Worowka

„Przeszłość- jedyna zmienna, której nie można zmodyfikować, a która definiuje nasze „teraz” i „potem”. Moje czytelnicze tu, teraz i potem zostało zdefiniowane, scharakteryzowane i podkoloryzowane przez Paulinę Jurgę, która towarzyszy mi od serii o rosyjskiej mafii. Ta literacka podróż zaczęła się szczerze powiedziawszy dość „niechętnie”, bo hasło „mafia rosyjska” nie za bardzo przypadło mi do gustu i nie przemawiało do mnie. Teraz nie wyobrażam sobie literackiego życia bez twórczości Pauliny Jurgii. ”Worowka” …uff od czego tu zacząć…? Długo trawiłam tą książkę, Autorka potrafi przeorać i przeczołgać czytelnika emocjonalnie i robi to w pełni świadomie, z pełną premedytacją i uśmiechem na twarzy. Generalnie każdy kto mnie zna, wie, że jestem gadułą (nawet nie proszę o potwierdzenie tego faktu, gdyż będzie las rąk, niektórzy mnie mają nawet tak wpisaną w telefonie- tak na marginesie serdecznie ich pozdrawiam i uwielbiam oczywiście). A co zrobiła ze mną Paulina Jurga….? Sprawiła, że zamilkłam i pomyślałam… co tu się zadziało…? Chcąc poukładać emocje i rozpocząć pisanie recenzji musiałam zacząć od rozrysowania mapy myśli, która pozwoliła mi na pewne usystematyzowanie. Jednak to nie do końca pomogło. Siadałam do tej recenzji kilkakrotnie, ciągle czując niedosyt i mętlik. Po „Worowkę” sięgałam z pewną nostalgią, gdyż miałam świadomość, że to ostatnia część serii o gruzińskiej mafii. Jednakże może zacznę od początku, czyli od okładki. Hipnotyzująca, choć tym razem nie zdradza zbyt wiele, to wstęp do tajemnic, które czytelnik sam będzie odkrywał i to jest świetne. Na początku mamy dedykację „kobietom, których nikt nie broni". To piękny ukłon w stronę wszystkich ofiar chorych religijnych i światopoglądowych wyznań, choć trudno w to uwierzyć, nadal naprawdę tak jest. Co też było miłym gestem w stronę czytelników to genealogiczne drzewo mafijne, które poukładało nam trochę- kto, jakiej narodowości i z kim, bo mnogość postaci i powiązań mogła nas po przerwie czytelniczej nieco zmylić. A co potem? Kto zaczyna wertować dalsze kartki książki, świadomie lub szczerze powiedziawszy mniej świadomie decyduje się na ostrą jazdę bez trzymanki, z dawką adrenaliny, którą mogą bezpiecznie przetrwać, chyba tylko ci bez nadciśnienia (choć obawiam się, że i mi ono podskoczy po kolejnej książce Pauliny, oby nie przed badaniami lekarskimi i zdolnością do pracy). Kto sięga po książkę Pauliny i chce się zrelaksować, ostrzegam nie tędy droga!. Kto jest gotowy na eksplozję przeróżnych, skrajnych emocji, niech podąża tą ścieżką dalej, choć nie obiecuję, że bezpiecznie dotrze do celu… Miłość - siła napędowa tego świata, ale w połączeniu z mafią to dawka iście wybuchowa dosłownie i w przenośni. Aisza i Igor- bohaterowie, których pokochałam, każdego z nich na swój sposób. Wasin zaintrygował mnie już wtedy, gdy na sekundę pojawił się w „Matni”, chyba lubię czarne charaktery (ale tylko w książkach). Aisza postać, która w dzieciństwie nie zaznała ciepła i dobroci, już od początku musiała toczyć walkę z wizją świata rodem z Koranu. Jednak Pajączek zawsze miał w sobie buntownicze pierwiastki, nie zgadzał się z męskim układem sił. Dojrzewanie emocjonalne i fizyczne Aiszy zaczęło się zbyt wcześniej, jednak punkt kulminacyjny osiągnęło w „Worowce”. Świadoma swojej osobowości i uczuć do Igora rozpoczyna nierówną walkę o uczucie, które nie ma prawa przetrwać. Przeszłość jest ciągle z nią, odzywa się w najbardziej niepożądanych momentach przywołując na nowo ból fizyczny i ten mentalny, pokazując sceny, o których chciałoby się zapomnieć…Igor władczy, męski, przystojny, ale poraniony wewnętrznie i zewnętrznie, z psychiką, która potrafi płatać różne figle, z przeszłością i teraźniejszością, w której pojęcie humanitaryzmu zostało wyrzucone do kosza. Człowiek, który posiadł tajniki medycyny, do tego stopnia, że wie po kolei jaki nastąpi etap w drodze ku śmierci i karmi się strachem, czerpie radość i podnosi się mu adrenalina, gdy sprawia ból fizyczny, im bardziej wysublimowany, tym lepiej, im większy strach, tym wilk bardziej syty.. Ma swój kodeks i kieruje się zasadami: „zniszczyć strefę komfortu, odebrać prawo decydowania o sobie, sprawdzić, czy ofiara bardziej boi się bólu, czy bycia wykorzystanym, sprawić, by ofiara lękała się nie o śmierć, ale co czyha na nią tuż przed nią, rany na ciele zabliźnią się, te na psychice pozostaną na zawsze”. W tym pozbawionym skrupułów świecie, gdzie z przyjemnością ogląda się i uczestniczy w widowisku pt. ostatnie chwile życia nieszczęśnikowi i zdrajców mafii, na scenę wchodzi Aisza. Nie tylko wchodzi, staje się chwilami jedną z głównych bohaterek tych rozgrywek. I o dziwo jest silna. Chwilami silniejsza niż Igor, gdyż dla niej on stanowi siłę napędową, motywator do działania, walki i przetrwania. Dla Niego - ona jest jego słabym punktem, o którym doskonale wiedzą pozostali uczestnicy mafijnego świata. Pajączkowi udaje się uruchomić czułe struny serca Torpiedy, on w zamian bierze ją w piękną podróż doznań fizycznych. I tu też Paulina Jurga jest Mistrzem, Jej opisy są wręcz namacalne dla czytelnika, który czuje je na sobie. I wraz z Aiszą czuje chwile bólu, cierpienia, radości, ale też staje się obserwatorem radości i miłosnych uniesień, nie tylko w wymiarze emocjonalnym, ale stricte fizycznym. Co najważniejsze mimo wcześniejszych traumatycznych przeżyć Pajączek potrafi czerpać radość i przyjemność ze zbliżeń o charakterze seksualnym. Mimo tego, że przeżywa ból mentalny, bo ślady na psychice pozostały i nadal nie akceptuje swojej fizyczności oraz kobiecości, nie potrafi spojrzeć na wyryte nazistowskie symbole na swoich udach, jednak staje się łasa na dotyk, zaczyna czerpać z niego rozkosz, dreszcze i podniecenie przelatują jej ciało. A jednak …..dotyk potrafi być też …przyjemny, a doznania cielesne potrafią wywołać tachykardię. Piękne puzzle tej układanki, bezczelnie rozrzuca Gazujew, który od teraz rozdaje karty… A co się wydarzyło dalej? Tego Wam nie napiszę, musicie dowiedzieć się sami. Autorka zrobiła taki research, że z szacunku do Niej, Jej Twórczości i Jej odbiorców nie zdradzę nic więcej… Paulina Jurga dziękuję Ci za Twoją drobiazgowość, skrupulatność, za wiedzę, którą nam przekazujesz w „Worowce” i nie tylko. Poznajemy Gruzję i jej tradycje oraz kulturę, dowiadujemy się szczegółów o czeczeńskich ekstremistach, muzułmańskich organizacja terrorystycznych, ich funkcjonowaniu i oddziaływaniu, nieobce będą nam „czarne wdowy”, sprzedajesz szereg różnych medycznych i fizjologicznych pojęć…Uwielbiam precyzję z jaką tworzysz portrety psychologiczne postaci, opisy i emocje, przeróżne wstrząsające, od namacalnego strachu, lęku, złości, frustracji, wstrętu, obrzydzenia, smutku, poprzez zaskoczenie, radość, przyjemność, uduchowienie, zachwyt. A najbardziej w „Worowce” urzekły mnie epilogii, dziękuję za Twoją otwartość umysłu i to, że dajesz nam prawo wyboru, wyboru, który nie każdy ma i pole do popisu naszej wyobraźni. Genialna. Niebanalna. Nietuzinkowa. Paulina Jurga. Podpisuję się pod Twoją Twórczością w pełni. Mam jedno marzenie, żeby te Dzieła doczekały się filmowej ekranizacji, mają taką fabułę, że wow… Cóż mogę dodać.. osoba, która sięga po książki Pauliny Jurgii to ktoś, kto decyduje się na skok z najwyższej góry bez spadochronu. Czy naprawdę jesteście na to gotowi..?

Kochani Boje się że napiszę o jedno słowo za dużo i popsuje Wam frajdę z czytania tej książki a dzieje się tu naprawdę dużoooo. Więc dziś krótki opis. Tajemnice Aiszy wyszły na jaw. Przeszłość, przed którą tak długo uciekała, w końcu ja dopadła. Postawiona pod ścianą dziewczyna, zdana jest tylko na siebie będzie musiała zgodzić się na warunki swojego oprawcy. Żeby ocalić ukochaną osobę, będzie musiała poświęcić życie drugiej ważnej dla niej osoby. ,,Ile razy można być doświadczonym przez życie, by znaleźć w sobie siłę, żeby nadal żyć." Czy Worowka dokona właściwego wyboru? Kochani powiem Wam że sięgając po ,,Worowke" miałam duże wymagania względem tej części. I powiem Wam że nie spodziewałam się że dostałam dużo więcej niż bym chciała. Powiedzieć że książka jest świetna, to za mało. Książka od pierwszej do ostatniej strony trzyma w napięciu. Wielkim zaskoczeniem są dwa epilogi z czego drugi to wielkie wow😱 Nie jest to książka dla ludzi o słabych nerwach chyba że macie jakieś tabletki od serca lub na uspokojenie 🤣 nie no a tak serio znajdziecie tu sceny które niekoniecznie może każdy z Was polubić. Trzymająca w napięciu, że świetnie wykreowanymi bohaterami książka która nie sposób odłożyć. Emocje sięgają zenitu, akcja goni akcję. Znajdziecie tu dawkę humoru oraz emocje które doprowadzą Was do łez. Cała seria to petarda którą polecam bez dwóch zdań. A dla autorki wielkie gratulacje za pomysł i wykonanie, chciałabym zobaczyć film nagrany na podstawie Pani książek.

Przyznajcie się, czy mam tutaj czytelników romansów mafijnych? Mam dla Was propozycję gruzińskiej serii. Tym razem "Worowka" na tapecie. A co w tym tomie? Otóż przeszłość, przed którą uciekała Aisza dopadła ją, więc jej tajemnice wyszły na jaw. Na dodatek będzie musiała zmierzyć się ze swoim oprawcą. Co na to Igor? Jak myślicie, dostosuje się? Przekonajcie się sami, bo ja Wam nie zdradzę 😆 "Worowka" to trzeci tom serii gruzińskiej i niestety już ostatni. Autorka potrafi stworzyć intrygującą i wciagajacą fabułę. Świetnie skonstruowała bohaterów pod względem psychologicznym. Mafia, porachunki, zemsta, manipulacje, przemoc, seks, tajemnice, niebezpieczeństwo. Dynamiczna akcja. Nieoczekiwane i zaskakujące zwroty akcji. Czyli to wszystko, co powinien zawierać dobry romans mafijny. Nie będzie nudzić się ani przez chwilę. Dostaniecie mnóstwo emocji i wrażeń. Podczas czytania odczuwałam strach, niepokój i niepewność towarzyszący bohaterom. Autorka stworzyła historię totalnie nieprzewidywalną i wstrząsającą. Jeśli jesteście fanami romansów mafijnych to ta książka i cała seria gruzińska trafi w Wasze gusta czytelnicze. Będziecie zadowoleni z lektury. Spędziłam bardzo ekscytująco czas. Czekam z niecierpliwością na kolejne powieści autorki.

"Worowka" Paulina Jurga Wydawnictwo: Otwarte Premiera: 11.o1.2o23 Świat rosyjskiej, czeczeńskiej i gruzińskiej mafii tak mocno mnie wciągnął, że z niecierpliwością wyczekiwałam tej części. I w końcu się doczekałam. Obawiałam się, że (z racji już trzeciej części) autorka nie będzie potrafiła mnie niczym zaskoczyć. Na szczęście myliłam się. Gdy tylko zaczęłam czytać tę książkę to przepadałam. Autorka zaskoczyła mnie wielokrotnie. Pierwsze na co zwróciłam uwagę było to, że ta część jest grubsza od pozostałych . I do tego opisuje nie tylko Igora ale i losy kobiety, czyli Aiszy. Aisze poznaliśmy już w poprzedniej części. Wtedy była dość wycofana i płochliwa. Tym razem, za sprawą Igora, mogła poznać jego brutalny świat od środka. Jak i poznać każdą jego twarz. Igora podniecało to co mnie przeraża czyli śmierć i zadawanie bólu. Aisza natomiast była inna. Ja tak jak i Kalina byłam sceptycznie nastawiona do tego czy kobieta odnajdzie się w nowym świecie. Miałam ją za delikatną dziewczynę ,więc z jeszcze większym zaciekawieniem śledziłam jej dalsze losy. A trzeba przyznać, że autorka nie zaplanowała dla niej łatwego życia. Z kolei Igor po wszystkim tym co przeszedł niby dalej był sobą ale stał się innym człowiekiem. Miałam wrażenie, że w tej części był jeszcze bardziej brutalny niż w poprzednich. Stał się również większym manipulantem. Zauważyłam w nim również 'ludzkie' odruchy jedynie w stosunku do Aiszy. Jednak takiego Igora mogliśmy już poznać. Zachowywał się tak również w stosunku do Sofii. A propos Sofii, autorka wielokrotnie wraca do wydarzeń z nią związanych, jakby ciągle chciała aby przeszłość deptała po piętach Igorowi. I nie ukrywam, że to było dobre posunięcie. Po przeczytaniu prologu byłam pewna, że w tej części będzie również dużo się działo. Aisza była narzeczoną Gazujewa a ich ślub dawałby mu władze nad dwoma mafijnymi rodzinami. Byłam pewna, że narzeczony wcześniej czy później upomni się o swoją kobietę, a Igor z pewnością nikomu jej nie odda. Jak ja czekałam na moment konfrontacji tych dwóch mężczyzn. Co prawda troche musiałam na to poczekać, jednak już pierwszym rozdziale dużo się działo i sprawił on ,że miałam ciary podczas czytania. "Worowka" to w dalszym ciągu nieprzewidywalna i brutalna fabuła. To również akcja która nie zwalnia nawet na moment, jednak nie jest na tyle szybko żebyśmy nie mogli za nią nadążyć. Treść książki często mnie przerażała, zaciskałam wtedy zęby i czytałam dalej, bo nie sposób odłożyć tej książki. Mam również pytanie do autorki: Jak można zakończyć tak książkę. Ja rozumiem pierwsze epilog, ale ten drugi? Sprawić takie zaskoczenie już na końcu książki? Po tym co przeczytałam w całej serii stwierdzam, że współczuję tym którzy zajdą za skórę Pani Paulinie. Jej pomysł na tortury są przerażą jednocześnie fascynujące. Ja jestem zachwycona całą tą serią. Polecam ją z całego serca a za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu.