W szponach

"W szponach" to najnowszy i najlepszy thriller psychologiczny Izabeli Janiszewskiej.  Autorka się w tańcu nie pier... i od razu wrzuca nas na minę. A mianowicie jesteśmy świadkami niesamowicie trudnej i wywołującej bezsilność sytuacji (czego szczególnie nie znoszę), gdy Julia i Adam zostają napadnięci po wyjściu z restauracji wieczorową porą. Kończy się to tragedią. Dwadzieścia lat wcześniej brutalną napaść i gwałt przeżywa też czternastoletnia Hela.  Akcja toczy się dwutorowo i obie perspektywy są szalenie intrygujące, zwłaszcza że autorka wprowadziła pewien element grozy, będący wynikiem nie do końca możliwych do wyjaśnienia sytuacji. Czyżby pojawić się tu miały elementy paranormalne? Bardzo lubię takie zajawki, szczególnie gdy na końcu okazuje się, że demony nie istnieją i to ludzi należy się bać. To, co dzieje się wokół sześcioletniego Benia, budzi duży niepokój i rodzi wiele pytań. Kim jest jego "niewidzialny" przyjaciel? I czy istnieje jakiś związek z tragicznymi wydarzeniami sprzed dwudziestu lat? Okazuje się, że sieć powiązań jest po mistrzowsku utkana, a zakończenie tej historii rozkłada na łopatki. Jednym słowem: arcyku*wadzieło! 

Być może jestem monotematyczna, ale lubię sięgać po książki autorów, którzy kojarzą mi się z wysokim poziomem. Wiem wtedy, że jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że się nie zawiodę. Czy tak było też i w tym przypadku? 'Wtedy za oknem pod wiatą na drewno dostrzegła coś, co spowodowało, że szepnęła: O mój Boże!' Julia wraz z synem Beniaminem przeprowadzają się do domu na przedmieściach po śmierci męża kobiety. Chłopiec nie potrafi sobie poradzić ze stratą ojca i opowiada historie o swoim nowym przyjacielu. Z początku wszyscy myślą, że to wymyślona przez Beniamina postać, jednak wiele wydarzeń sugeruje, że może być inaczej. Tym bardziej, że niektóre z nich mogłyby być naprawdę tragiczne w skutkach. Kim jest tajemniczy znajomy chłopca i dlaczego praktycznie tylko on go widzi i z nim rozmawia? Poznajemy historię z perspektywy zarówno Julii w czasie teraźniejszym, jak i z przeszłości opowiedzianą oczami tajemniczej osoby. Całość dzięki temu nabiera bardzo tajemniczego klimatu. Nie wiemy jakie tak naprawdę i czy w ogóle jakiekolwiek są powiązania pomiędzy przeszłością i teraźniejszością. Do tego wszystkiego dochodzi mały, zagubiony po śmierci ojca chłopiec. Czy dziecku można wytłumaczyć śmierć jednego z rodziców? Oczywiście były takie próby, jednak Beniamin upiera się, że ma przyjaciela, który namawia go do złych rzeczy. I pojawił się on dopiero w momencie przeprowadzki do nowego miejsca. Co więcej, nie lubi Julii i tym samym nie chce się jej pokazać. Czy to jest możliwe? Czy może chłopiec w ten sposób radzi sobie z tą ogromną stratą? 'Nie potrafił odgonić myśli, że to, co wydarzyło się tej nocy, było jak pchnięcie pierwszej kostki domina. Tej, która zapoczątkuje katastrofę.' Nie zawiodłam się. Autorka to pewnik i jej książki można brać w ciemno. Obok wciągającej i czasem skomplikowanej zagadki mamy świetnie wykreowanych bohaterów i rozbudowaną warstwę psychologiczną. Naprawdę dobrze się to czyta, nie da się odłożyć książki na bok. Polecam zarówno tę, jak i wszystkie poprzednie książki. Nie zawiedziecie się! 'Trudno pogodzić się z tym, ze kiedy brakuje pewnych elementów układanki, nie można już poskładać całego obrazka. Na zawsze pozostanie niekompletny.'

Przeczytałam niemal wszystkie książki Izabeli Janiszewskiej i każda kolejna powieść jest potwierdzeniem Jej mistrzostwa zarówno w budowaniu napięcia, jak i w budzeniu trudnych, głębokich emocji. Emocji, które trzymają nas w tytułowych szponach jeszcze długo po przewróceniu ostatniej strony. Nie inaczej jest w najnowszej powieści Autorki, która prowadząc czytelnika dwiema liniami czasowymi, współczesną i końca lat dziewięćdziesiątych, funduje mu strzępy obrazu malowanego czarną i czerwoną kredką. Obrazu kipiącego złem, wściekłością, nienawiścią i chęcią zemsty. Obrazu wypełnionego krzywdą dziecka, wyrzutami sumienia, bezsilnością i poczuciem straty. A to ostatnie uczucie odmieniane przez wszystkie przypadki począwszy od utraty najbliższej osoby, samego siebie, swojego poukładanego życia, po poczucie bezpieczeństwa boli najbardziej. Autorka skąpo dzieli się z czytelnikiem informacjami, a niedopowiedzenia dodatkowo budują napięcie i niepokojący, mroczny klimat tej powieści. Zarówno wątek brutalnie zgwałconej przed laty dziewczynki, jak i, jak się wydaje, uciekającego w zatrważającą fantazję po śmierci ojca sześcioletniego chłopca budzą ciarki i pytania o punkt styczny obu historii. Każda z nich zdaje się być zapalnikiem, który odpalony może doprowadzić jedynie do wybuchu. Trudno zrzucić z siebie ładunek emocji, którym przygniata czytelnika Autorka, bo wobec krzywdy dziecka nie da się przejść obojętnie podobnie jak wobec potworów, które ją wyrządzają. Świadomość ulotności i kruchości budowanej przez każdego z nas bezpiecznej przystani, którą może zburzyć jedno niespodziewane trzęsienie ziemi nie pomaga. Bo nawet jeśli uda się ją odbudować, to nigdy nie będzie taka sama. Pozostanie w szponach przeszłości i strachu o przyszłość. Autorka, choć ukazuje nam pełen obraz tej historii, to pozostawia nas z niepokojem i poczuciem nadciągającego zagrożenia. I właśnie takich emocji szukam w thrillerach!