Wszystkie nasze poplątane ścieżki

,,Bo jeśli coś samo z siebie jest kiepskie, niewiele potrzeba, żeby to zupełnie zniszczyć. Ale jeśli coś jest perfekcyjne... Wszechświat dąży do równowagi. Wszystko chce sprowadzić do przeciętności." Książka ma 472 strony wydane w większym druku, więc czyta się ją szybko. Historia wciąga od pierwszych zdań, już czujemy, że coś się psuje, postacie są zdezorientowane, nie wiedzą dlaczego ktoś drugi nie wróży im niczego dobrego. Piękne jest to, że autorka ze wzruszeniem potrafi opowiadać o rzeczach smutnych i dodaje im lekkości w całej dramaturgii. U nich największe zło jest pięknym cierpieniem, jakby za sprawą dobrych wydarzeń ktoś odbierał im je i przynosił coś złego, na wymianę. Znam osoby, których dotknął problem z książki i przyznaję, że zawsze było trudno. Opowieść spokojnie można traktować jako prawdziwą, nawet zastanawiam się czy autorka nie czerpała pomysłu z prawdziwych wydarzeń, które za sprawa tej książki miały by być ukojeniem w bólu. ,,Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Cokolwiek się będzie działo, nigdy o tym nie zapomnij." Postacie borykają się z prawdziwymi codziennymi problemami. Czasami majaczą między tym co mogą, a tym co muszą zrobić. Jakby wszystko, ich praca, nawet życie było zaplanowane dla kogoś innego. Robią co robią, bo inni są z nich zadowoleni. Tylko gdzie tu jest czas na to, co rozgrywa się w ich wnętrzu? Tam krzyczą, przeklinają, mają zwyczajnie dość, ale wstają i idą, byle na przód, choć sens ich istnienia dawno przestał być dla nich istotny. Nie chcę zdradzać o czym jest opowieść, gdyż warto samemu wejść do świata zwanego życiem, gdzie nie zawsze można na kogoś liczyć. Gdzie przyjemność miesza się z przymusem i brakiem perspektyw na jutro. To walka każdego dnia o cokolwiek dla kogoś. Ten ból dostrzegają inni, lecz jest na tyle dotkliwy, że bohater nie chce o nim mówić. Nie chce litości, według mnie nie potrafi myśleć trzeźwo, choć to jego ojciec nadużywa alkoholu. Niby jest sam, ale ma małe duszyczki, dla których wszystko musi. Musi i chce. O wszystkim dowiemy się z czasu obecnego i wcześniejszego. Piękna historia, naprawdę piękna...

„Wszystkie nasze poplątane ścieżki” to bardzo poruszająca historia o dwóch mężczyznach. Oboje przeżywają trudny okres i oboje są bardzo prawdziwymi postaciami. Ich historia może być historią każdego z nas. Janek jest ojcem bliźniaczek i rodzi mu się trzecia córka. Niestety, ale żona nie przeżyła porodu. Mężczyzna nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Izoluje się od rodziny i przyjaciół. Nie potrafi porozmawiać z córkami, które pytają o mamę. Pewnego dnia jednak zdaje sobie sprawę, że już nie może tak funkcjonować. Reda to młody chłopak, którego wychowuje tylko ojciec. Matka zmarła gdy był chłopcem. Po jej śmierci ojciec totalnie rozsypał się i zaczął pić. Chłopak uczył się i pracował w warsztacie samochodów. Funkcjonuje dzięki pracy i kolegom. Nienawidzi swojego miasta i marzy tylko o tym by wyrwać się z niego. Zarówno dojrzały mężczyzna jak i młody chłopak stoją przed nową szansą. Szansą na nowe życie. Tylko czy będą wiedzieć jak z niej skorzystać? Czy będą jeszcze szczęśliwi? Kira Zielińska napisała powieść pełną emocji. Pokazała jak życie może zaskoczyć. Jak człowiek nie mając nic może zyskać wszystko. Jak pomimo przeciwieństw człowiek potrafi stanąć na nogi i rozpocząć życie od nowa. Jest to powieść o trudnych wyborach, o stracie, o bólu. Ale również o nadziei i wiarę w to, że po każdej burzy wyjdzie jeszcze słońce. To co już na wstępie mnie zaskoczyło, oczywiście na plus, to właśnie to, że jest to historia dwóch panów, a nie kobiet, jak to zwykle bywa. Gdzieś mi umknął fakt, że jest to debiut. I jak dla mnie jest to bardzo dobry debiut. Jest to lektura, która nie tylko dostarczy wielu emocji i ściśnie za serce, ale również skłoni do refleksji nad tym co w życiu tak naprawdę jest ważne. O tym, że tylko od nas będzie zależało czy będziemy szczęśliwi. Książka nie jest cienka, ale czyta się ja bardzo szybko. Nie byłam w stanie odłożyć tej lektury puki nie poznałam zakończenia. Autorka posiada lekkie piór, dzięki czemu przez kolejne rozdziały wręcz płynie się. Jeśli lubicie smutne historie, które skłaniają do refleksji, to bardzo polecam „Wszystkie nasze poplątane ścieżki”.