Uśmiech Nike / Mamiko

DrzwiDaremnie zerkasz w puste drzwistado naznaczone epidemiąprześliznęło się niczym wążkusząc celamiporzucając w studnie środkiskrupulatnie zbierane przez ciemną głębięwoda miarowo kapiewyblakła koszula przypominao upływie czasutulisz się do poduszkiw twoim śnie zabrakło zegarówwięc możesz do woli przelewać łzyby wrócić ponowniePatrzysz w stronę drzwiniechlubne kontury wzbudzają gorzki smakz długą brodą ze srebrnymi włosamiwychwytujesz brzmienie dzwonkaco rusz zawiadamia o nowym gościunowy uśmiech w nowych drzwiachnie ma lepszych dninie ma lepszych nocynie ma lepszych znajomychsą i to wystarcza w pełnimimo że wiszą nad nami od czasu urodzindoceniamy okryte urokiemgwiazdy na niebie, aby po czasiemóc dostrzec estetykępodobną do wzorów tęgich matematykówtrzeba wyłowić z oceanu wiecznościpotrzebną ilość czasuPiotr BorowskiMuzyka i literatura to dwa płuca, którymi codziennie oddycham. Lubię pracę fizyczną. W młodości ostatnie poty wyciskałem na ringu. Przez około dziesięć lat trenowałem sztuki walki. Na zawodach odnosiłem zwycięstwa i porażki. Kocham góry, gdyż mają coś z mistycyzmu. To, co tworzę, ubierając w słowa pisane, daje mi poczucie spełnienia. Bardzo cenię sobie wartości chrześcijańskie. Są one dla mnie jak busola. Wskazują mi w tym niepewnym świecie to, co ma priorytetowe znaczenie. Z natury jestem samotnikiem. Jednak nie unikam kontaktu z drugim. Chętnie wychodzę z inicjatywą, gdy ktoś potrzebuje wsparcia. Uważam, że dzisiejszy świat oparty będzie nie na rywalizacji i walce. Widzę tendencje do współpracy przeplatanej empatią.