To coś w śniegu

To coś w śniegu to historia niezmiernie bardzo, bardzo dziwna i bardzo specyficzna. Ta lektura to taka sprzeczność w sprzeczności. Bo niby oczekujesz czegoś od niej a ona nie daje nic. Ale czy tak napewno? Poznajemy ludzi pracujących w pewnym ośrodku pośrodku niczego, otacza ich mróz i śnieg. Co tydzień dostają dziwne zadania do wykonania od szefowej Kay np. sprawdzenie krzeseł, okien i czy one sprawnie funkcjonują. Spisują raporty i tak im mija tam czas. Nie mogą wychodzić na zewnątrz. Pojawia się „coś” w śniegu i kiedy to dostrzegają to „coś”, które zaczyna na nich w pewien sposób wpływać. Czytając pierwszą połowę czułam się dziwnie, bo tak myślę do czego to niby zmierza? Kartka po kartce i zaczął do mnie docierać sens. Do niczego, a jednak do czegoś. Powolna akcja. Druga połowa mnie tylko utwierdziła w tym, że ta książka nie jest dla każdego przez swoją stanowczą inność. Ta połowa jest bardziej dynamiczna. Dla wielu czytelników To coś w śniegu będzie książką nudną, bez celu i bez morału(wiele czytałam takich opinii). Sporo osób napisało „jestem za głupi na nią”. Nie ujęłabym tego w ten sposób, po prostu to lektura która powinna wpaść w odpowiednie ręce, w odpowiednim czasie. Poczucie humoru lub jego brak. Można tkwić w próżni nicości, samotności, odizolowania. Natarczywe myślenie doprowadza do różnych zbiegów i zabiegów, ale to jest to „coś”. Dręczy i żyć nie daje. Jestem w stanie zrozumieć dlaczego ktoś ma odmienne zdanie i rozumiem, dlaczego ktoś nie odnajduje w niej odpowiedzi.