Tuptozaur

To kolejna wspaniała seria, której autorka jest Rachel Bright i która przez sympatyczne i jakże życiowe opowieści porusza temat dziecięcych emocji. Bohaterem tej książki jest pewien mały dinozaur, Tuptozaur i jak zapewne nie trudno się domyślić, że tuptnie jest jego sposobem na okazanie złości z każdego, nawet najmniejszego powodu. Nawet jeśli Tuptozaur zacznie dobrze dzień to jedna mała iskra sprowadza na wszystkich lawinę jego gniewu, krzyków, ryków i jęczenia, która ciężko mu opanować. Wtedy wszystko jest poprostu nie tak! Wszystko jest źle, każdy jest straszny, a dzień najgorszy i okropny. A ta tocząca się kula złości wyczerpuje go sprowadzając na niego w ostateczności smutek. Wszystko jednak się zmienia, gdy pewnego dnia Tuptozaur słyszy kilka cennych podpowiedzi, które mogą odmienić jego dzień i nastawienie. Tuptozaur to kolejna już część, która przystępnym rymem opisują dziecięce zmagania ze złością oraz wartość przeprosin, które mogą wiele zmienić. Łatwo wpadająca w ucho historia może być inspiracją dla młodych czytelników, która pomoże ukoić nerwy i znaleźć drogę do lepszego nastroju.

Ręka do góry, komu przytrafił się w tym roku nie-dzień. Taki, w którym od rana wszystko szło nie tak, a z każdą godziną było tylko gorzej. Ja pierwsza podnoszę łapki. Bo, chociaż wszyscy chcielibyśmy pływać wyłącznie wśród fal radości i uśmiechu, to każdy człowiek ma czasem słabszą formę. Dzieci także. Właśnie taki nie-dzień przypadł w udziale naszemu bohaterowi. I chociaż Tuptozaur, otwierając oczy, szykował się na dzień pełen beztroski i zabawy, to młodszy brat szybko wybił mu to z głowy. I to dosłownie, bo pacnął naszego bohatera poduszką, wystawił język i uciekł do mamy (skąd ja to znam). Pościg za bratem skończył się jednak potknięciem i bolesną kontuzją palca u łapki, a kroplą, która przelała czarę goryczy było zaserwowane przez mamę śniadanie, zupełnie inne niż to, na które liczył. Bardzo, ale to bardzo zły i rozżalony Tuptozaur zaczął warczeć, płakać i tupać. I tupał tak coraz mocniej i mocniej, aż z nosa mu dymiło, a z gardła dobiegł głośny krzyk! Gdy końcu, zmęczony własną złością maluch uspokoił się, to usiadł i zaczął się zastanawiać. Czy dzień był już dla niego całkowicie stracony? Czy Tuptozaur zrozumie, że to od jego zachowania będzie zależało, w jakim nastroju położy się spać? Czy pozna uzdrawiającą moc przeprosin? Koniecznie przekonajcie się sami! Ten uroczy picturebook w genialnym, melodyjnym przekładzie Barbary Supeł to trzecia już, po „Zmartwiozaurze” i „Przytulozaurze” część serii o emocjach, w której bohaterami są małe dinozaury. W prosty sposób pomaga dzieciom rozpoznać i oswoić jedne z najsilniejszych emocji, czyli złość i frustrację. Niesie też cenną refleksję dotyczącą przeprosin. Świetnie sprawdzi się u dzieci w wieku ok. 3-5 lat. Książka ma kolorowe ilustracje i fajnie gra rozmiarem czcionki. Do tego ma twardą oprawę i spory format. Jeśli macie w domu fana dinozaurów lub szukacie ciepłej książki o złości, która porusza także temat wolnego wyboru i kojącej siły przeprosin, gorąco polecam.