Ty pieronie! Biografia Franciszka Pieczki

Przeczytanie tej książki odwlekałam jak najdłużej, gdyż nie lubię mierzyć się czasem z rzeczywistością. Są osoby na świecie, których mogłam nigdy na oczy nie zobaczyć, lub nie usłyszeć ich głosu na żywo, a bardzo ich lubiłam. Taką osobą jest właśnie Franciszek Pieczka. Od zawsze uwielbiałam wsłuchiwać się w jego telewizyjny głos, gdyż przebijała się przez niego szczerość i mądrość życiowa. Be względu na to, czy grał pijaczka, czy inną osobę, potrafił robić to z klasą. Nie istnieją żadne przesłanki ku temu, by nazywać go zwyczajnym, bądź niezwyczajnym. Był to człowiek, który życie prywatne traktował jako skarb. Nikt ze znajomych nie był w stanie powiedzieć o nim jako o złej wersji. Nie było też żadnego skandalu z jego udziałem. Nie robił niczego, co ktokolwiek mógłby wykorzystać przeciwko niemu. Był wielki i rozważny, a jednocześnie cichy i zamknięty w sobie. Prawdziwy człowiek tajemnica, który nigdy nie zrobił niczego, co można by było wykorzystać przeciwko niemu. Nawet ludzie z telewizji z którymi pracował dziesięć lat nic o nim nie wiedzieli. Jednak czy zatem autorce udało się dojść do czegoś, co nikt dotychczas nie wiedział? Biografia pana Franciszka jest napisana niby dość dokładnie, lecz zawiera bardziej suche fakty. A przynajmniej na samym początku. Jaki zatem był jako dziecko? Co sprawiło, że udało mu się przebić do wielkiego świata sławy? Jak wyglądała jego życiowa miłość? ,,Tak w 1954 roku zaczęło się moje małżeństwo, które przetrwało pięćdziesiąt lat. Miałem wielkie szczęście, że dostałem taką żonę. To, że coś osiągnąłem, to wielka jej zasługa. Zawsze mi pomagała". Książka zawiera zdjęcia z jego planów filmowych, które ogląda się z wielką przyjemnością. Dowiecie się z niej w jaki sposób udało mu się dostać do telewizji i co sprawiało, że cokolwiek wykonywał brzmiało nieziemsko prawdziwie. Zupełnie jakby Anioł czuwał nad nim i dokładał czaru, aby nawet sytuacje nieprzewidziane, jakiekolwiek pomyłki, czy też wpadki zawsze były idealnie dobrane do scenariusza. Bardzo wam ją polecam, naprawdę!

To nie jest książka o świetnym aktorze. To książka o aktorze wybitnym. Ciężko ją czytać pod względem emocjonalnym, bo Franciszka Pieczkę pożegnaliśmy bardzo niedawno i z pewnością wielu z nas nadal przeżywa tę niepowetowaną stratę. Dla jednych Gustlik, dla innych Japycz, nie zapominając też o mnóstwie ról filmowych oraz teatralnych. W swoich interpretacjach charakterystyczny, a równocześnie za każdym razem innowacyjny. Drugiego takiego nie było, a prawdopodobnie już nie będzie. Zdolnego, a przy tym niesłychanie ciepłego, serdecznego, zawsze służącego radą, zrozumieniem dla cudzych problemów. Dlatego, otrzyjmy łzy, i czytajmy. Magdalena Jaros swoją książkę zaczęła pisać jeszcze za życia Pieczki, prowadziła z nim rozmowy telefoniczne, które, niestety, pod koniec tegorocznego lata ustały ze względu na pogorszający się stan zdrowia pana Franciszka. Jednak wydaje mi się, że pomimo ciężkich okoliczności zdążył przekazać bardzo dużo mądrości, uchylić rąbka tajemnic dotyczących prywatności, a przez całą karierę niesamowicie tego aspektu pilnował, unikając powszechnego „celebryctwa”. Człowiek rodzinny, uwielbiający dzieci oraz wnuki, tęskniący za zmarłą żoną, będącą latami jego ostoją. Pięknie o niej opowiadał. Jaros skonstruowała ciekawy sposób prowadzenia narracji, dzięki temu bliżej poznajemy nie tylko głównego bohatera książki, ale też środowisko aktorskie, z zaletami oraz przywarami. To także spojrzenie na kilka różnych epok, mnóstwo fantastycznych anegdot. Duży plus za samo wydanie (okładki z tej serii są absolutnie świetne, ukłony w stronę wydawnictwa), uzupełnione o zdjęcia z planów filmowych, teatralnych, bo i teatr, nomen omen, grał arcyważną rolę w karierze pana Franciszka. Wspaniała lektura, wzruszająca, dowcipna, która ostatecznie pozostawia nas z refleksją, że przecież właśnie taki był „Gustlik” — idący przez życie z ogromnym poczuciem humoru, nawet wtedy, gdy wiał mu wiatr w oczy. Zostawił po sobie znakomity dorobek artystyczny, lecz również wpływ na wielu ludzi, jego wierną widownię. Napisana przez Magdalenę Jaros biografia uświadomiła mi, iż, mimo smutku, mamy obowiązek wspominać pana Franciszka z radością, którą tak długi czas między nas dzielił. Cieszę się z możliwości lepszego przyjrzenia się sylwetce mężczyzny będącego po prostu wzorem, wzorem pięknego człowieczeństwa. Proszę wierzyć, to żadna laurka, tylko szczera prawda, a warto o niej głośno mówić.