Ulica Szpiegów

Obawiałam się trochę, że Mick Herron w czwartym tomie cyklu szpiegowskiego "Slough House" osiądzie nieco na laurach, co w seriach często się zdarza. A on co? Poszybował w górę niczym orzeł! W moim odczuciu ten tom jest najciekawszy, najbardziej intrygujący i wysmakowany z dotychczas wydanych. Jednym słowem NAJ! Tym razem podążając za przegrywami brytyjskiego wywiadu, zwanymi kulawymi końmi sięgniemy nie tylko odległej przeszłości związanej z niedawnym brutalnym zamachem terrorystycznym w centrum handlowym, nie tylko poznamy co kryje się za projektami Zimny trup i Kukułka, ale dowiemy się też jak wywiad podchodzi do emerytowanych szpiegów skrywających wiele tajemnic, których ujawnienie nadal mogłoby okazać się niebezpieczne. Bo z tą emeryturą różnie bywa. Jeden będzie wędkował nie wadząc nikomu, drugi, jak legenda kontrwywiadu z czasów zimnej wojny i dziadek Rivera Cartwrighta zacznie popadać w manię prześladowczą i tracić pamięć. Przeszłość miesza mu się z teraźniejszością, zdaje się, że nadal w niej żyje wszędzie węsząc spisek. Czy Stary Drań może stać się zagrożeniem dla siebie, innych i co najbardziej boli MI5 dla bezpieczeństwa tajemnic zmagazynowanych w jego głowie? Oczywiście nadal bohaterowie w postaci genialnie obrzydliwego, ale błyskotliwego i lojalnego wobec swojej trzódki Jacksona Lamba, czy Rivera Cartwrighta bawiącego się w agenta 007 są motorem napędowym tej powieści, jednak tym razem autor stworzył fabułę tak porywającą i poprowadził ją tak nieprzewidywalnie, że chapeau bas (francuski zwrot nieprzypadkowy 😉). Wywołał efekt wręcz piorunujący! Jeśli dodać do tego znakomity brytyjski humor i atmosferę najlepszej szpiegowskiej intrygi otrzymujemy powieść idealną! A po tak wysoko postawionej poprzeczce jestem ogromnie ciekawa czym autor zaskoczy nas w kolejnej części cyklu „Slough House”.

Kulawe konie ze Slough House znów w akcji. Co się dzieje ze szpiegami, którzy tracą rozum? Czy jest dla nich dom starości, aby nie rozpowiedzieli wszystkim o tajnych danych? Na takie pytania musi znaleźć odpowiedź River, wnuk Davida Cartwrighta, tajnego agenta z czasów zimnej wojny i szarej eminencji MI5. Jednak najpierw musi zająć się eksplozją do której doszło w zatłoczonym centrum handlowym. O "Slough House" słyszałam wiele pozytywnych opinii jednak nie po drodze mi było, aby ją przeczytać. Na szczęście się to zmieniło i… wooooow! Już wiem o co chodzi z fenomenem tej serii! Każda z książek to teoretycznie inna historia, ale razem tworzą świetną całość, która zapada w pamięci. I o dziwo sądzę, że nawet będę do niej chętnie wracać co rzadko się zdarza. „Ulica szpiegów” to naprawdę porywająca szpiegowska historia, która porywa czytelnika w wir przygód i sensacji na najwyższym poziomie. Dzieje się tutaj wiele, a prym wiodą dwa główne wątki, które zgrabnie się ze sobą splatają tworząc spójną całość. Nie zabrakło tutaj także iście brytyjskiego czarnego humoru, który może i jest specyficzny, ale przeze mnie tak uwielbiany. Bohaterowie są wykreowani na najwyższym poziomie. Nie brakuje w nich ludzkich cech osobowości, ogromu charyzmy i odwagi. Nie ma co owijać w bawełnę. „Ulica szpiegów” to świetna książka i genialna kontynuacja serii. Jeżeli zdecydujecie się na jej przeczytanie to wątek Cartwrighta porwie Was w pasjonującą podróż. Mnie ta książka kupiła i cieszę się, że mogłam ją przeczytać. Zabierajcie się za lekturę :)

„Ulica szpiegów” to już czwarte moje spotkanie z odrzutkami MI5, potocznie nazywanych kulawe konie. Już na samym początku mamy bombę i to w dosłownym znaczeniu. Zamachowiec samobójca wysadza się w centrum handlowym a śledztwo rozpala do czerwoności agentów w Regent’s Park, tymczasem w Slough House, życie toczy się jak zwykle spokojnie. River Cartwright martwi się o swojego dziadka, który ma zaniki pamięci i momentami nie poznaje nawet swojego wnuka. Jednak co gorsze zaczyna zdradzać tajemnice z dawnych czasów. Dla takich emerytów MI5 ma specjalny pakiet emerytalny, by na zawsze już zamilkł. Na tym zakończę zdradzać szczegóły fabuły, by nie zdradzać Wam dużego zaskoczenia. Nadmienię jedynie że oba wątki łączą się ze sobą i ponownie w Regent’s Park będą tacy, którzy bardziej martwić o swój tyłek niż o swoich agentów. Nowa książka Herrona to mistrzowska powieść szpiegowska i poraz kolejny autor udowodnił, że siła jego historii to nie tylko znakomicie utkana intryga ale wykreowane postacie oraz ich wzajemnych relacji. Niewątpliwie jedną z najlepszych postaci jakie ostatnio spotkałem jest Jackson Lamb, który mimo że nie wzbudza sympatii u swoich pracowników, momentami zachowuje się jak drań, burak cham z typowym dla siebie ordynarnym poczuciem humoru. Niewątpliwie jest on sercem i duszą całej tej serii. Jednego czego nie można mu zarzucić to honor i lojalność wobec swoich odrzutków. To co mi się podoba we wszystkich bohaterach tej serii, to fakt że wszyscy są zwyczajnymi ludźmi, z problemami i nie mają nic z Jamesa Bonda. Książka jak przystało na powieść szpiegowską, znakomicie ukazuje świat angielskiego wywiadu, pełnych teorii spiskowych, tajemnic i brudów zamiecionych pod dywan. W tej części autor pokazał, że jest wnikliwym obserwatorem ludzkiej psychiki, a jego obraz walki Davida Cartwrighta z demencją w jakiś sposób udaje się być zarówno przejmującym, jak i zabawnym. Ta książka jest mieszanką inteligentnej, skomplikowanej tajemnicy okraszonej znakomitym brytyjskim czarnym humorem. Są momenty niedowierzania, wzdychania a nawet niedowierzania po czym i tak wszystko sprawdzi się do salwy śmiechu. Jeśli dodamy do tego liczne zwroty akcji, znakomitych bohaterów to już wiemy że mamy coś więcej niż tylko kolejna książkę szpiegowską. Z tym że ta powieść szpiegowska to jest tylko z nazwy bo sporo tutaj innych gatunków literackich. Z jednej strony jest mrocznie, inteligentnie i realistycznie a z drugiej bardzo dowcipnie. Jeśli nie znacie tej serii to ja wam ją polecam. Nudny nie zaznacie.