Wiatr

"Wiatr" Jozefa Kariki. Jozef Karika to jeden z moich ulubionych pisarzy bezkrwawej grozy. „Szczelina” i „Ciemność” to dla mnie numer jeden! W tych książkach jest coś, co powoduje podskórnie wyczuwalny niepokój, narastający i wybuchający w finale. Czy „Wiatr” dał mi to czego oczekiwałam? I tak i nie... Zaczyna się bardzo tajemniczo, jak to u Kariki. Na opuszczonym parkingu całkiem przypadkiem zatrzymuje się mężczyzna o dość poukładanym i nudnym życiu. Księgowy... bardzo porządny, grzeczny, nie wyłamujący się z ogólnie przyjętych ram. Znajduje porzuconą kamerę-rejestrator nagrań. Miota się czy ją wziąć, a może lepiej zostawić i mieć święty spokój? Ale ciekawość zwycięża. Nagranie jest dość niezrozumiałe – chaotyczna ucieczka nieznanego kierowcy i bardzo niepokojące zachowania, których jesteśmy świadkami. To wszystko jest takie dziwne, a niepozorny księgowy wikła się w rozwiązanie tej zagadki. Wraz z przyjaciółmi doszukuje się ciekawych powiązań między pewnym odcinkiem drogi a wiatrem, podczas którego dzieją się niewytłumaczalne historie. Czy będzie chciał sam sprawdzić co wtedy się dzieje? Czy jego przyjaciele będą tam razem z nim? Książka mimowolnie niesie nam wiele informacji o słowiańskich zabobonach, o niszczycielskim wpływie wiatru halnego na ludzką psychikę. Autor wprowadza nas w nadprzyrodzony świat, który według trójki przyjaciół realnie stąpających po ziemi nie istnieje. Chcą udowodnić, że nie ma żadnej Wietrznicy, złych duchów czy demonów. Czy zwykła staruszka w czerni idąca poboczem drogi w czasie halnego może siać taki postrach? Może nieść strach i śmierć? To jakaś totalna bzdura... No więc jadą tam w wietrzny dzień... I… wszystko przepadło... Karika od tego momentu funduje nam emocjonalny rollercoaster. Historia nabiera tempa, a czytelnik siedzi wraz z trójką przyjaciół w małym samochodzie, szarpie się i próbuje uciec z tej niecodziennej, wręcz niewiarygodnej sytuacji. Lęk narasta, emocje sięgają zenitu. Oglądają się za siebie... Gdzie ona jest? Idzie? Goni nas? Mrok otacza nas z każdej strony, wpływa przez zamknięte okna samochodu. Czujemy to zagrożenie, które czeka na nas tuż za plecami. Prawie do końca wszystko grało. Było to, czego się spodziewałam. Jednak finał był zbyt filozoficzny, naukowy, nafaszerowany informacjami o naszej świadomości, podświadomości, światach równoległych. Jest to tematyka zupełnie poza moimi zainteresowaniami, być może dlatego mnie to nie przekonało. Przyzwyczajona byłam z wcześniejszych książek, że stanie się tu coś co mnie dobije, a zamiast mocnego zakończenia całe budowane napięcie uleciało. Prócz tej końcówki oceniam książkę na wysokim poziomie. Jeśli dodatkowo lubicie tematy „rozgryzania” ludzkiego umysłu to na pewno nie pożałujecie czasu spędzonego z tą książką. A! I jeszcze jedna rada podczas wyjazdu w góry! Nie zaglądajcie w oczy staruszce w czerni wędrującej poboczem ;) Ktoś da się namówić na tę podróż w góry w wietrzną pogodę?