Wyjść z ukrycia

Czytając książki takie jak ta, wciąż dziwi mnie fakt, że ludzie o odmiennej orientacji seksualnej są postrzegani inaczej niż ci heteroseksualni. Według mnie wyglądają tak samo, jedzą to samo, cieszą się z tego samego i również kochają tak samo jak my. Jest wiele par homoseksualnych, którzy potrafią dać więcej miłości, niż inni ludzie. Ja naprawdę nie widzę tu różnicy. Zauważyłam jednak, że autor miał sporo problemów z tego powodu. To jego osobista historia, gdzie zwierza nam się ze wszystkich bolączek, które go dręczyły. Pisząc tą bardzo osobistą książkę wiedział, że może przyjąć się jako biografia, lub poniesie całkowitą porażkę. Ja chylę czoła nad tekstem, który jest bardzo dobrze dopracowany, przede wszystkim szczery i otwarty. Jeśli mu coś w życiu nie wyszło, miał odwagę się do tego przyznać. Można dwojako ją zrozumieć. Mogła służyć jako spowiedź, gdzie spisał rzeczy, które go męczyły stawiając na prawdę i akceptację, pokazanie tego jaki jest naprawdę. Wydanie tej książki ma go po części uzdrowić, by sam mógł przyznać się przed wszystkimi, że jest gejem. Albo opowieść mogła posłużyć jako ukazanie społeczeństwu tego, jak traktują takie osoby i jakie jego zdaniem jest to niesprawiedliwe. To historie wzięte z jego życia, gdzie spisywał je w najzwyklejszych miejscach. Niekiedy zdradzał nam co w danym momencie robi i dlaczego w danej chwili nie mógł nam czegoś dokończyć. Te wszystkie formułki sprawiały, że odebrałam ją jako osobisty pamiętnik. Niekiedy może nadużywał niektórych zwrotów, ale podejrzewam, że gdybym sama miała opisać swoje życie, zrobiłabym podobnie. Autor bardzo chciał, byśmy wiedzieli gdzie pisał i co w danym momencie myślał. Widać, że cierpienie było nieodłącznym elementem jego życia. O czymkolwiek pomyślał, przekazywał nam to w prostej formie. Z wieloma rzeczami mogłam się zgodzić, choć bywały momenty, że przekazane informacje były na tyle osobiste, iż na twarzy pojawiał mi się rumieniec. Książka nie jest gruba, ale bywa, że mamy ochotę przemyśleć kilka rzeczy, dlatego odkładamy ją na bok. Następnie wracamy do niej ciekawi jak dalej toczyły się jego losy. Na koniec chciałabym dodać, że bardzo dobrze się ją czytało, gdyż lekki i prosty styl pozwalają uwierzyć w to, co o sobie napisał. Przygotujcie się zatem na wzruszającą opowieść o człowieku, który pomimo traum wie, że należy iść na przód! Polecam ją zwłaszcza tym, którzy mają własne problemy i nie wiedzą jak z nich wyjść:-)

[współpraca reklamowa] Wydawnictwo AlterNatywne „Wyjść z ukrycia” to książka o poszukiwaniu swojego miejsca na świecie, gdzie można czuć się swobodnie i być sobą. Autor książki to Daniel, zwany Keksu. Gdy zaczął pisać tę książkę, zastanawiał się co się stanie po jej publikacji? Kim się stanie? Co powiedzą inni? Miał wiele więcej wątpliwości czy w ogóle zabierać się za opowiedzenie swojego życia. Daniel pochodzi ze wsi, z rodziny, w której ojciec pił i były często awantury w domu oraz przemoc. Atmosfera w rodzinie przekładała się na naukę i brak koncentracji. Coraz więcej gier komputerów, sięganie po papierosy w wieku 6 lat. Brak poczucia własnej wartości. Keksu to osoba, która zmagała się całe życie z brakiem akceptacji i ukrywaniem swojej orientacji seksualnej. Gdy był w szkole średniej nie było wcale łatwiej. Do tego doszedł bunt nastolatka, ale również odkrycie, że nie podobają mu się dziewczyny. „Daniel, dlaczego nie masz dziewczyny?”, jedno pytanie, które powoduje wiele złych rzeczy. Pytanie, które potrafi prześladować. Keksu doszedł do wniosku, że chce uciec od swojego życia. Mógł zrobić to na dwa sposoby. Albo popełnić samobójstwo albo zostać księdzem. „Wyjść z ukrycia” to książka napisana w formie pamiętania osoby, która od dziecka borykała się z odrzuceniem, alkoholem i brakiem poczucia własnej wartości. Autor miał jeden cel pisząc tę książkę. Chciał pokazać innym, że nie są sami z tym wszystkim i by nie poddawali się. Keksu przeszedł długą drogę by pokazać światu prawdziwe JA, by uwierzyć w siebie. Książka mnie zaskoczyła. Nie wiedziałam czego do końca spodziewać się po jej gabarytach i kładce z zaciśniętą pięścią. A okazała się bombą emocjonalną, która potrafiła wybuchnąć. Autor pisząc tę książkę, chciał podziwu. Mój ma. Na pewno ciężko jest rozdrapywać stare rany, opowiadać o tym co nas spotkało obcym ludziom i w kółko zadawać sobie pytanie: „Co inni powiedzą?”. Myślę, że książkę powinien przeczytać każdy. Nie tylko osoba, która mierzy się z podobnym problem i nie potrafi „wyjść z ukrycia”, ale każda inna, by nauczyła się tolerancji i szacunku.