Whistleblower

Whistleblower to książka która opowiada o pięknie zapakowanym kłamstwie które odbija się na wielu płaszczyznach. A przy tym zostawia nam margines na własne przemyślenia. Autorka w sprytny sposób wplata w fabułę inne sprawy, które zawsze wydawały się nie znaczące a po tej książce nabrały zupełnie innego znaczenia. "Czułam się niczym kostka domina w szeregu". Laurel jest dziennikarką, a przynajmniej stara się nią być. Nieoczekiwanie dostaje za zadanie opisać trenera futbolu którego uwielbiają wszyscy. Choć początkowo wydaje się, że sprawa nad którą pracuje zamyka się jedynie na jego wcześniejsze problemy z alkoholem to okazuje się że jego nadużycia są znacznie większe niż mogła się spodziewać. I tak rozpoczyna się śledztwo, które odkryje więcej niż można było przypuszczać... "Straszne tajemnice potrafią zniszczyć człowieka od środka". Książka skupia się nie tylko na tym czego ukochany trener uczelni się dopuścił ale pokazuje też ciemną stronę wywyższania sportu ponad wszystko inne. W fabule nieraz podkreślono, że futbol przynosi największe zyski więc to na nim skupia się uczelnia, zabierając innym działom fundusze. A przez to cierpią najbardziej studenci. Czyli sport choć wydaje się świetny, niesie za sobą wiele poświęceń z wielu stron, nie związanych ze sportem. "Wspięliśmy się na wzgórze tylko po to, by z jego szczytu ujrzeć rozciągający się przed nami cały górski łańcuch". Główna bohaterka jest z Meksyku. W fabule niejednokrotnie podkreślano rasizm i to jak osoby nie do końca "białe" są traktowane przez innych. W śledztwie które prowadzi Laurel pomaga jej Bodie St. James jeden z czołowych zawodników w drużynie. Choć na początku broni trenera to z czasem zauważa, że to co uważał za dobroć serca okazuje się jedynie inwestycją. Ale dzięki temu widzimy dwie strony medalu i to jak trudno czasem zmienić zdanie o kimś kogo wydaje się, że dobrze znamy. " -Bodie, możesz powiedzieć co oznacza dla Was to zwycięstwo? - Wszystko. Naprawdę wszystko". Whistleblower jest książką, która wciąga od pierwszych stron ukazując nowe oblicze sportu, ludzi uważających się za lepszych przez kolor skóry a także próbę przekazania prawdy. Przez jeden artykuł życie Laurel z niewidzialnej staje się pełne różnych nieprzyjemnych zdarzeń. Ale mimo tego ma przy sobie przyjaciół, a nawet znajduje nowych. Książka stawia na rozwiązanie problemów, które często są zamiatane pod dywan dla większych zysków i próbuje pokazać nam walkę o samych siebie. Polecam~

Autorka na samym początku zaprasza nas do śledztwa, przez co ciężko się oderwać od lektury. Rozdziały są tak skonstruowane, że można czytać bez przerwy. Czy podejrzany nauczyciel jest tak naprawdę niewinny? Jeśli nie, to w jaki sposób zdobyć dowody obciążające bez ryzykowania swojej kariery na uczelni i bez utraty przyjaciół? Kiedy w grę wchodzi bardzo popularny i poważany mężczyzna, który trzyma w szachu wiele osób, można się spodziewać wyłącznie ciężkiej przeprawy i zwątpienia. Bo czy prawda w ogóle jest tyle warta? Fakt, że bohaterka jest młodą studentką, a nie np. doświadczonym przez lata policjantem, sprawił, że bardzo łatwo było mi z nią sympatyzować. Autorka jednocześnie potrafi pobawić się różnymi schematami, widać, że dokładnie przemyślała swoje wybory. Czy to przypadek, że Laurel spotyka się z chłopakiem, który jej się podoba, akurat podczas wykładów na temat zdrowia seksualnego człowieka? Rozmawiają, a w tle profesor tłumaczy, jak chronić się przed chorobami wenerycznymi. Trochę to zabawne, ale też daje nam do zrozumienia, że bohaterowie są młodzi i ich hormony buzują. No i łączy ich oczywiście śledztwo w sprawie molestowań. „Whistleblower” stoi trochę w rozkroku, osadza się na niepewności i to jest w tej książce najlepsze. Koniecznie chciałam czytać dalej, aby dowiedzieć się, jak cała sprawa się zakończy. Wypada czy nie wypada? Żart czy molestowanie? Swobodne beztroskie życie czy poruszanie bolesnych tematów? On jest moim przyjacielem czy wrogiem? Jak to w życiu, nie zawsze można czy powinno się zachować neutralność i często ciężko znaleźć złoty środek. Jednocześnie powieść czyta się szybko i łatwo jest się wczuć w studencki klimat. Autorka w posłowiu przyznaje, że zaczęła pisać z zamiarem stworzenia lekkiej i przyjemnej powieści, która pozwoli czytelniczkom i czytelnikom na chwilę wytchnienia. Z czasem okazało się jednak, że dotknęła czubka góry lodowej. Ostatnie rozdziały były bardzo emocjonujące, wszystkie wątki pięknie się domknęły, a ja odkładałam książkę ze łzami w oczach. Polecam bardzo jako świetną, wciągającą, dostarczającą rozrywki, ale też pożyteczną lekturę.

Słyszeliście kiedyś określenie MIZOGINIA? Wiecie czym ona jest? W wielkim skrócie chodzi o nienawiść, pogardę czy uprzedzenie wobec kobiet i dziewcząt. Może się ona objawiać na naprawdę wiele sposobów jak chociażby wykluczenie społeczne, dyskryminacja ze względu na płeć, wrogość, androcentryzm, patriarchat, uprzywilejowanie mężczyzn, poniżanie kobiet, pozbawianie kobiet praw obywatelskich, przemoc wobec kobiet i uprzedmiotowienie seksualne… Mizoginia była, jest i to od nas, społeczeństwa, zależy czy będzie. Dlaczego do niej nawiązałam? Ponieważ jest to jeden z wielu ciężkich wątków jakie możemy spotkać w książce Kate Marchant „Whistleblower”. Tak jak wspomniałam fabuła nawiązuje do ciężkich wątków takich jak: napaść na tle seksualnym, gwałt, zastraszanie, przemoc fizyczna i psychiczna, czy już wcześniej wspomniana mizoginia. Jak na pozycję z Wattpada to muszę przyznać, że jestem pod ogromnym wrażeniem. Jest tam stosunkowo mało tak dobrych powieści, które poruszają ważną tematykę. Dlatego „Whistleblower” zdecydowanie wyróżnia się na ich tle i to oczywiście w pozytywnym znaczeniu. Jednak nie możemy zapominać, że jest to książka z gatunku YA. W związku z tym Autorka nie pominęła typowo studenckich wątków, a i wplotła w całość kilka komediowych scen czy nawet wątek romantyczny. Pozwoliło to utrzymać swego rodzaju balans pomiędzy rozrywką, a poważnymi tematami. Podoba mi się, że książka ta pomimo tego, że daje do myślenia i opowiada o krzywdzie to nie przytłacza ona czytelnika. Całość jest napisana w taki sposób, że powieść tę można traktować bardziej jako coś lekkiego i przyjemnego do przeczytania w wakacyjny, letni wieczór. „Whistleblower” to naprawdę bardzo dobra książka o wierze w siebie i o tym, że trzeba głośno mówić o złu, które nas otacza. Ta powieść to dla mnie troszeczkę powrót do studenckich czasów, których momentami bardzo mi brakuje :) Polecam z całego ♡ Uwierzcie, że „Whistleblower” zdecydowanie ma w sobie „to coś”.