Wszystkie nasze granice

„W głowie kłębiły mi się same straszne myśli. Spałam w łóżku trupa. Zajęłam jej miejsce”. Romans z profesorem sam w sobie jest niebezpieczny, dodajmy do tego przekroczenie granic, które mogą skończyć się śmiertelnym zagrożeniem… Pierwszy raz zdarzyło mi się zobaczyć w książce adnotacje, że książka zawiera takie tematy jak: zaburzenie odżywiania, s@mobójsto czy przemoc zarówno psychiczną jak i fizyczną. Popieram to bardzo, niektórzy nie powinni sięgać po takie książki, nie każdy jest w stanie to udźwignąć. „-Twoją granicą zajmiemy się jako ostatnią. - zakomunikował. - Daję ci jeszcze trochę czasu na przemyślenie tego, skąd masz naprawdę wszystkie blizny na ciele. Masz opowiedzieć mi ich historię. Każdej z nich. Już otworzyłam usta, ale nie pozwolił mi dojść do głosu: -Wiem, że pamiętasz. Nie kłam, że nie. Czegoś takiego się nie zapomina”. Książka jest podzielona na części, a z każdym kolejnym rozdziałem tempo jest coraz szybsze, dzieje się coraz więcej i z jednej strony nie chce się jej kończyć, a z drugiej już chce się poznać zakończenie. Znacie to uczucie? Uwielbiam! „Byłam podobna do trupa. Czy i mnie czekał ten sam los?” Książkę kwalifikuje jako dobrą, postać profesora zasługuje na plus: jego gburowatość, tajemniczość, a również chamstwo. Jeśli chodzi o Gaię- główną bohaterkę- ok, czytając miałam przed oczami Wednesday Addams. Reszta przewijających się bohaterów, jak dla mnie była nijaka. Zakończenie? Ciekawe. Poniekąd je przewidziałam więc nie było, aż takim zaskoczeniem ale daje plusa.