Widzialna ciemność

,, Zbliżało się ku nim dziecko. Ujrzeli je wyraźnie, kiedy ominęli nowo powstałą wyrwę. Chłopiec był nagi i wielokilometrowa jasność oświetlała jego postać ze wszystkich stron. " Przed wami książka, której wydarzenia są wręcz namacalne. Rozpoczyna się opisem ogromnego bombardowania świata, gdzie tak naprawdę nie ma miejsca na jakiekolwiek życie. Miejsce to zostało starannie opróżnione pod względem dzieci i rodzin, dlatego początkowa ludzka sylwetka w ogniu bomb wydaje się być jedynie wyobrażeniem. Autor opisuje nam drastyczne sytuacje, kiedy to nawet rzeczy pod wpływem ognia zdawały się poruszać, a nie były osobą, która potrzebowała pomocy. Jego styl przekazywania swojej wiedzy, a także wydarzeń jest niemal majestatycznie wyważony, jakby wzniesiony na wyższy szczebel inteligencji. Widać tutaj poetyckie pióro, które nie używa zwyczajnych słów czy też określeń. Następnie, kiedy jakimś cudem ktoś zauważa, że to, co widzą nie jest zwidą, tylko małym chłopcem, od razu biegną mu na ratunek. Ocalenie jego określają jako zwierzęcy instynkt przetrwania, gdyż nie krzyczy, ani nie wyraża bólu, choć jego ciało jest nagie i bardzo poparzone. Ktoś ma tutaj myśli, że takie pojawienie się znikąd powinno być czymś wielkim, tylko jeszcze nie potrafi uchwycić tej myśli na tyle, by ją rozważyć i pojąć znaczenie. O chłopcu czytamy, że długo nie mówi, a kiedy zaczyna, to nie wiadomo skąd jest, gdyż nie można rozpoznać jego akcentu. On sam jest bardzo zagubiony. Wie jak okropnie wygląda, lecz nie wie czym czy kim jest. Jego postać jest ukazana jako bardzo skrzywdzona. Mimo iż nadali mu dziwne imię, bo wcześniej był zwyczajnym numerem siedem, to jednak ludzie widzieli w nim tyko ślady po oparzeniu. Autor podkreślił tutaj jak bardzo szufladkujemy ludzi ze względu na to jak wyglądają, a nie kim są i co mogą nam oferować. Jest przy tym dość wylewny i stosuje bardzo dużo dosadnych porównań i ozdobników. Piękno miesza się tutaj z brzydotą, jakby sama postać chciała, byśmy zobaczyli jak bardzo postępujemy w życiu niesprawiedliwie. Ta opowieść jest jakby wędrówką wgłąb siebie. Nawet jak później na kartach powieści poznamy bliźniaczki, to ich wygląd wewnętrzny pokazuje jak bardzo się różnią od siebie. Jakby rzuciły nam wyzwanie mówiąc, zobacz co widzisz, a później posłuchaj nas w jak wielkim byłeś błędzie. Mamy tu poruszony temat bólu, smutku, autodestrukcji, niepewności, straty i zagubienia. Każde wydarzenie otwiera nam oczy na coś innego, zupełnie odwrotnego. Bardzo polecam do przeczytania każdemu, bez wytycznych. Sprawdza się tutaj powiedzenie, że mózg i ciało to dwa osobne byty. Można patrzeć na to samo i każde widzi coś innego. Wydana w twardej oprawie i dużym druku. Jest gruba jak powiedziałyby oczy i krótka, sprecyzowałoby ciało.

Widzialna ciemność składa się z trzech części. W pierwszej poznajemy Matty'ego, który cudem ocalał z wybuchu bomby podczas bombardowania. Przez swoje blizny wszyscy go unikają, zarówno dorośli, jak i dzieci. W miarę jak dorasta jego bezinteresowna dobroć i tajemniczość przyciągają do niego ludzi. W drugiej części śledzimy jak dorastają bliźniaczki Toni i Sophy, z których jedna wykorzystuje swoją urodę, a druga wplątuje się w przemoc oraz terroryzm. Natomiast w trzeciej części losy tych trojga oraz innych bohaterów splatają się ze sobą w interesującym finale. Z pozoru są to zwyczajne historie, ale bardzo szybko przekonamy się, że wcale tak nie jest, a Golding obnaża w powieści ludzkie słabości i wywleka wszelkie brudy... Wydźwięk książki Goldinga jest przygnębiający i mało optymistyczny. Autor pokazuje bowiem, że w każdym z opisywanych bohaterów czai się tytułowa ciemność - różne zbrodnie, krzywdy, brudy i błędy. Czytając tę książkę ma się wręcz wrażenie, jakbyśmy sami brnęli przez swojego rodzaju błoto i nie sposób się przy tym nie ubrudzić. Widzialna ciemność, podobnie jak Władca much, nie jest lekką książką, ani tym bardziej łatwą w odbiorze. Nie jestem też pewny, czy ją w pełni zrozumiałem, ale na pewno będę chciał sięgnąć po nią za kilka lat, aby przekonać się, jakie wtedy zrobi na mnie wrażenie. Sama książka ma pewne wady, momentami mogłaby być lepiej napisana, mniej chaotyczna, ale z pewnością trudno przejść obojętnie obok niej. Widzialna ciemność to interesująca, choć trudna w odbiorze powieść Williama Goldinga, autora Władcy much. To pełna zagadek historia o walce dobra ze złem, która pokazuje naszą brudną naturę, a wydźwięk książki nie jest zbyt optymistyczny.