W dolinie Narwi (Nie)pokorna wdowa

,,Wieści z Warszawy nie należały ani do miłych, ani do tych, nad którymi nie warto się pochylić. Potwierdzały jedynie to, czego spodziewał się od dawna. Musiał odnowić zerwane jakiś czas temu znajomości i dyskretnie rozpocząć śledztwo. Podejrzewał, że za śmiercią ojca kryła się tajemnica, ale skupiony na własnej rozpaczy nie podjął do tej pory żadnych kroków w kierunku jej rozwikłania". To już tom czwarty mojej ulubionej serii ,,W Dolinie Narwi" i moja ukochana autorka ponownie mnie zaskoczyła. Uwielbiam jej bohaterów, którzy wciąż coś knują, mają wiele podejrzeń i w sekrecie pragną rozwikłać trapiące ich serce zagadki. Są inteligentni, może dlatego tak bardzo ich polubiłam. Lubią wyzwania i nie boją się im sprostać. Jeśli kiedyś byli lovelasami, jak nasz Robert Ostrowski, to otwarcie się do tego przyznają. Jak zauważycie w cytacie, będzie on napiętnowany przez własne sumienie i umysł, gdyż śmierć jego ojca nie daje mu spokoju. Powiedzmy, że w trakcie swoich tropów nie spotka go zawód, gdyż zapozna się z pewną wdową, której teściowa jest prawdziwym katem. To jakby bajka o kopciuszku i złej macosze, gdzie kiedy bliżej pozna Natalię ujrzy jaka jest dobra i cudowna. Kobieta z duszą na dłoni, która będzie się ukrywała za skromnymi spojrzeniami. Zbratają się na tyle, by wspólnie pójść wcześniej obranym przez niego tropem. ,,Rankiem następnego dnia, kiedy Natalia czekała na Roberta w jego salonie, miała okazję zobaczyć wracającego z kuchni majora zamroczonego alkoholem i rozebranego do połowy, z jej własnym rogalikiem w dłoni". Nawet zacny, aczkolwiek pijany mężczyzna nie zapominał, by chwalić jej wypieki, które niejednokrotnie służyły do wyciągania ważnych dla nich informacji. Musiałam o tym wspomnieć, gdyż oprócz napiętej atmosfery doznacie nagłego chichotu wychodzącego z waszych ust, gdyż sytuacje będą tego wymagały:-[) O tej pozycji można pisać bez końca, tym bardziej, że będzie was ciekawiło kim tak naprawdę był zmarły mąż Natalii. Robert zwraca się i traktuje Natalię z szacunkiem, co bardzo mi się podobało. Rozpływałam się przy niej...

„(Nie)Pokorna Wdowa” to czwarta część z serii „W dolinie Narwi”. Autorka ponownie zabiera nas do Kamiennego Domu, posiadłości Roberta Ostrowskiego. Brata zadziornej baronówny, którą poznaliśmy w pierwszej części. Martal – starzec, który opiekuje się posiadłością Roberta, namawia go by w końcu znalazł sobie żonę. Niegdyś hulaka i uwodziciel, teraz żołnierz dręczony koszmarami, nie śpieszy się by stanąć na ślubnym kobiercu. Jego ojciec wiedział jednak jak zmusić syna do ożenienia się. W testamencie zastrzegł, że jeśli nie znajdzie sobie żony w ciągu trzech lat, a w ciągu kolejnych pięciu nie spłodzi syna to zostanie bez środków do życia. Co na to sam zainteresowany? Natalia to kobieta, której mąż zmarł. Obecnie mieszka z Panią Walewska, zrzędliwą teściową, która o wszystko ma pretensje do synowej. Jaki ma w tym cel? Natalia to dziewczyna, która kocha kwiaty i ogród, ale również potrafi świetnie gotować i uratować służącą z niejednej kuchennej opresji. Do stolicy postanawia udać się nasz baron, by rozwiązać zagadkę śmierci ojca. I to właśnie w Warszawie drogi Roberta i Natalii splatają się. Młodzi łączą siły i wspólnie próbują odkryć tajemnicę z przeszłości. Ślady prowadzą ich do zmarłego męża kobiety, Dawida. W co mężczyzna był zamieszany? I czy Robert powieli los obu zmarłych mężczyzn? Kto czytał poprzedni części sagi ten wie, że autorka potrafi wykreować wspaniale bohaterów. Kobiety, które mają charakterek i nie dadzą sobą rządzić. Mężczyzn – silnych, zdecydowanych a jednocześnie słabych, jeśli chodzi o podatność na piękno kobiece. Ta mieszkanka charakterów bywa nie raz zabawna i romantyczna. Bardzo podoba mi się styl pisania Pani Uli Gajdowskiej. Z jednej strony lekki i zabawny, ale z drugiej strony autorka potrafi dostarczyć nam również wielu emocji. (Nie) Pokorna Wdowa to połączenie romansu i powieści przygodowej z elementami kryminału. Myślę, że każdy z tej książce, jak również w całej serii znajdzie coś dla siebie. Polecam!