Wiedźmy Kijowa. Miecz i krzyż

„Wiedźmy Kijowa: Miecz i Krzyż” Łady Łuziny to książka, która idealnie wpasowuje się w obecne realia pomimo, że powstała w 2005 roku. W skrócie chodzi o to, że rrzy młode mieszkanki współczesnego Kijowa spotykają się po raz pierwszy niby przypadkiem… w chwili śmierci kijowskiej wiedźmy. Niespodziewanie przejmują jej moce, co całkowicie odmienia życie każdej z nich. Wtedy zaczyna się zabawa, którą przerywają rytualne mordy o które podejrzewa się ojca jednej z dziewczyn. Powieść napisana jest dość lekkim i plastycznym językiem, który wzbudza czytelniczą ciekawość. Czuć tutaj ogromną miłość autorki do ojczyzny i cudownego Kijowa. Nasze trzy bohaterki wchodzą tutaj w magiczny świat, o którego istnieniu nie miały pojęcia, gdzie my sami możemy doświadczyć magii, intryg, niebezpieczeństw, ale i grozy. jednak przy tym nie brakuje także odrobiny humoru, który powodował że na mojej twarzy gościł uśmiech. Prawie na każdej stronie widać z jaką autorka dozą miłości i uwielbienia podchodzi do Kijowa. Do jego historii i bohemy. Dzięki temu obok wątków fantastycznych i fikcyjnych możemy poznać kawał historii, który okazuje się być niebywale ciekawy. Nawet na wycieczce z przewodnikiem nie dowiedziałam się tylu ciekawych rzeczy co z tej książki. „Wiedźmy Kijowa: Miecz i Krzyż” to książka, która pozwala oderwać się od rzeczywistości i przenosi nas w zupełnie inne miejsce. Bawi i powoduje, że możemy przeżyć naprawdę niesamowite przygody z Katią, Maszą i Daszą. Jednak nie skłamię także jeżeli powiem, że czytało mi się tę książkę z lekkim bólem w sercu. Bólem który powoduje konflikt zbrojny za naszymi wschodnimi granicami…