Wieża strachu. Prokurator Gabriela Seredyńska. Tom 3

"Wieża strachu" Przemysława Borkowskiego to trzecia już część serii z panią prokurator Gabrielą Seredyńską. Przeczytałam wszystkie trzy części i bardzo podoba mi się kierunek rozwoju tej postaci. "Wieża strachu" zmieniła moje myślenie i zaczęłam się zastanawiać nad pewnymi zagadnieniami. Co jest prawdą, rzeczywistością, a co tylko chorą wyobraźnią, halucynacją? Samotność... Co może zrobić z naszą psychiką? Czy przez to, że czujemy się osamotnieni, zamknięci we własnym świecie, możemy mieć realne projekcje odpowiadające temu stanowi umysłu? Czy może nam się wydawać, że żyjemy, normalnie funkcjonujemy, a tak naprawdę wszystko rodzi się tylko w naszej głowie? Nigdy wcześniej tego nie rozważałam. "Wieża strachu" Przemysława Borkowskiego to dająca do myślenia krwawa historia artysty malarza zamkniętego we własnym świecie. Apartament w szklanym wieżowcu, górujący nad całym miastem, obnażający wewnętrzną pustkę artysty jest miejscem, w którym odgrywa się jego dramat. Człowieka przekonanego o sile umysłu potrafiącej stworzyć alternatywny świat jakby istniał naprawdę. Dającego sobą manipulować w sposób tak perfidny, że można pogubić się w tym co jest prawdą a co kłamstwem. Tak się właśnie czułam czytając tę książkę. A autor wciąż podsycał mój niepokój dorzucając nowe wskazówki i stawiając mnie na rozwidleniu wielu dróg, którymi mogło pójść śledztwo Gabrieli Seredyńskiej. Zaskoczenie... To ciągłe zaskakiwanie czytelnika bardzo mi odpowiadało. Nasza pani prokurator w trzeciej części serii rozwinęła skrzydła. Nie była już nowatorką, ale dojrzałym śledczym. Szczegółowość i analizowanie nawet najmniejszego śladu dawało rezultaty. Przyznam, że byłam zaskoczona końcowym efektem śledztwa, zakręcona totalnie przez autora, choć takiej końcówki można się było spodziewać. Czym dla mnie jest "Wieża strachu"? Szklaną pułapką, która tak naprawdę jest stanem psychiki, wytworem wyobraźni, zobrazowaniem własnych lęków. Lęku przed życiem, przed wyjściem ze strefy komfortu, z tej szklanej klatki, którą wielu z nas sobie tworzy. "Wieża strachu" jest też trzymającym w napięciu kryminałem i mimo tego, że umiejscowiona jest tylko w nowoczesnym szklanym wieżowcu to wędruje po zakamarkach naszej wyobraźni pozostawiając wiele pytań. Bo przecież "ludzka psychika ma przed nami wiele tajemnic..." ... To był z pewnością dobrze spędzony czas i jeśli jeszcze nie czytaliście serii z Gabrielą Seredyńską to bardzo ją polecam.

Poprzedni tom serii był mocno średni i biłam się z myślami czy kontynuować przygodę z Gabrielą Seredyńską. Ciekawość wygrała i sięgnęłam po trzeci tom. Czy było warto? 'Twarz nieboszczyka zastygła w grymasie bólu. Wytrzeszczone oczy zdawały się patrzeć na nią. Kałuża krwi wokół głowy wyglądała jak czerwona aureola.' Na trzydziestym piętrze warszawskiego apartamentowca policja znajduje zwłoki kobiety i mężczyzny. Początkowo wszyscy myślą, że jest to zbrodnia małżeńska, jednak im dalej śledztwo posuwa się do przodu, tym więcej jest niewiadomych. Co wydarzyło się naprawdę? Czy prokurator Gabriela Seredyńska odkryje prawdę? Historia przedstawiona jest z perspektywy znanej czytelnikom z poprzednich tomów pani prokurator oraz jednego uczestnika krwawej masakry. I to właśnie ta druga perspektywa jest maksymalnie wciągająca. Miesza w głowie od samego początku i trzeba się naprawdę skupić, żeby nie wypaść z biegu wydarzeń. Autor robi czytelnikowi sieczkę z mózgu do tego stopnia, że wraz z bohaterem wierzymy w to, co dzieje się w jego głowie. 'Zazwyczaj zabójstwa dokonywane są pod wpływem emocji; tu ich jakby brakowało. Bardziej wyglądało to na miejsce egzekucji dokonanej przez grupę przestępczą lub skutek jakiegoś dziwnego rytuału.' Pokręcona i jednocześnie tajemnicza historia z tłem bardzo psychologicznym. Czytając musiałam być w pełni skupiona, aby to mi się wszystko w głowie nie pomieszało. Po drugim tomie autor wrócił z taką petardą, że ani trochę nie żałuję lektury. Zdecydowanie polecam! I jeśli nie zależy wam na wątkach obyczajowych głównym bohaterów to można czytać tę część bez znajomości poprzednich. 'Póki nie wie się czegoś na pewno, można żyć, jakby się tego nie wiedziało.'

Na pierwszy rzut oka najczęściej wydaje się nam, że dostrzegliśmy wszystko co najważniejsze. To przekonanie zostaje najczęściej podważone gdy zauważamy nowy detal jaki wcześniej nam umknął. A jeśli był jeden to może są i inne? Szczegóły mają znaczenie, nawet jeśli początkowo zostały pominięte, rzucają czasem zupełnie nowe światło na znany już obraz … Luksusowy wieżowiec z ekskluzywnymi apartamentami. Zdawałoby się, że jego mieszkańcy znają jedynie słowo sukces, a ich życie usłane jest przysłowiowymi różami. Jak więc to możliwe, że ta kosztowna oaza stała się miejscem zbrodni? Na to pytanie musi znaleźć odpowiedź prokurator Gabriela Seredyńska, lecz jeszcze nim dobrze zabrała się za jej szukanie pojawiają się nowe niewiadome. Mieszkanie nie od razu zdradza tajemnice, jakie doprowadziły do zabójczego w skutkach finału. Zbrodnia małżeńska? Wszystko wskazuje na właśnie ten, nie inny, scenariusz, ale czy faktycznie wydarzenia miały taki przebieg? Kolejne odkrycie burzy ten prosty, chociaż krwawy, schemat. Co więc zdarzyło się w apartamentowcu? Sprawę komplikuje niespodziewany świadek, a raczej jego zeznania. Pani prokurator dostaje do akt kolejne ślady i poszlaki, lecz nie rozjaśniają one niczego, wprost przeciwnie gmatwają i tak już skomplikowane śledztwo. Jedno jak na razie jest pewne, są ofiary, cała reszta ukryta jest pod pozorami i fasadą egzystencji, będącej jednym wielkim znakiem zapytania. Kto i dlaczego zabił? Tę zagadkę krok, za krokiem, na czynniki pierwsze rozbiera Seredyńska, jaki będzie tego efekt? Centrum Warszawy, gdzie zawsze jest ruch i nic nie umknie uwadze innych. Nic poza zbrodnią, która została dokonana w luksusowym apartamencie. „Wieża strachu” z pewnością jest mistrzowsko wykreowanym thrillerem, lecz jednocześnie ma w sobie nowoczesną gotyckość. Z początkowo prostego śledztwa wyłania się skomplikowana układanka, w jakiej pierwsze elementy są zwodniczo proste i to wzbudza podejrzliwość, jak najbardziej uzasadnioną. Przemysław Borkowski dorzuca kolejne jej fragmenty, jakie burzą wcześniejsze teorie i podważają przypuszczenia czytelników. To, co jeszcze przed chwilą było pewne za moment już takie nie jest, do tego dochodzi cień oniryzmu, lecz jedno jest coraz mocniej widoczne – śmierć, będąca wynikiem zbrodni. Jaki jest jej motyw? Główna bohaterka nie ustaje w wysiłkach by dotrzeć do prawdy, lecz czy uda się do niej dotrzeć? By ją odsłonić trzeba się przedrzeć przez dowody, słowa wypowiedziane i te zamaskowane niedopowiedzeniami. Podobno w szaleństwie jest metoda, lecz czy w tym przypadku także? „Wieża strachu” skupia jak w soczewce współczesność z jej problemami i iluzjami, którymi karmi nas rzeczywistość i w jakiej aż nazbyt często gustujemy. Do czego to prowadzi? Przemysław Borkowski odpowiada czynami bohaterów, decyzjami jakie podejmują oraz finalnie tym, do czego prowadzą.

„Myślisz, że to możliwe? (…) Żeby naprawdę nie wiedzieć, czy to, na co patrzymy, jest prawdą, czy nie?”. „Warszawski Manhattan” – osiedle ekskluzywnych apartamentowców, szklanych wież z widokiem wartym fortunę. A wśród nich 44 piętrowa twierdza, gdzie na 30 piętrze mieszka pewne małżeństwo. Oboje przed 40 – prawniczka i malarz. Ludzie, których po wielu latach wspólnego życia wypełnionego cieniami i blaskami tzw. „miłości” – dziś już „nie łączy ani łoże, ani stół”. Nie mają dzieci, wspólnych pasji, ani tematów do rozmów. Ich relacja to szczątkowe komunikaty, obojętność, rezygnacja, zniecierpliwienie i irytacja sobą nawzajem. Żyją więc z dnia na dzień w tej swojej wieży nad 30-piętrową przepaścią, wywyższeni, wyalienowani, osamotnieni, odizolowani od innych, „zwykłych” ludzi. Pewnego dnia do ich mieszkania wkracza policja. Odkrywa tu zwłoki kobiety i mężczyzny. Początkowo sprawa wydaje się banalna. Wszystko wskazuje na typową zbrodnię małżeńską. Z czasem jednak, raczej szybciej niż później, pojawiają się komplikacje.. Tą tajemniczą sprawę dostaje kobieta, której nagminnie zdarza się zapomnieć, że prokurator pracuje gównie za biurkiem: Gabriela Seredyńska, a więc nie byle kto. Rozpoczyna się śledztwo pełne nieoczekiwanych zwrotów akcji. Tu nawet obraz miejsca zbrodni nie pasuje do żadnego ze znanych doświadczonemu prokuratorowi jej typów. Co tu się właściwie stało? Czy ta majestatyczna szklana wieża – złośliwa, mroczna, skrywająca tajemnice, nie jest przypadkiem jednym ze sprawców? Gabriela Seredyńska to osoba, która nigdy nie odpuszcza, zrobi wiec wszystko, by odkryć jaka była sekwencja zdarzeń i co ją wywołało. Czy i tym razem jej intuicja okaże się dobrym doradcą? „Wieża strachu” to trzeci tom serii z prokurator Gabrielą Seredyńską. Dostajemy świetną, nieoczywistą historię, w której nic nie jest takie, jak się wydaje na początku. To opowieść o „testowaniu realności rzeczywistości”, o emocjach, które wrzą, kipią, palą się i zwęglają wszystko wokół, aż w końcu wybuchają, a siła rażenia tego wybuchu przekracza ludzkie wyobrażenia. O życiowych wyborach i ich konsekwencjach, o osobistych dramatach i zimnej kalkulacji, wewnętrznych demonach i o uwalnianiu z więzów niepokornych umysłów. Do ostatniego akapitu nie byłam w stanie przewidzieć, jak to wszystko się skończy.. Polecam.