Wada

Niektórzy twierdzą, że to nuda, inni, że brakuje akcji, że co za komisarz z tego Grossa, jak on tylko jeździ i myśli, zamiast działać... Gdybym czytała recenzje książek przed tym, zanim sama przeczytam, często bym coś przegapiła. Z gustami się nie dyskutuje i każdy ma prawo do własnego zdania: mnie się książka Roberta Małeckiego "Wada" podobała. Może dlatego, że byłam wychowana na poruczniku Columbo, który jak wiadomo, tylko chodzi i myśli, a jeszcze cały czas opowiada o swojej żonie, której w zasadzie nie poznajemy. Bernard Gross przypadł mi do gustu ze swoimi wszystkimi wadami, traumami, rodziną, której nie ma i z tym, że nie potrafi sobie ułożyć życia ani w domu ani w pracy. Jakiś taki ludzki jest z tym wszystkim. Ma się facet z czym mierzyć. Sama fabuła też mi się spodobała: teoretycznie jest miejsce zbrodni, są ślady w namiocie i w leśnym gąszczu, ale trupa nie ma, jaki więc prowadzić śledztwo, kiedy nie wiadomo, kogo zabito i nawet snucie różnych teorii nie pomaga. Do tego jest jeszcze sprawa zaginięcia matki i niemowlaka sprzed 30 lat. Bardzo zagmatwana i tajemnicza, w której też brakuje punktów zaczepienia. Gdzie szukać? Trzeba dobrze pomyśleć, co robi komisarz Gross, bo tak naprawdę od działania ma m.in. Skałkę. Żeby jeszcze bardziej skomplikować mu życie, zostaje mianowany szefem wydziału kryminalnego. Akcja płynie jak woda, powoli, czasem zmieniając bieg, czasem przyspieszając, ale bez nerwowych ruchów. Pokazując pięknie wady: pazerność, pychę, nienawiść, złość, okrucieństwo. Bernard Gross nie zabiega o uznanie, lubienie, ale okazuje się, że ma wiernych przyjaciół i przyjaciółki. Ja zostanę jedna z nich i z przyjemnością przeczytam kolejną część, sprawdzając, co w jego życiu się zmieniło, czy uda się na emeryturę, a może nie będzie mógł przestać rozwiązywać zagadek. Do zobaczenia Panie Komisarzu już 8 maja przy okazji premiery wznowieniowej kolejnego tomu.