To, co zostaje w nas na zawsze

Q: Czy tylko ja sądziłam, że ta słodka okładka skrywa powieść młodzieżową? Nie mogłam bardziej się pomylić, a przysłowie "Nie oceniaj po okładce" nabiera tu całkiem nowego znaczenia. Nic już dawno nie dało mi tyle powodów do uśmiechu, co właśnie ta książka. Nikt nie lubi Tiny, więc gdy w Knockemount pojawia się jej bliźniaczka, czeka ją chłodne przyjęcie. Tina kradnie jej samochód i wszystko, co można spieniężyć, w zamian zostawiając Naomi jedenastoletnią siostrzenicę, o której ta nie miała pojęcia. Choć niedopowiedzeniem roku będzie stwierdzenie, że miejscowy Wiking Knox Morgan za Tiną nie przepada, to jednak dobre serducho nie pozwoli mu obojętnie patrzeć na krzywdę innych. Jak dogadają się zatwardziały kawaler z uciekającą panną młodą? Możecie się domyślać, że łatwo nie będzie, ale za to bardzo zabawnie. Pierwszym, co uderzyło mnie w prozie Score, to mnóstwo cennych, choć na pierwszy rzut oka nieoczywistych lekcji, mowa tu o uprzedzeniach, mylnym pierwszym wrażeniu czy ocenianiu na podstawie wyglądu. Robimy to bez przerwy, nie bacząc, jak bardzo może być to krzywdzące. Lucy Score zapewnia nam całą paletę emocji, a to wszystko dzięki barwnym i niesamowicie plastycznym postaciom. Z ogromnym zainteresowaniem śledziłam Naomi i Knoxa oraz zachodzące między nimi interakcje, które można w skrócie określić "Uwaga! Wysokie napięcie!", własnoręcznie udusiłabym irytującą Tinę, za to jej córkę mogłabym adoptować. Nowa karta, nowy początek, lubię tego typu motywy w powieściach, fascynują mnie, angażują i sprawiają, że jeszcze mocniej kibicuję bohaterom w ich poczynaniach. Muszę przyznać, że byłam lekko oszołomiona nie tyle objętością książki (ponad sześćset stron), lecz faktem, że jest ona zaledwie początkiem serii z miasteczkiem Knockemount, gdzie plotki żyją własnym życiem, a wszystkie spory załatwia się za pomocą pięści. "To, co zostaje w nas na zawsze" Lucy Score to gorący romans z motywem hate/love, zabawnymi dialogami i odważnymi scenami.

Ta książka kusiła mnie już od dawna, ale nigdy nie dotarłam do momentu, bym wreszcie się za nią zabrała. Ciągle gdzieś mi umykała. Kiedy dowiedziałam się, że wyjdzie w polskiej wersji, uznałam, iż zaczekam na tę premierę i wtedy sprawdzę, o co biega. Warto było zaczekać. Zawsze mam taki odruch, by po przeczytaniu ostatniego zdania i zamknięciu naprawdę świetnej książki, ucałować jej okładkę. Tak po prostu, z miłości do niej. Zgadnijcie co? W tym przypadku właśnie tak było. "TCZWNNZ" niezaprzeczalnie podbiło moje serce. Kiedy odłożyłam ją na półkę, uśmiech jeszcze długo nie schodził mi z twarzy. To było idealne połączenie romansu w wersji slow burn, zmagań bohaterów z demonami przeszłości i strachem oraz wątku kryminalnego. Niby ma 640 stron, ale jak już zacznie się je czytać, to uciekają przez palce. Jest tu dużo dialogów, stosunkowo rzadko przerywanych wstawkami z opisem, więc czyta się płynnie i ma się wrażenie, że bierze się udział w tych konwersacjach. W kwestii bohaterów… Ostrzegam, że Knox Morgan jest typem, za sprawą którego uaktywniają się motylki w brzuchu. Nie przebiera w słowach, a jednocześnie swoimi czynami potrafi nieźle zamotać w głowie. Relacja jego i Naomi ma w sobie to "coś". Jej dynamika, ich wzajemne docinki, humor, cięty język, którym jedno nie ustępuje drugiemu – jednym słowem: złoto. Jedyną rzeczą, do której mam uwagę, to porównania w scenach erotycznych. Momentami robiło się wesoło na widok maczugi i klingi w tekście 😂 Nie było tego jednak jakoś bardzo dużo, więc w ostatecznym rozrachunku raczej przymykam na to oko. W tej książce nie brakuje palety emocji: od poirytowania i złości, przez strach, po coś na kształt zauroczenia. Mimo wszystko ta historia całą swoją otoczką sprawia, że czytelnikowi robi się cieplej na serduszku. Bardzo polecam i już zacieram ręce na polską wersję drugiego tomu serii ♥ Ocena: 4,5/5 🥃