohaterami emocje, są dla nas doskonale wyczuwalne. Czy wojsko polskie to banda dzieciaków poprzebieranych za żołnierzy? Czy mundur i broń w dłoni robią z nas innego człowieka? Ta mroczna, duszna, stopniująca napięcie i poczucie zagrożenia lektura wciągnęła mnie niczym bagno.

"Jeśli żołnierz strzela, to nie jest mordercą, jest bohaterem". Strzelił, zanim pomyślał, źle oceniając okoliczności, zabił niewinnego człowieka. Teraz jest trup i jest problem, albo po prostu fatalne zdarzenie, jak mówią niektórzy. Sytuacja, którą terytorialsi najchętniej ukryli by przed światem. Policja nie zamierza im na to pozwolić, ale będzie miała bardzo mocno utrudnione zadanie. To historia ściśle skupiona na warstwie psychologicznej, która wywołuje w czytelniku wiele skrajnych emocji i to właśnie na nich chcę się skupić. Znam twórczość Autorki i bardzo cenię jej pióro, dlatego byłam przekonana, że wiem, czego mogę się spodziewać. Nie wiedziałam... Ktoś mnie nieźle wpuścił w maliny, choć tu zdecydowanie bardziej pasowałby las. Agnieszka Pietrzyk stworzyła historię brutalną, odważną, dosadną, pełną przerażającego zła i odzierającą czytelnika ze wszystkich złudzeń, w stosunku do służb mundurowych. Zarówno wojsko, jak i policja okazują się grupą ludzi, która jest pozbawiona elementarnych zasad moralnych, bazuje w swoich "działaniach operacyjnych" na szeregu praktyk absolutnie zabronionych, plamiąc tym samym honor polskiego munduru. Aby zachować dobre imię, nie cofną się przed niczym. Bez najmniejszego zawahania manipulują faktami, są sędziami we własnych sprawach, przy czym poziom ich arogancji jest naprawdę dużego kalibru, a wszystko to ku chwale ojczyzny. Czy aby na pewno? To, co mnie bardzo uderza, to brak szacunku do obywatela, brak szacunku do siebie nawzajem, nazywanie siebie psami lub leśnymi ludzikami. Czy w związku z powyższym ludzi w mundurach należy się bać? Jako dziecko uważałam, że osoby, które noszą mundur, to ludzie pod względem moralnym absolutnie bez zarzutu. Myślałam, że dbają o nasze bezpieczeństwo, o spokój, zawsze stają w obronie słabszych, dbają o szeroką pojętą praworządność. Straciłam te różowe okulary w momencie, kiedy policjant powiedział mężowi mojej koleżanki:"Słuchaj, jak lejesz swoją starą, to lej tak, żeby przynajmniej śladów nie było, bo twoja matka ze skargą na komendę przylazła". Brawo wy! Dziś to, czego na przestrzeni lat jesteśmy świadkami, rodzi pytania, budzi wątpliwości i sprawia, że moje zaufanie do służb mundurowych jest dość mocno ograniczone, bo i postawa "stróżów prawa" pozostawia wiele do życzenia. Oczywiście, że jestem daleka od wsadzania wszystkich do jednego worka i nadal wierzę, że niektórzy wykonują swoją pracę z ogromnym zaangażowaniem i empatią. Znam takie osoby i po jednej, i po drugiej stronie, ale... Jedni z bohaterów tej historii to fanatycy żołnierskiej ideologii, ludzie, których umysł jest w stanie ciągłej wojny, z pewnością nigdy nie powinni dostać broni do ręki. "Oni chcą mieć takich jak ty, niemyślących, wykonujących wszystkie rozkazy i wierzących, że robią coś wielkiego. Radzę ci dobrze, uciekaj z obrony terytorialnej jak najszybciej". W policyjnych szeregach nie jest wcale lepiej. To książka, której recenzja musiała chwilę poczekać, abym mogła pozbierać myśli i wszystko sobie jakoś w głowie poukładać, ale to chyba niemożliwe. Ta mocno kontrowersyjna opowieść, zostawia mnie wstrząśniętą, zmieszaną, zniesmaczoną i ogromnie rozczarowaną postawą jej bohaterów. Znalazł się jednak i taki, który mnie ujął swoim zachowaniem. Czytając, przeklinałam tę obłudę i zakłamanie i uroniłam łzę nad niesprawiedliwością losu. Liczyłam na to, że w otoczeniu policjantów i żołnierzy będę czuć się bezpiecznie. Bardzo się pomyliłam. Ta książka mnie zaskoczyła, jest inna, jest odważna. Wzbudza wiele skrajnych emocji i z pewnością zostanie w mojej pamięci na długo. Zakończenie, w mojej ocenie daje szansę na kontynuację. Liczę na to bardzo. W zasadzie nie wyobrażam sobie innego scenariusza. "Prawda nie ucieknie, musi jedynie poczekać na swój czas". Mam nadzieję, że dokładnie tak właśnie będzie i sprawiedliwości stanie się zadość, choć pewnych strat nikt ani nic nie wynagrodzi. Czy ta fikcja literacka odbiega tak bardzo od prawdy? Oceńcie sami. Myślę, że ta historia bardzo podzieli czytelników, ale ja należę do tej grupy, która jest na: TAK. ZDECYDOWANIE!