Wróć do mnie

Czytaliście najnowszą książkę Małgorzaty Mikos „Wróć do mnie”? Jeśli nie to radzę szybko to nadrobić. Mi się bardzo podobała. Jest to jedna z tych książek, o których długo się nie zapomina. Lubicie słuchać opowiadań starszych osób o ich przeszłości? Jak to było kiedyś? Jak wyglądało życie, czasy wojenne? Moim zdaniem to bardzo ważne, żeby zachować takie opowiadania i wracać do nich póki mamy kogo słuchać. „Wróć do mnie” to historia oparta na prawdziwych wydarzeniach. To przede wszystkim historia o bohaterstwie, ogromnej przyjaźni, tajemnicach, których czasami lepiej nie wypowiadać. Beata, Adam i Szymon to trójka przyjaciół, którzy chcą poznać przeszłość swoich dziadków. Z tego powodu udają się w podróż. Trafiają pod Lwów, gdzie poznają Helenę. Starsza kobieta widząc troje przyjaciół doznaje szoku, ponieważ młodzi tak bardzo przypominają swoich dziadków. Kobieta czuje się, jakby przeniosła się w czasie. Dzięki Helenie poznamy historię dziadków Beaty, Adama i Szymona. Odkryjemy razem z nimi tajemnice oraz będziemy się wzruszać. Ta książka pokazuje jak ważna jest pamięć o naszych bliskich oraz jak ważne są relacje. Jest to bardzo emocjonująca i wartościowa lektura. Polecam.

„Wróć do mnie” to powieść pełna wspomnień i emocji, jakie przeżywają główni bohaterowie. Emocje te udzielają się także czytelnikowi. Tym bardziej, że opowieść zawarta w tej książce oparta jest na prawdziwych wydarzeniach. Uważam, że zawsze takie historię wzbudzają więcej emocji niż te, które są fiksacją literacką. Akcja książki dzieje się na dwóch płaszczyznach czasów, co dodatkowo sprawia, że nie mogłam przejść obok tej książki obojętnie. Jest jeszcze trzeci plus tej historii, z którego będą zachwyceni fani książek, których akcja osadzona jest w czasach II Wojny Światowej. Na początku książki poznajemy Adama, Szymona i Beatę, którzy chcą dowiedzieć się czegoś więcej o swoich rodzinach. Mieszkają w różnych miastach i nie są ze sobą spokrewnieni, ale ich drogi skrzyżowały się pewnego dnia. Tak sama jak przed laty los połączył ich dziadków, o których niewiele wiedzieli. Odnajdują tajemnicza kartkę i jadą się pod adres, który na niej widnieje. Udają się do niewielkiej miejscowości pod Lwowem, gdzie mieszka starsza pani, Helena. Jedyna osoba, która znała przodków młodych turystów. Podobnie jak ich dziadkowie, niewiele mówiła o swojej młodości, ale dla nich zrobiła wyjątek. Najpierw zabrała ich do zniszczonego z biegiem czasu budynku w Busku. Beata, Adam i Szymon poznają życie jakie toczyło się w tym miejscu. Następnie autorka zabiera nas w podroż w czasie. Znajdujemy się w okresie II Wojny Światowej. Pani Małgorzata opowiada historię Heleny i jej przyjaciół, których dzisiaj już nie ma wśród nich. Opisuje okrucieństwo Niemców, ale również Sowietów. To jak z dnia na dzień ludzie musieli przywyknąć do nowych warunków życia, jak ginęli prawie wszyscy, których znali. Zostali albo zabici, albo zmarli w wyniku chorób. Książka dostarcza wiele emocji. Nie tylko tych związanych z ciężkimi czasami w XX wieku, ale również tych związanych z teraźniejszością. Stary, rozpadający się budynek widział wiele i ma swoją historie. Pani Helena, jest dla mnie przykładem osoby, która przeżyła wiele i u progu swojego życia stara się przekazać młodemu pokoleniu to wszystko co ją spotkała. Książka zawiera nie tyle opis życia w obozach i walk żołnierzy, ale opis życia prostych ludzi, którzy mieli jeden cel. Przetrwać. Jest to książka o miłości, stracie, bólu, trudnych decyzjach, które mają wpływ na dalsze pokolenia, ale również o nadziei. Czyta się bardzo szybko i jej wielkim plusem jest to, że wśród tyle książek przedstawiających los ludzi w pierwszej połowie XX wieku, ta opisuje okrucieństwo Sowietów. Uważam, że nie powinno o tym się zapominać. Nie tylko naziści wyrządzili wiele zła, ale również wojska rosyjskie.

„Wróć do mnie” to książka po której trudno było mi zebrać myśli, ale musiałam się podzielić z Wami jej recenzją „na świeżo”. Autorka, stworzyła swoją powieść opierając ją na faktach autentycznych i zagwarantowała nam ogrom emocji oraz wzruszeń. Trzeba zacząć od tego, że Pani Małgorzata ma piękny warsztat pisarki. Przez całą powieść płynęłam i nie chciałam jej odkładać. W sposób przepiękny, ale i dość dosadny ukazuje nam losy ludzi żyjących w czasie wojny. Jednak nie pisze wyłącznie o obozach, czy walkach walkach. Przede wszystkim prym wiedzie tutaj życie zwykłych ludzi, którzy w czasie wojny chcieli przetrwać i prowadzić względnie „normalne” życie. Ktoś może powiedzieć, że to tylko opowieść starej kobiety, ale wraz z bohaterami cofamy się w czasie i przeżywamy wszystkie wydarzenia całymi sobą. Czujemy jak wielką stratę musieli niektórzy ponieść, abyśmy mogli żyć obecnie tak jak żyjemy. Brutalna prawda, ból, cierpienie, poświęcenie, ale i iskierka nadziei na lepsze jutro wylewają się z każdej strony. Nie ma co ukrywać, ta powieść przeorała mnie emocjonalnie i uwierzcie, że trudno mi o niej pisać. Świadomość, że wszystko jest oparte na faktach autentycznych tylko spotęgowało odbiór całej historii i spowodowało, że zostawiła ona w moim sercu trwałą bliznę, której nie będzie dało się wymazać. Otworzyła oczy na coś o czym na codzień zapominałam. „Wróć do mnie” to gwarancja wzruszeń i ogromu emocji. Jest to historia o prawdziwej miłości, przyjaźni, nadziei na lepsze jutro i przede wszystkim ludziach. Morał płynący z powieści jest cudowny, ale przede wszystkim ważny. Bowiem to co było nam umyka i niedługo być może nie będzie nam dane poznać własnej historii sprzed lat, która wpłynęła na naszą teraźniejszość. Zapominamy o tym, że nasi przodkowie mieli ogromny wpływ na to jak teraz żyjemy. Dlatego czasami zatrzymajmy się i znajdźmy czas na to, aby wysłuchać tych którzy jeszcze są z nami i chcą dzielić się swoją historią.